Aquaman rządzi! Superbohater z komisowej stajni DC zarobił już ponad miliard dolarów. Król Siedmiu Mórz jest jeden

Aquaman, jak na komiksowy rodowód, długo czekał na solowy film. Wszak jego papierowe narodziny nastąpiły na początku lat 40. XX wieku. Superbohater uzbrojony w trójząb pojawiał się co prawda w serialach i animacjach, ale dopiero w ostatnich latach nadrobił wszystko dzięki wytwórni Warner Bros. Przyjmując ciało Jasona Mamao (znany jako Conan Barbarzyńca czy Khal Drogo w serialu „Gra o tron”), w 2016 roku pokazał moc w pełnometrażowym widowisku „Batman v Superman. Świt sprawiedliwości”, a rok później w „Lidze Sprawiedliwości”. I pod koniec 2018 r. wreszcie pokazał, że Król Siedmiu Mórz jest jeden. I w „Aquaman” rządzi ekranem niepodzielnie.

Dobrze, że twórcy „Aquamana” spuścili z ekranizacji komiksu ze stajni DC Comics trochę powietrza z balona patosu (które wcześniej bywało balastem i stało w kontraście do stawiających na lekkość i humor ekranizacji Marvela). Aquaman w swojej egzystencji na powierzchni przypomina postawnego rockmana – w dżinsach, z tatuażami, blachą, długimi włosami. Ale fakt – potrafi pokazać moc. Jak w otwierającej film sekwencji, kiedy interweniuje podczas napadu na rosyjski okręt podwodny.

I właśnie pod wodą widowisko naprawdę rozkwita. To niekończąca się feeria barw i świateł zatopionej Atlantydy, z podmorską fauną w podkręconej roli. Oto Dolph Lundgren jako król Nereus dosiada konika morskiego, który z poczciwego żyjątka awansował na podwodnego zrywnego wierzchowca.

Jak dobrze, że na krześle reżysera nie zasiadł Zack Snyder, który przed laty potrafił zaciekawić mrocznym światem komisowych „Strażników”, ale już przy „Batman v Superman. Świt sprawiedliwości” i „Lidze Sprawiedliwości” niczym nie zaskoczył. Tymczasem „wyrwany” ze świata horrorów James Wan (twórca serii „Obecność”, „Naznaczony” i pierwszej „Piły”) zadbał, by trwający ponad 140 minut „Aquaman” nie miał scen przeciągniętych czy straconych. Stworzył widowisko z batalistyką (szczególnie tą podwodną), która może zachwycić. Dorzucił humor (polecam nawiązania do Pinokia!).

Ale w tej historii Tolkienem i legendą arturiańską podszytej ciągle na powierzchni mamy kameralny motyw miłości rodzica do dziecka i odwrotnie. Wszak Aquaman matkę (Nicole Kidman) stracił we wczesnym dzieciństwie. No i jest to wreszcie film antyrasistowski (wrogowie Aquamana uważają, że „mieszaniec” nie jest godzien tronu) i proekologiczny. Miliony ton plastiku zabijają nie tylko podwodnych Atlantów, ale i zagrażają ludziom ze świata na powierzchni.