Błogosławiony ksiądz Jerzy

JERZY POPIEŁUSZKO...

JERZY POPIEŁUSZKO...

... urodził się 14 września 1947 w Okopach koło Suchowoli w woj. podlaskim. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1972 r. W 1980 r. został wikariuszem parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w Warszawie; duszpasterz stołecznej służby zdrowia, zaangażowany w ruch obrony nienarodzonych. W sierpniu był wśród strajkujących robotników huty Warszawa, został kapelanem NSZZ Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego organizował pomoc dla internowanych i ich rodzin. Od 1982 r. odprawiał msze za Ojczyznę, gromadzące uczestników z całego kraju. W 1983 r. zainicjował ogólnopolską pielgrzymkę ludzi pracy na Jasną Górę. W swoich słynnych homiliach głosił chrześcijańskie zasady moralne, bronił prawa do życia w wolności i sprawiedliwości, protestował przeciw aktom bezprawia i przemocy. Stał się celem politycznych szykan i prowokacji ze strony władz. W nocy z 18 na 19 października 1984 został porwany przez funkcjonariuszy SB w Górsku koło Torunia i zamordowany. Jego grób przy kościele św. Stanisława Kostki stał się miejscem kultu i celem pielgrzymek z Polski i zagranicy. W lutym 1997 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. Zakończył się 8 lutego 2001. Wielka uroczystość beatyfikacyjna odbędzie się w niedzielę na placu Piłsudskiego w Warszawie o 11.00. Będzie jej przewodniczył wysłannik Benedykta XVI arcybiskup Angelo Amato.

- Jakie jest pani pierwsze wspomnienie związane z księdzem Jerzym?
- Pamiętam, jak razem z dziadkiem Janem modliliśmy się o szczęśliwe rozwiązanie dla mamy. Alek przyszedł na świat w naszym domu w Okopach. To było 14 września 1947, w święto podniesienia krzyża. Wtedy nikt jeszcze nie zwrócił uwagi na ten fakt. Ucieszyłam się, że mam brata. W sumie w domu było nas pięcioro. Ja byłam najstarsza, po mnie urodził się Józef, następnie Alfons, a potem Jadwiga i Stanisław. Jadwiga zmarła, zanim skończyła dwa latka.

- Przyszły kapelan Solidarności na chrzcie otrzymał imię Alfons. To był przypadkowy wybór?
- Nie. Takie imię nosił brat naszej mamy. Był żołnierzem AK. Został zabity przez Sowietów w 1945 roku. Pochowano go na cmentarzu w Chodorówce Nowej koło Suchowoli. W naszej rodzinie imiona się powtarzają. Moja babcia to była Marianna, tak samo jak mama. Alfons zmienił imię dopiero, jak przygotowywał się do święceń kapłańskich. W nowy etap życia wkroczył już jako ksiądz Jerzy.

- Jak wyglądało wasze dzieciństwo?
- Byłam starsza od Alka o cztery lata. Pomagałam go pilnować. Kiedy podrośliśmy, Alfons bawił się przeważnie z bratem Józefem. Trzeba powiedzieć, że większość naszego czasu wypełniała praca. Rodzice prowadzili spore gospodarstwo, a dzieci pomagały im jak tylko potrafiły. A to dom się zamiatało, a to podwórko sprzątało albo zielsko z grządek wyrywało. Każdy miał zajęcie. Dopiero wieczorem przychodził czas na dziecięce zabawy. Pamiętam, jak taczaliśmy po drodze żelazne kółka i ile było przy tym radości. Człowiek cieszył się z każdej, nawet najdrobniejszej rzeczy. I zgoda panowała. Jakoś nie było o co się kłócić.

- Potem zostaliście uczniami szkoły w Suchowoli...
- Chodziliśmy tam na piechotę. Codziennie prawie pięć kilometrów w jedną stronę. Dopiero zimową porą, jak śniegu porządnie napadało, gospodarze wozili nas do szkoły saniami.

- Alek miał swój ulubiony przedmiot?
- On zawsze lubił się uczyć. Każdy przedmiot mu pasował, a na maturze zdawał geografię. Kiedy był po egzaminie dojrzałości, przybiegł do mnie - bo wtedy mieszkałam już w Suchowoli - i powiedział, że dostał pytanie o tym, jak powstała Suchowola. W czasach liceum Alek robił też dużo zdjęć. Sam je wywoływał. Nie wiem, co się z nimi stało. Jako uczeń liceum często składał mi wizyty. Starałam się ugościć brata jak należy. Bardzo smakowały mu placki ziemniaczane. Lubił też ciastka kręcone przez maszynkę. Potem wysyłałam mu te ciastka w paczkach, jak był w wojsku w Bartoszycach. Zawsze dziękował mi za przesyłki i pisał w listach "Siostrzyczko, dbaj o swoje zdrowie".

- Zdziwiła panią wiadomość, że brat chce zostać księdzem?
- Alek zawsze był blisko kościoła. Jeszcze jako uczeń podstawówki zaczął służyć do mszy. Codziennie rano widziało się go przy ołtarzu. Jego decyzja o wyborze drogi kapłańskiej była normalną koleją rzeczy. Potem dowiedziałam się, że już przed jego urodzeniem mama ofiarowała to dziecko Bogu. Zgodnie z jej wolą, chłopiec miał zostać księdzem, a dziewczynka - zakonnicą. Wiem, że przez jakiś czas chodziło mu po głowie, żeby iść na zakonnika do Niepokalanowa. Jak jeździliśmy do naszej babci do Grodziska, to chętnie czytał "Rycerza Niepokalanej". Czasami taka myśl mnie nachodzi, że to nasza babcia Marianna wymodliła jego powołanie.

- Była pani świadkiem święceń kapłańskich brata?
- Tak, pojechałam do Warszawy razem z mamą i tatą. Najbardziej przejmującym elementem całej uroczystości była chwila, kiedy kandydaci na kapłanów leżeli krzyżem przed ołtarzem. Msza prymicyjna odbyła się w Suchowoli, a przyjęcie w rodzinnym domu.

- Kilka lat później cała Polska usłyszała o słynnych mszach za Ojczyznę, jakie ksiądz Jerzy odprawiał w warszawskim kościele Stanisława Kostki. Rozmawialiście na ten temat w swojej rodzinie?
- Nigdy nie dziwiliśmy się temu, co robił. Głosił odważnie swoje kazania, bo wiedział, że mówi prawdę. On, podobnie jak całe moje rodzeństwo, zostaliśmy wychowani w duchu wiary, prawdy i poszanowania praw drugiego człowieka. Pamiętam, jak ksiądz Jerzy powtarzał, że jeżeli zginie, to tylko za wiarę. Tak też się stało.

- Jak wyglądało pani ostatnie spotkanie z bratem?
- To było we wrześniu 1984. Zajmowałam się wtedy najmłodszą córką Agnieszką. Brat wbiegł do naszego domu, "pochwalonego" powiedział, a ja zapytałam, co u niego słychać. W odpowiedzi usłyszałam, że wszystko w porządku i że nie przesłuchują go już tak często. Ta wizyta trwała chwilę. Poprosił jeszcze, żebym dała ciepły sweter dla córki, która uczyła się w Warszawie. Na odchodnym powiedział "Szczęść Boże" i więcej go już żywego nie zobaczyłam.

- Kiedy ksiądz Jerzy został porwany, ludzie modlili się w kościołach o jego ocalenie. Miała pani wtedy jakieś przeczucia?
- O porwaniu dowiedziałam się z telewizji. Pobiegłam do teściowej, a ona akurat modliła się w swoim pokoju. Krzyknęłam: "Mamo, księdza Jerzego porwali!". Pamiętam, że teściowa się przeżegnała i "Wieczny odpoczynek" zaczęła odmawiać. Dodała jeszcze, że on już na pewno nie żyje. Strasznie rozpaczałam po bracie. Niewypowiedziany ból pozostał w moim sercu na zawsze. Kiedy rozpoczął się proces oprawców księdza, cały czas płakałam. Wtedy Alek mi się przyśnił. Powiedziałam, żeby nie płakać, bo w zeznaniach świadków usłyszę jeszcze gorsze okropieństwa. Sen się sprawdził.

- Wybiera się pani do Warszawy na beatyfikację?
- Jak Bóg pozwoli, chciałabym tam być. Modlę się o taką łaskę. Do mnie ciągle nie dociera, że ta cała uroczystość jest już tak blisko. To ogromne przeżycie dla całej naszej rodziny. Gdyby człowiek wiedział, że brat będzie błogosławiony, zapisywałby każdy jego krok, bo wszystkiego spamiętać nie sposób. Czasami ludzie pytają mnie, kim byłby dziś mój brat, gdyby żył. Odpowiedź jest prosta: byłby wielkim patriotą. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

- Dziękuję.