Główną amunicją scenografa Jana Polivki są butelki do wódki, które wiszą nad całą areną działań, układają się w krzyż, to znów sklejone i odwrócone kapslem do podłogi, stanowią rodzaj ruchomych podestów.
Widz "zorientowany w temacie" szybko odkrywa, że około 2 tys. kanciastych flaszek to te od "Luksusowej". I widz zaraz daje wyraz zawodowi: "a dlaczego puste?" oraz "ciekawe, kto to wszystko obalił?". (Nikt, bo butelki dziewicze - przyjechały prosto od swojego producenta).
SKUTR słynie z eksperymentu, szukania inwencji w aktorze, budowania teatru niestandardowego.
Zbudowany z dziewięciorgiem zielonogórskich aktorów spektakl "Teraz na zawsze" (tekst Magdaleny Frydrych Gregorovej) zaczyna się intrygująco. Oto grupa młodych ludzi zbiera się przy postumencie z butelek (stole? katafalku? archeologicznym stanowisku?). Na nim ułożone z płomyków dwie leżące sylwetki. Młodzi, grzejąc twarze i stopy, prześcigają się w wymyślaniu miłosnej historii...
Potem postument rozpada się na mniejsze. Na jednym z nich zdaje się płynąć Anna Chabowska, która z Wojciechem Brawerem pełnić będą m.in. funkcję narratorów opowieści o... O czym? O miłości, życiu, śmierci, religii...
Ksiądz (Dawid Rafalski znany jako Kaspar Hauser) ochoczo używa wody jako swego atrybutu. Chlapie, mało się w misce nie utopi. Kiedy poczciwy Franciszek (Przemysław Kosiński) zacznie mu zadawać pytania o Boga, kapłan wnosząc ręce, zagłuszy go modlitewnym mantrowym zaśpiewem. Na dyskusję miejsca tu nie ma. Jest forma wiary.
A Franciszek jest tak naiwny, że nawet za bluźnierstwo ("Stworzyłem dziecko, więc jestem bogiem") trudno się na niego gniewać... Nie wie, że żona ostro na dziecko za granicą "pracowała". Gospodyni księdza Urszula (Izabela Beń) zmiażdży gołą stopą ziarna kawy. Kiedy umrze, pięknie zostanie przebrana w swoją sukienkę, przewróconą na drugą stronę. I urodzi się na nowo. Gdzieś po drugiej stronie?
Są w "Teraz na zawsze" teksty poetyckie i takież pomysły na ich "sprzedanie". Za mało jest humoru (stoi nim czeskie kino...), który ładnie zwiastuje postać prostaczka Franciszka. Pocięta przez choreograficzne pomysły historia wychodzi ze spektaklu mocno poobijana. Rozbita na etiudy. Zagmatwana. Stanie na głowie, wirujące krzesło, anglojęzyczna, skądinąd klimatyczna piosenka, czynią ze spektaklu widowisko, które kipi młodzieńczą energią, ale głowa boli od nadmiaru gimnastyczno-żonglerskich pomysłów. I może szybciej wypadałoby zdmuchnąć finałową świecę.
A butelki? Wiszą. Szklane postumenty na powrót się nie zjeżdżają. Tylko wcześniej z jednej flaszki wysypane zostaną ziarna kawy. Inna wymieniona zostanie na jabłko. Reszta pozostanie niema. Symbol pustej formy, która prosi o napełnienie treścią. Może tak ateizujące Czechy widzą katolicką Polskę?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
