- Gotycki zamek w Szprotawie zbudowany został na przełomie XIII i XIV wieku przez władców księstwa głogowskiego. Prawdopodobnie powstał w miejscu dawnego grodu.
- Dziedziniec otaczały kamienno-ceglane mury obwodowe o grubości 2,5 metra.
- Zamek oddzielony był fosą, a z miastem łączył go zwodzony most. W 1299 roku dokumenty wspominają pierwszego szprotawskiego kasztelana.
Szprotawa była jednym z elementów z systemu twierdz Księstwa Głogowskiego, obok Głogowa i Kożuchowa i Krosna Odrzańskiego. Na zamku niejednokrotnie rezydowali książęta.
Więcej o zamkach i pałacach w Lubuskiem znajdziecie na naszej stronie: www.gazetalubuska.pl
WIDEO: Słońsk - zamek joannitów został zabezpieczony. Zabytkowa budowla będzie udostępniona turystom
Przetrwał kilka wojen
Jak wynika z danych biura konserwatora zabytków, zamek stanowił element miejskiego systemu obronnego, otrzymał owalny plan, co sugeruje, że stanął na miejscu wcześniejszego grodu. Na otoczony kamiennym murem dziedziniec wejście prowadziło od północy. Wschodnią część przestrzeni wypełniał piętrowy budynek mieszkalny.
W czasie wojny sukcesyjnej Jana II żagańskiego o księstwo głogowskie (1476-1488) zamek szprotawski był siedzibą księcia i bazą wypadową jego wojsk. Tutaj więził też wziętych w niewolę brandenburskich dostojników, m.in. komandora joannitów z Łagowa.
Na przełomie XVI i XVII wieku zamek został przebudowany w stylu renesansowym. Wiadomo, że główny budynek był w głównie murowany i posiadał pięć izb, z których jedna mieściła się w bastei, oraz małą kuchnię i dwie piwnice.
Po przegranej wojnie z królem węgierskim – Korwinem, w zamku rezydował cesarski komendant i starosta okręgu. W czasie wojny trzydziestoletniej zrujnowany zamek utracił funkcję warowną i przebudowany został na browar. W latach 1745-1747 pozostałości zamku zaadoptowano na zbór ewangelicki - mury wewnętrzne wyburzono, zachowując obwodowe. Basteję wykorzystano jako zakrystię. Surową bryłę świątyni wzbogacono w 1822 roku, urządzając od strony miasta fasadę z wieżą i flankującymi ją lokalnościami.
Nie przetrwał roku 1945
Z piastowskiej warowni przetrwały tylko grube (2,5 m) kamienno-ceglane mury obwodowe z dostawioną w końcu XV wieku kamienną, wydłużoną basteją. W lepszym stanie zachowała się klasycystyczna część budowli, stanowiąca fasadę kościoła. Tworzy ją czworoboczna, w trzeciej kondygnacji oktagonalna, wieża oraz piętrowe przyległości po jej bokach. Fasadę zdobi klasycystyczny detal architektoniczny w postaci kolumn, pilastrów, obramień i profilowanych gzymsów. Pierwotny warowny charakter obiektu widoczny jest od południowego wschodu, z obniżenia po zasypanej rzece.
Uszkodzony w czasie ostatniej wojny kościół ewangelicki, nieużytkowany, uległ zdewastowaniu, a następnie częściowej rozbiórce. Wyburzono zawalony dach i empory, zachowując wieżę i związane z nią przyległości. Zanim dokonano rozbiórki, opracowana została dokumentacja naukowo-historyczna, jednak bez badań architektonicznych i archeologicznych. W ostatnich latach ruinę i jej otoczenie uporządkowano. Dzieło odbudowy zabytku podjął Kościół polsko-katolicki
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?