Dyskusja w Bad Muskau o polsko-niemieckich stereotypach

Daniel Mosmann, radny: - A gdybym ja powiedział, że jestem dumny, bo jestem Niemcem, to bym się naraził na niebezpieczeństwo, że zaliczą mnie do skrajnej prawicy.

W poprzedni czwartek po południu do Turmvilli w Bad Muskau ściągnęły panie z Łęknicy. Żeby wziąć udział w dyskusji o tym, czy Polak i Niemiec może być dla siebie bratem. Ale przede wszystkim po to, by zobaczyć swego idola z serialu "M jak miłość".

Bo jednym z gości debaty panelowej był właśnie Steffen Moeller. Artysta przybył do Bad Muskau pociągiem z Berlina, gdzie właśnie promuje swoją książkę "Viva Polonia", która w kraju za Odrą i Nysą bije rekordy popularności. Przywiózł też ze sobą kilkanaście egzemplarzy tego niemieckiego wydania z nadzieją, że w miasteczku znajdą się chętni do jej nabycia. I się nie mylił.

Steffen był niewątpliwie gwiazdą spotkania. Gdy tylko pojawił się w gronie dyskutantów, zachwycone fanki z Łęknicy powitały go brawami i z okrzykiem: "brawo M jak miłość".

Poza łękniczankami do ośrodka kultury Turmvilla przyszła spora rzesza mieszkańców Bad Muskau i okolicznych miejscowości. Przeważali panowie.
A na podium, przy stolikach zasiedli dyskutanci: Rene Beder, pisarz i filmowiec, Peter Rossa, szef Turmvilli, Magdalena Sambor, szefowa Międzynarodowego Domu Spotkań Młodzieży w podpoznańskim Mikuszewie, Tomasz Zabawa z ekomuzeum w Mirostowicach Dolnych, Helga Heinze z muzeum Sagar, oraz wspomniany Steffen Moeller. Dyskusję prowadziły Katrin Schroder z "Sachsische Zeitung" i niżej podpisana.

- Polacy są szczerzy, dumni, lubią do siebie mówić po imieniu i mają poczucie humoru - pochwalił nas Steffen. Na dowód tego, że jesteśmy też zabobonni, przytoczył historię z torbami.

- Polak nie stawia teczki na ziemię, bo nie będzie miał pieniędzy - zaprezentował. I odstawił swoją na krzesło. Młody Niemiec z pierwszego rzędu zareagował natychmiast: podniósł swój plecak z podłogi i postawił na kolana.

Steffen pochwalił też polską gościnność, której nauczył się mieszkając w naszym kraju. Przy okazji wyjął z kieszeni pudełko z cukierkami i poczęstował dyskutantów. Ku radości swych rodaków opowiadał też o tym jak długo Polak żegna się z Polakiem i jak dużo ma na to określeń: cześć, do widzenia, ciał, baj baj, całuski... - A my tylko auf wiedersehen mówimy i zaraz znikamy, a Polacy jeszcze z pół godziny na do widzenia gadają.

Niemiecka część publiczności tylko głowami pokiwała. Z podziwu, że też nie szkoda nam czasu na tak długie pożegnania.

- A spróbujcie powiedzieć "w Strzebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie" - prowokował Steffen. I kilka osób spróbowało: f szeszcz....bzacyne....

Rene Beder gdy był dzieckiem nie pałał uczuciami do Polaków. Jego ojciec też za nami nie przepadał. - Zawsze słyszało się u nas klasyczne zdanie, że Polak wszystko zepsuje. A ja po 30 latach wracam do Bad Muskau i widzę jak tu się wszystko na lepsze zmieniło.

Oprowadzam polskie dzieci po Łęknicy, a one świetnie znają historię miasteczka, dużo wiedzą. No i mój ojciec...Spotykam go, jak coś dłubie koło domu i mruczy pod nosem po polsku "dobra, dobra"...Nauczył się tego, bo ma teraz dobre kontakty z mieszkańcami Łęknicy.

- Te wzajemnie kontakty są bardzo ważne i one właśnie burzą stereotypy na nasze tematy - przekonywał Peter Rossa. Szef Turmvilli od lat współpracuje z polskimi organizacjami, zaprasza do siebie młodzież, organizuje polsko-niemieckie imprezy. Podobnie Magdalena Sambor, która od 10 lat w Mikuszewie prowadzi dom spotkań młodzieży. Przyjeżdżają tam młodzi ludzie z wielu rejonów Europy. - Polacy, Niemcy, Rosjanie...Każdy z nas jest gdzieś w drodze...- mówiła.

Czy możemy być dla siebie braćmi? Chyba tak. A najlepiej wiedzą o tym Tomasz Zabawa i Helga Heinze. Spotkali się trzy lata temu i od tamtej pory łączy ich wspólna muzealna pasja. - Jechałem na rowerze za skaczącą żabką i tak trafiłem pod muzeum w Sagar. Z budynku wyszła urocza blondynka i zaprosiła mnie do środka - wspominał Tomasz.

Od tamtej pory T. Zabawa wziął się za naukę niemieckiego. - I robi postępy - pochwaliła Helga, która przy okazji poznaje język polski.

A potem rozgorzała dyskusja z udziałem publiczności. - Polacy wiele wycierpieli - przypomniał radny Daniel Mosmann. - Stary człowiek powiedział mi kiedyś, że musiał opuścić Lwów i że nigdy już tego miejsca nie zobaczył. Podobnie Niemcy z dawnego NRD. Też nie mogli powrócić do swoich domów. Więc nasze cierpienia są podobne.

Z tym, że Polacy mogą nosić swoją głowę wysoko. Ale gdybym ja dziś powiedział, że jestem dumny, bo jestem Niemcem, to bym się naraził na niebezpieczeństwo, że zaliczą mnie do skrajnej prawicy.