Dziś Światowy Dzień Chorego. O tym, jak przechodzimy chorobę decyduje pragnienie życia

11 lutego w sposób szczególny myślimy o chorych. Dlaczego?

30 lat temu święty Jan Paweł II ustanowił ten dzień dla całego świata, a celem jest uwrażliwienie nas wszystkich na potrzeby ludzi chorych, także po to, by społeczność świecka dostrzegła osoby chore, że one są wśród nas i oczekują pomocy. Myślę, że we współczesnym społeczeństwie, w którym coraz bardziej chyba dzisiaj przeważa egoizm i miłość samego siebie, konieczne jest takie rozwijanie miłości bliźniego, otwartości, umiejętności słuchania i myślę, że ten dzień 11 lutego, to nie jest jedyny dzień, w którym zatrzymujemy się przy chorych, ale jest to dzień, z którego ma płynąć impuls wszystkie pozostałe inne dni roku, byśmy mogli być ludźmi wrażliwymi na bliźniego. To jest geneza tego dnia.

A jesteśmy wrażliwi na potrzeby osób chorych?

Jeśli ktoś jest sam wrażliwy na siebie, to będzie wrażliwy na drugiego. Trudno zdiagnozować społeczeństwo, ale kluczem wrażliwości na bliźniego jest wrażliwość na samego siebie.

Traktujemy chorobę jako stan, którego nie chcemy, który odrzucamy, natomiast choroby przychodzą i na różnych etapach życia, dziejów my się musimy z nimi mierzyć...

Warto tu odnieść się do przesłania papieża Franciszka z tegorocznego orędzia i zeszłorocznego, kiedy Ojciec Święty mocno akcentuje rozróżnienie między chorobą jednostkową a osobą chorą. Dlaczego? Dlatego, że patrząc na jednostkę chorobową, możemy skupić się tylko i wyłącznie na danej chorobie. Natomiast kiedy mówimy o osobie chorej, to chcemy pokazać całą osobę, czyli wszystko to, co w tej osobie jest. Myślę, że nie jest prawdą i jakoś trochę jesteśmy okłamywani, że kiedy przychodzi choroba na człowieka, to wtedy mówimy, że nic innego nie istnieje, jak tylko i wyłącznie ta przestrzeń chorobowa. Kiedy chory dowiaduje się o swojej chorobie, to tak naprawdę wszystko się załamuje w nim samym i nie jest w stanie już spojrzeć poza siebie samego, poza wszystko to, co istnieje gdzieś indziej, tylko i wyłącznie patrzy przez pryzmat choroby. Trzeba sobie uświadomić jedną rzecz, że choroba to nie jest całe moje życie.

...i trzeba się nauczyć żyć z tą chorobą, żeby nie było sytuacji takiej, że choroba sprawia, że we mnie już nie ma życia, czy tak?

Dokładnie, bo życie przecież jest dalej we mnie, nawet pomimo trudnej choroby i to ode mnie zależy jak dalej tą przestrzeń poprowadzę. Wiele zależy od tego, jak osoba chorująca spojrzy na chorobę. Jeśli będzie to spojrzenie, które będzie degradacją i zaprzeczeniem całego swojego życia, to wtedy tak naprawdę trudno wyzwolić z siebie siły, żeby powalczyć o siebie, czy powalczyć z tą przestrzenią chorobową. Natomiast kiedy jest dobre ustosunkowanie się do życia, jeśli jest we mnie chęć życia dalej, jeśli mam w sobie świadomość, że choroba nie jest całym moim życiem, ale jedynie częścią, to wyzwala się siła, która sprawia, że jak to często mówią chorzy - mogą normalnie funkcjonować. Zapytałem kiedyś jednego z pacjentów chorujących onkologicznie od kilkunastu lat, jak to jest, że kilkanaście lat pan już choruje na chorobę ekologiczną, a jest w panu tyle sił. Odpowiedział, bo mam w sobie pragnienie życia.

Jak wspierać osoby chore, które mamy w swoim w swoim otoczeniu?

Obecnością i bliskością, to są słowa klucze. Dużo łatwiej jest zapewnić taką przestrzeń od strony fizycznej, podarunku, załatwienia jakichś tam rzeczy i to oczywiście jest wszystko istotne i ważne i bez tego nie ma procesu zdrowienia, ale myślę, że dzisiaj bardzo wymagające od każdego z nas jest obecność przy osobie chorej. Czasami nie wiemy, jak mamy się zachować, co powiedzieć... ale to chory nam zakomunikuje, czego mu potrzeba. Wystarczy tylko nam słuchać.