Jakie skarby kryje tajemniczy, nie odkryty korytarz biegnący pod ziemią wzdłuż głównej trasy turystycznej MRU?

Tylko wtajemniczeni wiedzą, że obok zakratowanego dziś wjazdu do bunkrów MRU, w lasach pod wsią Wysoka koło Międzyrzecza, funkcjonowała w czasach hitlerowskich fabryka produkująca części do samolotów. Pozostawała jedną z największych tajemnic gospodarczych III Rzeszy. Jej nikłe pozostałości widać z prowadzącej do niej drogi z kocich łbów dopiero z odległości kilkudziesięciu metrów. Zauważyć można ruiny hali produkcyjnej, a właściwie jej szkielet. – Kiedy w latach 70. to miejsce odkryłem jeszcze szyby w oknach były – wspomina 77-letni dziś Janusz Klupsch. – Dziś zostały ruiny, ale i tak mogą budzić podziw dla budowniczych.
Przechadzając się po hali nasz przewodnik pokazuje, gdzie stały frezarki, którędy doprowadzano prąd. – Kawałek stąd stały inne hale i baraki dla robotników przymusowych, których w fabryce zatrudniono – mówi nasz przewodnik. – Tutaj pracowało kilkaset osób z całej Europy.

Przechadzając się po pobliskim lesie, zauważamy betonowe płyty kryjące wejścia do podziemi. Te, które sprawdzamy to ślepe zaułki. Wewnątrz widać zwały ziemi. Nic, ale to kompletnie nic, nie daje wyobrażenia, jak wielki kompleks fabryczny funkcjonował tutaj ponad 70 lat temu. Na szczęście pan Janusz wcześniej w swym gabinecie w Pniewie rozwinął przed nami archiwalne mapy. Na karcie widać zaznaczone prostokąty wielu bloków mieszkalnych. Dalej wartownia, łaźnia, warsztat samochodowy, biuro, sala konferencyjna, oczyszczalnia ścieków, kuchnia, kotłownia, transformator, a nawet restauracja, szpital i fontanna. Jest też krematorium.

Wideo: Bunkry MRU z adrenaliną. Zjazdy na linie w szybie windy poniemieckiego bunkra

Jednym z tych, którzy przeżyli fabryczny koszmar pod Wysoką był znany pionier Ziemi Międzyrzeckiej, nieżyjący już Tadeusz Dunajewski. W Międzyrzeczu człowiek – legenda. Po przejściu na emeryturę mieszkał w kamienicy między targowiskiem a oddalonym o kilkadziesiąt metrów zamkiem. W styczniu 1945 r. pracował właśnie w niemieckiej fabryce części lotniczych pod Wysoką. Podczas rozmowy zeszliśmy na temat położonych przy zakładzie bunkrów MRU. I wtedy pan Tadeusz wspomniał o tajemniczym transporcie, który widział w ostatnich dniach przed wejściem Rosjan. – Było mroźno, jak to w styczniu, nagle zobaczyliśmy, jak w kierunku pobliskiego wjazdu do bunkra jedzie kilka ciężarówek – opowiadał. – Zdziwiło nas to, bo przecież Niemcy już tam nic nie instalowali. I pan Tadeusz musiał to widzieć, bowiem pracował w hali tuż przy drodze do bunkra.

To pewne, że Niemcy wtedy zimą 1945 podjeżdżali ciężarówkami pod wejście do bunkra i tutaj z podziemi dowożono wagonikami różne rzeczy. Skarby tutaj się znajdujące przewożono do podziemi Pętli Boruszyńskiej - komentuje Klupsch.

Rosjanom zaraz po wojnie udało się odkryć jedną z takich komór na Pętli Boryszyńskiej. Znaleźli ogromne skarby. Między innymi obrazy, a wśród nich ,,Stańczyka’’ pędzla Jana Matejki, złoto, precjoza. Ale takich, jak ta odkryta przez Rosjan komór może być w MRU więcej. I tu wracamy do rozmowy z Januszem Klupschem. – Powtarzam, że wzdłuż głównej trasy turystycznej prawie na pewno jest drugi równolegle biegnący nie odkryty dotychczas korytarz, może turyści przechodzą, a za ścianą leżą skarby – mówi z lekkim uśmiechem nasz przewodnik. – Była kilkanaście lat temu ekipa bardzo bogatych ludzi z Poznania, doskonale wyposażona, która była pewna, że tam jest ukryta Bursztynowa Komnata. Różnymi sposobami, także od powierzchni ziemi, z moich pól (Janusz Klupsch ma ich w okolicach Pniewa 500 ha) próbowali tam dotrzeć. Nie udało się.
Na ostatnie pytanie: Czy w bunkrach jest Bursztynowa Komnata? Pan Janusz odpowiada krótko: – Sądzę, że nie, ale co kryją te nie odkryte podziemia, komory depozytowe? Może naprawdę skarby?