Odszkodowania za represje PRL-u

Do Sądu Okręgowego w Radomiu wpłynęły pierwsze wnioski od osób represjonowanych w czasach komunistycznych, które chcą uzyskać odszkodowanie na podstawie znowelizowanych przepisów. Wciąż jednak sporo osób nie upomina się o pieniądze.

Nowe możliwości ubiegania się o zadośćuczynienie stworzyła znowelizowana w ubiegłym roku ustawa o "uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego". Autorem noweli, która weszła w życie 18 listopada 2007 roku, jest poseł Marzena Wróbel.

WYJAŚNIĆ NIEŚCISŁOŚCI

- Zdecydowałam się zabrać jeszcze raz głos w sprawie osób represjonowanych, ponieważ w związku z rocznicą wydarzeń grudniowych w wypowiedziach polityków pojawiło się wiele nieścisłości. Moim zdaniem wszystkie osoby represjonowane w czasach Polski Ludowej mogą uzyskać odszkodowanie - powiedziała Marzena Wróbel podczas wczorajszej konferencji prasowej.

Podstawą ubiegania się o odszkodowanie jest uznanie przez sąd za nieważne wyroków wydawanych przez sądy Polski Ludowej, ale też, co jest istotne dla osób poszkodowanych w Radomiu w czerwcu 1976 roku, przez kolegia do spraw wykroczeń.
Z takim wnioskiem może wystąpić do sądu osoba represjonowana, ale też rzecznik praw obywatelskich, minister sprawiedliwości, prokurator oraz w razie śmierci poszkodowanego jego krewny w najbliższej linii.
Odszkodowanie w wysokości do 25 tysięcy złotych może otrzymać poszkodowany, ale też w razie jego śmierci małżonek, dzieci albo rodzice. Limit 25 tysięcy złotych nie obowiązuje, jeśli ofiara reżimu komunistycznego poniosła śmierć.

ŁATWIEJ O ODSZKODOWANIE

W znowelizowanej ustawie ułatwiono dochodzenie roszczeń dla osób internowanych podczas stanu wojennego, bo wszystkie orzeczenia w sprawie internowania uznano z mocy ustawy za nieważne.
Wnioski o odszkodowanie osoby z tej grupy mogą jednak składać tylko przez rok od wejścia w życie znowelizowanej ustawy, czyli do 18 listopada 2008 roku.
Pieniędzy nie mogą dostać ci, "których działalność, w okresie będącym podstawą stwierdzenia nieważności orzeczenia lub uznania za nieważne decyzji stanowiła zaprzeczenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego", czyli na przykład tajni współpracownicy komunistycznych służb bezpieczeństwa.