Lubuski "tak zwany" samorząd - felieton Krzysztofa Chmielnika

Oto w podległej Pani Marszałek placówce jej kierownik prawdopodobnie stosuje wobec pracownicy mobbing. Pracownica nie korzysta z drogi służbowej i nie żali się instytucji nadzorującej czyli LUM, ale skarży się posłance Sibińskiej. Tą drogą służbową zawiadamia o mobbingu Marszałka Jabłońskiego, który sprawuje w ramach podziału obowiązków nadzór na gorzowskim WORD. Marszałek Jabłoński decyzji nie podejmuje i przekazuje informację o mobbingu do Marszałek Polak. Ta, także zamiast decyzję podjąć zgodnie z przypisanymi jej kompetencjami, przekazuje informację do partyjnej centrali. Niech Warszawa „za nas” decyduje.

Logiczna analiza ścieżki decyzyjnej w sprawie powyższej pozwala postawić dwie hipotezy. Pierwszą, że zarząd regionu nie jest strukturą samorządową, ale częścią struktur partyjnych i większość istotnych decyzji dotyczących regionu podejmowana jest w Warszawie. Pozornie zatem regionem rządzi Marszałek Polak, ale w realu każda decyzja (hipotetycznie) konsultowana jest via Marcin Kierwiński z Donaldem Tuskiem.

Druga hipoteza zakłada, że szef WORD, zawdzięcza swój stołek komuś z Warszawy, a lokalna władza boi się temu komuś narazić. Wie, że mobbingujący koleś z Gorzowa ma w Warszawie lepsze od regionalnej władzy układy. Bo logicznie biorąc, gdyby zawdzięczał stanowisko Pani Marszałek, ta wywaliłaby go na zbity pysk, bez konsultacji a Panem Kierwińskim. Podobnie z Marszałkiem Jabłońskim. Zatem kryszę nad szefem WORD, trzyma ktoś w Warszawie. Niezależnie od prawdopodobieństwa powyższych hipotez, pewne jest, że w odniesieniu do lubuskiego samorządu regionalnego zasadny będzie dodatek „tak zwany”. Bo jaki on samorządny, czy lubuski, skoro nawet tak błahą decyzję musi podjąć ktoś z centrali.