Miejsce całkiem jak z horroru i sekrety Burgundów. Pałac w Luboszycach zdradza nam swoje tajemnice

Kilka dni temu na podjeździe pałacu nikt nas nie witał. Weszliśmy przez otwartą bramę, mijając ostrzeżenia, że obiekt jest monitorowany. Był, bo po chwili pojawił się ochroniarz. Spacerować po okolicy pałacu oczywiście można…

Polecamy również: Książę Baltazar Żagański jęczy po nocach. Boisz się duchów? Nie jedź do Przewozu!

Trochę smutny to jest spacer i to wcale nie dlatego, że pałac przywodzi na myśl filmy grozy. Cóż, przecież to neogotyk. Jednak zacznijmy od początku. Pierwsza wzmianka o Luboszycach pochodzi z 1452 roku i wówczas zwała się Lubusy. Była to wieś lenna majątku w Gębicach. W 1527 roku właścicielem był Hans von Zeschau, właściciel Gębic. Przez wieki przewijało się przez ten majątek kilka znanych rodów, m.in. von Strachwitzowie, znani z „Morfiny” Szczepana Twardocha. Złote czasy rozpoczęły się w 1764 roku, gdy pojawił się tutaj ród von Seydel. W latach 1846-1860 Eugeniusz Gustaw Edmund Seydel zbudował pałac, neogotycki, murowany, piętrowy z wieżą od wschodu i werandą od zachodu, ale siedziba rycerska istniała tutaj już wcześniej. Zabudowania gospodarcze powstały w XVIII i do połowy XIX wieku. W sąsiedztwie pałacu znajduje się 3-ha park krajobrazowy z XVIII-XVI w. Oddajmy głos historykom sztuki (materiały LWKZ).

Luboszycka rezydencja wzniesiona została w stylu neogotyckim. Zespół pałacowy składający się z pałacu, czworaka, stodoły i parku. Neogotycki, murowany, piętrowy, założony na rzucie prostokąta, z płytkimi ryzalitami od strony północnej i południowej, z wieżą od wschodu i werandą od zachodu. Południowa elewacja frontowa zaakcentowana na osi ryzalitem, przeprutym w parterze trzyarkadowym wejściem, zwieńczona schodkowym szczytem i sterczynami. Elewacja północna rozczłonkowana ryzalitami na osiach bocznych. Wieża prostokątna, czterokondygnacyjna z tarasem, zwieńczona sterczynami w narożnikach. Z oryginalnego wyposażenia wnętrz zachowała się stolarka okienna i drzwiowa, neogotycka klatka schodowa oraz klasycystyczne nadproża. W sąsiedztwie pałacu park krajobrazowy z XVIII-XIX wieku o pow. 3,0 ha. W pobliżu zabudowania gospodarcze powstałe w XVIII i XIX wieku. Po II wojnie światowej w posiadaniu PGR, w 1969 roku przeprowadzono remont pałacu. Obecnie jest w niezłym stanie, remontowany był stopniowo przez znanego nam już dzierżawcę majątku. Pozostaje w zarządzie Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa.

Luboszyce są znane nie tylko z powodu pałacu. Od niej wiedzie miano kultura późnego okresu wpływów rzymskich, zabytki tej kultury występowały od około 100 r. n.e., identyfikowana z plemieniem Burgundów. Jej stanowiska datowane są począwszy od II do V wieku n.e. Ludność kultury zajmowała najpierw tereny nad środkową Odrą, systematycznie poszerzając je o Górne i Dolne Łużyce, północną część Dolnego Śląska, południową Brandenburgię, Ziemię Lubuską oraz wschodnią Saksonię.

Polecamy również: Uwaga! Tutaj straszy. Oto lubuskie nawiedzone miejsca. Zobacz zdjęcia

POLECAMY

Polecamy wideo: Lubuskie. Zamki, pałace i dwory Ziemi Lubuskiej - Pałac w Bieczu