Mykonos to nie jest wyspa rozpusty

Na Mykonos (Mikonos) przez długi czas nie mieliśmy specjalnej ochoty. To za sprawą właśnie opinii. Szukając odpoczynku i wyspiarskiego klimatu nie uśmiechała nam się nieustanna dyskoteka w szpanerskim, kosmopolitycznym centrum handlowym, z mrugającymi znacząco przechodniami. Nie, nic z tego. Mykonos na przełomie września i października okazała się przyjemną, sympatyczną wyspą. O cechach kurortu, zatłoczoną nawet po sezonie, ale w skali do przeżycia. Ze znalezieniem noclegu również nie ma najmniejszego problemu, chociaż za tanim trzeba się "nachodzić".

Po Santorini to najbardziej "pocztówkowa" z greckich wysp. Nie jest duża, bo raptem nieco ponad 105,2 kmkw. Nie jest również zanadto górzysta - najwyższy szczyt ma ledwie 341 m (n.p.m.). Popularność zawdzięcza m.in. bardzo przyzwoitym plażom, z których dwie uzyskały przymiotnik "rajskie". Im dalej od stolicy tym plaże przyjemniejsze. Jednak to także nie one sprawiają, że jest wyjątkowa. Na nas i zapewne na lwiej części innych gości, największe wrażenie robi właśnie stolica wyspy. Niby klasyczne śródziemnomorskie miasto białymi domkami. Tutaj nie jest już tak biało-niebiesko, gdyż sporo elementów zaskakuje soczystą czerwienią. I te kwiaty... Przyjemność sprawia nawet spacer po luksusowych sklepikach, o ile oczywiście nie mamy zamiaru czegoś kupić.

Za przewodnika może uchodzić jeden z symboli wyspy - pelikan Petros. Nie dajmy się zwieść, że ptaszysko jest wszędzie. Pelikanów jest w Mykonos kilka i wszystkie paradują z dumnie wypiętą piersią. Wydają się pozować do zdjęć. Kolejny symbol wyspy to XVI-wieczne wiatraki. Wreszcie Mała Wenecja, czyli domy, których ściany zdają się wyrastać wprost z morskiej toni. Koniecznie także trzeba zajrzeć do kościołów - na jednaj z ulic trzy znajdują się tuż obok siebie. Najsłynniejszy to Paraportiani, architektoniczny, asymetryczny galimatias połączonych czterech kaplic. Jeśli mamy czas koniecznie płyńmy na pobliska wysepkę Delos, wyjątkowe miejsce dla starożytnych Greków.