Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Nie ma córek, a ja muszę żyć

Anna Białęcka 76 833 56 65 [email protected]
Pani Grażynie po stracie dwóch córek została wielka tęsknota.
Pani Grażynie po stracie dwóch córek została wielka tęsknota. Anna Białęcka
- Pochowałam moje dwie ukochane córki - mówi głogowianka Grażyna Markowska. - Pyta pani, czy po czymś takim można dalej normalnie żyć? To trudne, wręcz niemożliwe. Ale staram się...

Grażynę Markowską życie doświadczyło bardzo mocno. Najpierw w wypadku samochodowym zginęła jej najstarsza córka Urszula. Dzisiaj miałaby 36 lat. Kilka lat później na raka twarzy w wielkim cierpieniu zmarła najmłodsza - Natalia. Dzisiaj miałaby 26 lat. - Za każdym razem, gdy pogrążona w bólu traciłam kontakt z rzeczywistością, do życia przywoływały mnie dzieci - mówi. - Najpierw, po śmierci Urszulki, były to moje dwie młodsze córki - Agnieszka i Natalia. A później wnuki.

Była moją przyjaciółką

Urszula to było kochane dziecko. Zdolna, mądra. Zawsze pomocna, bardzo często zajmowała się młodszymi siostrami Agnieszką i Natalką, bawiła się z nimi. Taka dobra starsza siostra. Dziewczynki były wpatrzone w nią jak w obraz, niecierpliwie czekały na jej powrót ze szkoły. - Dla mnie była nie tylko kochanym dzieckiem, ale właściwie przyjaciółką. Mogłyśmy rozmawiać szczerze o wszystkim.

Ula skończyła liceum, dostała się na studia do Zielonej Góry. Poszła na filologię rosyjską. Nie było to jej wymarzony kierunek, ale już po pierwszym roku zapewniała, że lepszych studiów wybrać nie mogła. Snuła plany, jak to będzie się jej dobrze wiodło w dorosłym życiu, gdy zostanie tłumaczem w ważnej firmie międzynarodowej. Była na III roku. Wzięła ślub ze swoją miłością z czasów liceum. Dorabiała w zielonogórskiej firmie. I nadszedł ten straszny dzień. Jechała do Zielonej Góry ze Świętoszowa, gdzie mieszkała ze swoim mężem. Był 8 kwietnia 1999 roku, godz. 11.40, biały dzień, sucha droga. Próbował ją wyprzedzić samochód.

Gdy kierowca zobaczył, że z naprzeciwka jedzie inne auto, chciał się "schować" i wrócić na prawy pas. Ula próbowała uniknąć zderzenia z nim skręciła i zatrzymała się w poprzek drogi. Wtedy wjechał w jej auto samochód jadący z naprzeciwka. Ula w starej hondzie nie miała szans. Zginęła na miejscu. - Sprawca tej tragedii nigdy nie został ukarany - mówi matka. Wspomnienia wyciskają jej łzy. - Walczyłam o prawdę przez półtora roku, ale prokuratura uznała, że winnych nie ma.

Komuś, kto tego nie przeżył, trudno nawet wyobrazić sobie, co może czuć matka, gdy traci ukochane dziecko. Kobieta robiła wszystko jak automat. Zajęła się pogrzebem, gotowała, sprzątała. Ból rozdzierał jej serce, a ona zamknęła się w sobie, zapomniała o świecie żywych. Aż do dnia, gdy usłyszała pytanie ośmioletniej wtedy Agnieszki.

-Mamo, czy ty już zawsze będziesz taka smutna? Tak bardzo się boję. To obudziło kobietę z tego strasznego snu. - Przecież mam dwie małe córki, które żyją i bardzo mnie potrzebują - pomyślałam - i przeraziła mnie myśl o tym, jak one czują się samotne, jak bardzo są przerażone. Bo przecież umarła ich kochana starsza siostra. Ula by mi nie darowała, gdybym zaniedbała jej siostry - wspomina.

Umierała w cierpieniu

Minęło kilka lat, był rok 2008. Agnieszka skończyła studia, wyszła za mąż. Natalia rozpoczęła naukę swojego wymarzonego zawodu, chciała zostać położną, pomagać innym. - I wtedy usłyszeliśmy ten straszny wyrok - mówi Grażyna Markowska. - Nowotwór złośliwy. Natalia walczyła z nim przez trzy lata, ale w końcu ją pokonał. Śmierć zabrała moją drugą córeczkę.

Od śmierci Natalii minął już ponad rok. Odeszła w czerwcu 2011 roku. Miała wtedy 24 lata. Nim umarła, bardzo cierpiała. Rozrastający się guz na żuchwie powodował straszny ból. Natalia walczyła z rakiem przez trzy lata. Ostatnie cztery miesiące jej życia były bardzo trudne, nie mogła jeść, miała problemy z oddychaniem. Zrobiono jej tracheotomię i gastrostomię. Nie mogła mówić, porozumiewała się z bliskim pisząc.

- Nie opuszczałam jej nawet na chwilę, siedziałam przy niej trzymając ją za rękę, nawet spałam przy jej łóżku, reagując na każdy sygnał, każdy uścisk dłoni - mówi Grażyna Markowska.
Natalia wiedziała, że o jej cierpieniu w dużej mierze przesądzili lekarze, którzy wiele razy dawali jej do zrozumienia, że udaje chorobę.

Nie rozpoznali jej w początkowym stadium, gdy rak był jeszcze nieduży, a więc operacyjny, ale już powodował ogromne cierpienie. Wielokrotnie odsyłano ją ze szpitala, odmawiając przyjęcia. Później leczono ją antybiotykami, sugerując ropień z powodu chorego zęba. Gdy jeszcze żyła na obojętność lekarzy skarżyła się w Narodowym Funduszu Zdrowia. "Zostałam przyjęta na oddział chirurgii szczękowo-twarzowej z diagnozą: ropień. Po kilku dniach podawania najróżniejszych antybiotyków, w gabinecie zabiegowym, ropień został nacięty w znieczuleniu miejscowym" - czytamy w skardze Natalii.

Później był kolejny zabieg - czyszczenie ropnia. Dopiero wtedy pobrano wycinek do badania. Wynik był jak wyrok. To nie ropień - to rak. Nowotwór złośliwy. "Dwa miesiące rozgrzebywania na ślepo rzekomego ropnia miało ogromne negatywne znaczenie dla mojej choroby" - pisała Natalia w skardze do rzecznika NFZ. "Chciałabym, żeby ci ludzie zostali ukarani. Za lekceważenie mnie, mojego bólu."

Natalia zmarła na rękach swojej mamy, w hospicjum w Lubinie. - Kiedy umierała Natalia, poszłam na cmentarz, na grób Urszulki - mówi kobieta. - Wykrzyczałam się, wypłakałam. Chciałam być spokojna w chwili, gdy Natalia będzie odchodzić... Jej prochy spoczęły w grobie obok starszej siostry Urszuli.

Mam dla kogo żyć

Grażyna Markowska chce spełnić ostatnią prośbę swojej ukochanej córki. - Prokuratura wszczęła śledztwo w tej sprawie, to sukces - powiedziała nam Grażyna Markowska. - Jednak zawiesiła je w marcu ubiegłego roku na dwa lata, do czasu wydania opinii przez warszawski Zakład Medycyny Sądowej. Nie chcę aż tyle czekać. Zwrócę się bezpośrednio do tego zakładu o skrócenie czasu oczekiwania - dodaje.

Matka po śmierci Natalii wpadła w depresję, zamknęła się ze swoim bólem w czterech ścianach. Po tym, co przeszła opiekując się umierającą córką, trudno się dziwić. Ta kobieta musiała pochować już drugie swoje dziecko! Próbowała znaleźć ukojenie nad morzem, w miejscu o którym wiele rozmawiała z chorą Natalią. - Spacerując brzegiem morza, wręcz fizycznie czułam bliskość swojego dziecka.
Teraz kobieta powoli wraca do życia.

- Wyciągnęły mnie z domu pracownice PCPR, zadzwoniły, zachęciły do udziału w ich programie "Aktywni życiowo…". Poznaję tajniki komputerów, będę uczyć się języka niemieckiego, a także robić różne ozdoby, broszki, kwiaty. Poznałam wielu nowych ludzi. No i niedawno dostałam cudowną wiadomość, moja starsza córka jest w ciąży. To będzie już mój drugi wnuk. Mam dla kogo żyć. Dla wnuków i dla mojej córki Agnieszki, od której w czasie choroby Natalki oddaliłam się po raz drugi.

Jednak myśli o cierpieniu Natalii wciąż powracają. - Wiem, że gdyby rak został wcześniej zdiagnozowany, mógłby zostać usunięty. Natalia mogłaby dłużej cieszyć się życiem i na pewno mniej by cierpiała - mówi Grażyna Markowska. - Nie pozwolę, by lekarze, którzy mówili, że moja córka udaje, zapomnieli o niej. I zrobię wszystko, by ponieśli karę za to, co jej zgotowali. To także motywuje mnie do życia...

Nieruchomości z Twojego regionu

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na gazetalubuska.pl Gazeta Lubuska