Nie przyszedłem pana nawracać. Ewidentni szczęściarze - felieton ks. Piotra Bartoszka

Jak wygląda szczęście po chrześcijańsku? Niektórzy twierdzą, że to, co próbujemy przedstawić jako szczęście, to tak naprawdę nieudolne zaklinanie zupełnie nieszczęśliwych rzeczywistości; próba udowodnienia przy każdej porażce, że „Bóg tak chciał”, a skoro tak, to musi to być szczęśliwe. A stąd już blisko do postrzegania chrześcijaństwa jako religii cierpiętników, duchowych bankrutów albo życiowych nieudaczników, którzy próbują się cieszyć z tego, że cierpią lub że im nie wyszło. A co w tym szczęśliwego?

Wszystkim skłonnym do zbyt pochopnych uogólnień przypomnę tylko, że Jezus w swych słynnych błogosławieństwach z Kazania na Górze (a jest ich dziewięć, nie osiem, jeśli dobrze policzyć te w Mt 5, 1-12) wcale nie chwali porażki, cierpienia czy ubóstwa dla nich samych. Nie mówi, że szczęśliwi są ci, którzy się smucą, bo tak jest fajnie. A tym, „którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości” (Mt 5, 10), nie mówi: „Cierpcie, bo tak trzeba”. Nie, w tym nie ma nic, czego trzeba by było pragnąć; w tym nie ma nic „fajnego”. Poza jednym: komu brakuje, ten może otrzymać. Jego pragnienie pocieszenia, własności, sprawiedliwości, pokoju może być zaspokojone. Przez kogo? Cóż, forma bierna użytych tam czasowników zdaje się wskazywać na największego Dawcę (a zatem jest to passivum divinum: „będą pocieszeni/nasyceni/nazwani synami”; „dostąpią miłosierdzia”). I właśnie to jest w tym „fajne”.

Szczęśliwi ubodzy w duchu, ci, którzy się smucą, cisi, czystego serca, miłosierni. Szczęściarze z nich - tylko dlatego, że mogą naprawdę dużo dostać.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze