Nie przyszedłem pana nawracać. Grzech świata - felieton ks. Piotra Bartoszka

Termin „grzech” - zarówno w kulturze greckiej, jak i w etymologii słowiańskiej - oznaczał pierwotnie „odchylenie od czegoś”, „skrzywienie”, „pomyłkę”, „uchybienie”, „błąd”. Grzeszyć to zatem przede wszystkim „rozmijać się z celem”, „nie trafiać”, „pudłować”. A tego raczej nie chcemy. Żyjemy zorientowani na jakiś cel. I żal by było się z nim rozminąć.

Gdy Jan Chrzciciel wprowadza na scenę Jezusa, mówi o Nim: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech (tak jest - w liczbie pojedynczej!) świata” (J 1,29). Nie wspomina o „grzechach świata”, nie wymienia katalogu win, ale mówi o jednym, tym zasadniczym chybieniu. Tym, w czym świat rozmija się ze swoim celem.

Co jest tym „grzechem świata”, który Jezus miałby „zgładzić”, a dosłownie: „dźwignąć”, „wziąć na siebie”? Wojny? Wyścig zbrojeń? Handel ludźmi? Wyzysk? Skażenie środowiska? Terroryzm? Wydaje się, że nie chodzi tu o jakiś konkretny występek, ale o coś bardziej podstawowego. O wszystko, co pochodzi z odmowy bycia takimi, jakich Bóg nas pomyślał: Jego dziećmi i braćmi dla siebie nawzajem. Wszystko, co prowadzi nas do mówienia Bogu: „Nie jestem twoim synem”, a innym ludziom: „Nie jestem twoim bratem”. To jest ten „grzech”, który Jezus przyszedł wziąć na siebie.

Pozostaje tylko pytanie: w jaki sposób go zgładzić? Czy da się to po prostu wymazać? Droga, którą proponuje Jezus, będzie wiodła przez krzyż i ogołocenie. On to bierze na siebie. Wszystko po to, by przestać być nie-Jego-dziećmi i nie-braćmi.

Przeciwieństwem grzechu nie jest bezgrzeszność, ale miłość.

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze