Nie przyszedłem pana nawracać. Języki nieobce - felieton ks. Piotra Bartoszka

Słyszałem kiedyś ironiczną wypowiedź pod adresem jednego księdza: „Kiedy słucham jego kazania, odnoszę wrażenie, że Duch Święty nic o tym księdzu nie wie…”. Z pewnością nie był to komplement pod adresem kaznodziei. Są słowa, które nie trafiają, nie wyczuwają odbiorcy ani nie odgadują jego potrzeb. Takie tworzą dystans, wykopują przepaść. Płyną ponad głowami, rozmijają się z celem. Mogą nawet i dawać odpowiedzi, tylko co z tego, jeśli dotyczą one pytań, których nikt sobie nie zadaje. Coś jak nadawanie na zupełnie innych falach. Nie wystarczy mówić po polsku, by się porozumieć.

Chciałbym wierzyć, że wystarczy kilka dobrych lekcji z komunikacji, by rozwiązać problem; by słowa zaczęły docierać, łączyć. Ale obawiam się, że to nie wszystko. Uczniowie, którzy wyszli z Wieczernika w dniu żydowskiego święta plonów - Pięćdziesiątnicy - i zaczęli mówić obcymi językami do tłumów, nie dotarli do słuchaczy dzięki własnej elokwencji, ani dzięki opanowaniu technik komunikacji. To nie sztuka mówić w obcych językach, ale mówić w języku, który odbiorca rozpoznaje jako swój własny - to dopiero sztuka. „Każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku” - czytamy w Dziejach Apostolskich (Dz 2,6).

Przydałoby się i nam. Nie tylko księżom na ambonie, ale i nam wszystkim w codziennych relacjach. Lecz by tak było, to rzeczywiście, musiałby się o nas najpierw Duch Święty dowiedzieć.

SŁOWO MINIONEJ NIEDZIELI: