Nie przyszedłem pana nawracać. Na zbyt twardy sen - felieton ks. Piotra Bartoszka

O ile mi wiadomo, przed pojawieniem się chrześcijaństwa nie istniało słowo „cmentarz”. Teren, na którym dokonywano pochówków, Grecy nazywali nekropolią, czyli dosłownie „miastem zmarłych”. Wierzyli, że oni mieszkają właśnie tam, to ich miasto, innego nie będzie. Ale cmentarz, od greckiego „kimiterion”, to co innego. To nasz, chrześcijański „wynalazek”. Słowo pochodzi od czasownika „kimao”, które znaczy po prostu „spać”. Ludzie tam śpią. Tylko czy sam fakt, że śmierć nazwiemy snem, zmienia cokolwiek?

Ciekawe, że to Jezus często używał metafory snu, gdy mówił o śmierci. „Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął” (J 11,11). Tymczasem wszyscy dobrze wiedzieli, że Łazarz umarł. Zdecydowanie „twardy” był to sen. Również w domu Jaira, gdy wszyscy opłakiwali śmierć jego córki, Jezus zdawał się dementować powód ich żałoby: „Dziewczynka nie umarła, tylko śpi” (Mt 9,24). W mentalności ludzi Bliskiego Wschodu śmierć to przede wszystkim zerwanie relacji. Dopóki masz z kimś związek, żyjesz. Śmierć jest wtedy, gdy nie masz już relacji z nikim. To dlatego w przypowieści o synu marnotrawnym ojciec mówi do starszego brata: „Ten twój brat był umarły, a ożył” (Łk 15,32). Przecież on wcale nie był umarły - on po prostu zerwał relację.

Na „zbyt twardy sen” mamy w zasadzie tylko jedno lekarstwo: relację z kimś, kto nie śpi i może nas obudzić. Z kimś, komu ten „sen” nie grozi. Z kimś, kto może o sobie powiedzieć: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (J 11,25). Rzeczywiście, jak mówi jeden z psalmów, „nie zdrzemnie się Ten, który ciebie strzeże” (Ps 121,3).

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze

SŁOWO MINIONEJ NIEDZIELI: