Nie przyszedłem pana nawracać. Przesunięci w czasie... - pisze ks. Piotr Bartoszek

Patrząc na to, co i kiedy robimy, nie da się nie zauważyć pewnego przesunięcia w czasie. Zaczynamy o czymś myśleć, gdy już dawno za późno na zastanawianie się. Chcemy podjąć decyzję, gdy już nie ma żadnej decyzji do podjęcia. Zdajemy sobie sprawę, co nas ominęło, gdy już w żaden sposób nie da się tego dogonić. Nasz pociąg dawno odjechał, a my dopiero co wpadliśmy na pomysł, by do niego wsiąść. Zajęci czymś innym.

Pięćdziesięciolatkowie grający bez opamiętania na konsoli. Matki błąkające się po sklepach bez celu. Staruszkowie w nocnym klubie. Dorośli spędzający godziny na przeglądaniu witryn internetowych w poszukiwaniu, gdzie taniej. Rodzice, którzy dalej chcą być dziećmi. Dojrzali panowie w strojach młodzieniaszków, chcący zaimponować rówieśniczkom swoich synów. Aktywne kobiety z problemami nastolatek - marzące o macierzyństwie, kiedy jest już na nie za późno.

Przyjdzie czas, że zapragniemy zsynchronizować zegary i wrócić do właściwej strefy czasowej. I być mężczyzną, kobietą, ojcem, matką, dzieckiem, kiedy na to czas. Pokochać tę rzeczywistość, która niegdyś była na wyciągnięcie ręki, a dziś już dzieli nas od niej przepaść. Pomyśleć o ludziach, którym mogliśmy okazać miłość. A zostanie nam świadomość, że przegapiliśmy okazję. Męka przesuniętych w czasie. Takich jak przypowieściowy bogacz, który zorientował się, że mógł pomóc, dopiero gdy był już cokolwiek umarły.

„Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać” (Łk 16,25-26).

Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze