To nic dziwnego, że człowiek wierzący na to liczy. Miałby nie czekać na to? Nie spodziewać się?
Trudniej o wiarę, gdy ma się wrażenie, że jest się pominiętym. Że wśród tych wszystkich cudów, uzdrowień, pojednań i rozmnożeń zabrakło miejsca dla mnie. Że Bóg mnie nie uwzględnił.
Coś podobnego wyczuwam w pytaniu Jana Chrzciciela skierowanym do Jezusa: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” (Mt 11,3). To pytanie człowieka, który słyszy o cudach dokonywanych przez Jezusa. O uzdrowionych, obdarowanych, przywróconych do życia. Tymczasem on sam jest w więzieniu. Nie ma go na liście obdarowanych. Dla niego nie ma amnestii. Choć, po ludzku patrząc, zasługiwał na to bardziej niż inni.
Mam w pamięci kilka życiorysów dramatycznie naznaczonych odejściem od Boga właśnie z tego powodu: bo nie pomógł. Nie przyszedł na czas. Nie uchronił przed stratą. Niejeden raz znajdują Go później, często po przedziwnej drodze. Zazwyczaj nie słyszę już wtedy pretensji, żalów, powątpiewań. I nie bardzo potrafię wyjaśnić, gdzie się podziały. Oni po prostu zrozumieli, że to nie koniec. Że to nie było ostatnie słowo. Że różne są języki miłości. Oni odkryli, że zarówno cuda, jak i pominięcia miały tego samego Autora. „Szczęśliwy ten, kto we Mnie nie zwątpi” (Mt 11, 6).
Ksiądz dr Piotr Bartoszek jest dyrektorem ITF im. Edyty Stein w Zielonej Górze
Uwaga na Instagram - nowe oszustwo
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
