Nie przyszedłem pana nawracać. Z wolnej ręki - felieton ks. Piotra Bartoszka

To nie będzie prowadzenie za rączkę i ciągłe mówienie, co mamy robić. Na dobrą sprawę, chrześcijaństwo to nie jest żaden zbiór praktycznych rozwiązań ani baza know-how dla początkujących misjonarzy, czyli tych, którzy - zgodnie z ostatnim poleceniem Jezusa - będą „czynić uczniów” wśród wszystkich narodów (niekoniecznie oznacza to wyjazd do Afryki czy na Daleki Wschód - duży deficyt mamy i u nas). „Idźcie i czyńcie uczniów” (Mt 28,19) - z takim zadaniem zostawia Jezus swoich adeptów ledwie czterdzieści dni po swoim Zmartwychwstaniu. Niemal bez instruktażu, bez wdrożenia, bez kwalifikacji. Tymczasem oni jeszcze nie okrzepli, nie przetrawili dobrze tego wszystkiego, nie nabrali wprawy. Mało tego, Ewangelista Mateusz wspomina, że nawet wtedy niektórzy z nich wciąż jeszcze wątpili (Mt 28,17). I takich ich posyła? Ryzykowne. Mamy wrażenie, że to kompletna amatorka. Chyba że tu chodzi o coś innego.

Ciekawe, że Dante w „Boskiej komedii” widzi dno piekła skute lodem, w którym tkwią potępieni, zastygli w bezruchu. Natomiast raj dla niego jest w nieustannym ruchu, gdyż - jak twierdzi - to miłość porusza światem, sprawia, że się kręci (słynne „l’amor che move il sole e l’altre stelle” z ostatniego wersu księgi). Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, ale paraliż, stagnacja. Brak miłości sprawia, że świat się zatrzymuje. Gdzie nie ma miłości, tam nie ma inicjatywy, twórczości.

To dlatego chrześcijaństwo zaczyna się właśnie w ten sposób. Wniebowstąpienie to moment, w którym orientujemy się, że Ewangelia jest w naszych rękach. Jakie jest ryzyko z tym związane? - że nie będziemy wiedzieli, co z nią zrobić. Lecz jeśli spotkałeś miłość, ona cię popchnie do działania. Sam ruszysz, z wolnej ręki. Stoimy w miejscu, jeśli jej nie spotkaliśmy. Albo jeśli jej nie spotkaliśmy naprawdę.

SŁOWO MINIONEJ NIEDZIELI: