Odwołać czy nie odwołać; oto jest pytanie -

Za sprawą starosty Pędziwiatr, która jest persona non grata dla każdej partii w regionie – a przy tym nie cieszy się szacunkiem zwykłych samorządowców, powiat będzie jedynie dryfował. To będzie flauta – brak wiatru, który nie pozwoli wypłynąć na szerokie wody. Wszystko dlatego, że na mostku kapitańskim jest osoba, która nie dość dostatecznie widzi mielizny, chmury oraz nie rozumie zjawiska przypływu i odpływu. Chciała wziąć stery we własne ręce, odcinając cumy od środowiska udzielającego jej wsparcia, ale to posłużyło tylko jej osobiście, nikomu więcej. Uderza brak wyobraźni głównej zainteresowanej. Miała być dla powiatu silnym łącznikiem z rządzącymi Polską, wszystko wskazuje, że jest dużym obciążeniem.

Tak sama z siebie jest problemem i obciążeniem? Gdybyśmy mięli spojrzeć na Powiat Gorzowski jak na pacjenta, to dostrzeglibyśmy sporo niepokojących objawów, które pojawiły się na długo wcześniej. Karta chorobowa zaczęła się od spraw błahych – jak wykorzystywanie służbowego samochodu do celów prywatnych, a kończąc na tych gatunkowo ciężkich – sprawy inwestycji, nagradzanie swoich oraz zaniedbania w strategicznych wydziałach. Chciałoby się napisać, że starosta Pędziwiatr stawiała na nogach sprawy, które poprzednik z PO postawił na głowie. Tak niestety nie jest. Podnoszone zarzuty, to nie są pociski dużego kalibru, ale też nie można ich określić mianem kapiszonów.

Przesłanie jest jasne: odpowiedzialność za taki stan rzeczy, gdy starosta rekomendowana przez Prawo i Sprawiedliwość okazuje się słaba i niewiarygodna, nie może spadać tylko na zainteresowaną. Z tego powiatowego galimatiasu należy wyciągnąć wnioski. A propos wniosków – kandydaci na tak ważne stanowiska nie pojawiają się znikąd, nawet jeśli przed objęciem funkcji byli nikim. Takie rekomendacje mają konkretne twarze i znane są ich podpisy.

Nie ma sensu uderzać w największe dzwony, ani też dolewać oliwy do ognia – brak porozumienia może skutkować całkowitą zmianą układu. To nie przysłuży się nikomu, zwłaszcza powiatowi, który potrzebuje spokoju, a nie zaciężnych armii wygłodniałych platformersów.