Pisał o Indianach

Artur Nowicki, absolwent pedagogiki opiekuńczej, założył osadę w Nowym Świecie koło Cigacic. Przy drodze do Sulechowa widać drogowskaz. Potężne tipi wyłaniają się zza drzew. Jest ich sześć, większych i mniejszych. - Tipi oznacza dom - wyjaśnia A. Nowicki.
Przebrany za Indianina, wraz ze swoim pomocnikiem Pawłem Grodzkim, uwija się wśród pierwszaków z zielonogórskiej jedynki. Program pobytu dzieciaków to: malowanie twarzy przybyszów, indiański tor przeszkód, strzelanie z łuku, rzuty indiańskimi lotkami, opowiadanie legend, nauka tańców i pieśni czerwonoskórych oraz ognisko.

- Na początku wszystkich witam i opowiadam o Indianach - relacjonuje A. Nowicki. - Potem zwiedzamy wioską i zaczynają się zabawy sprawnościowe.
W tipi wojowników są stroje mężczyzn, broń, tarcze, w tipi rodzinnym też stroje, mokasyny, ozdoby, w kolejnym ognisko, przy którym można spędzić czas w razie deszczu. A z boku stoi zamaskowana przyczepa kempingowa, w której pomysłodawca śpi pilnując swego dobytku.
- W końcu sporo w to włożyłem - mówi. A. Nowicki, babimojszczanin, ukończył studia pedagogiczne, ale nie zakotwiczył się zawodzie. - Pracowałem trzy lata na Dolnym Śląsku w internacie, lecz gdy go zlikwidowano zostałem bezrobotnym - wspomina. Postanowił wykorzystać swoją wiedzę. - Indianie to moja pasja - mówi. - Na studiach pisałem pracę magisterską pt. "Wychowanie wśród Indian Ameryki Północnej XVIII, XIX w."
Dziś korzystając z pedagogicznych umiejętności i wiedzy akademickiej połączył przyjemne z pożytecznym. Wydzierżawił ziemię w Nowym Świecie i rozpoczął działalność. - Mam zarejestrowaną firmę - wyjaśnia. Jego wioska indiańska ma bowiem przynieść zysk. Albo chociaż zwrócić włożone tu pieniądze.

A. Nowicki wraz z kolegą chcą przyjmować zainteresowanych Indianami w maju i czerwcu, a po przerwie wakacyjnej we wrześniu. - Mamy 150-minutowy program, który zaczynamy codziennie od 8.30, kolejne "seanse" są o 11.30 i 14.40 - relacjonuje.
Obserwujemy taki program. Przejęte pierwszaki gonią jelenia, potem jest gawra niedźwiedzia, dalej bieg po rzecznych kamieniach, przedzieranie się przez krzaki.
- Jak masz na imię? - Indianin pyta przed biegiem każdego malucha. - Szybko, wymyśl sobie - podpowiada nauczycielka. - Bartek Sokole Oko
- pada odpowiedź i pierwszak rusza. Po strzelaniu z łuku (a wypada tak, że prawie zawsze jest celne) Artur podchodzi do ucznia: - No to, przybij piątkę! - i mały cały promienieje.
- Trochę pracowałem w skansenie indiańskim pod Łodzią - komentuje zabawy, jak i swą wioskę A. Nowicki. traktuje ją zresztą jak skansen. Stroje, przedmioty są wykonane jako repliki autentycznych przedmiotów. Po to, twierdzi pedagog, żeby obalać mity panujące na temat Indian.