Plantacje chmielu wyglądają egzotycznie. Też mieliśmy takie w Lubuskiem. I były też chmieloki

Pamiętacie Jubilata, Lubusza, Basztowe...? To marki piwa, które do 1999 roku opuszczały taśmy produkcyjne zielonogórskiego browaru...

- Pewnie, że pamiętam, to było naprawdę dobre piwo - kiwa głową złotniczanin w średnim wieku. - Nie wiem, czy pan wie, ale dla nas to trochę więcej niż po prostu piwo. Tutaj, w Złotniku, były plantacje chmielu i pijąc piwo, chociażby podczas chmieloków, mieliśmy świadomość, że to nasze piwo.

Piwną plantację pamięta także kobieta mieszkająca przy zrujnowanym kościele. Jak wspomina, pół wsi wtedy chodziło do chmielu, ale to były takie czasy, pracy nie brakowało.

- Robiłam przy obieraniu, znaczy zrywaniu chmielu - dodaje. - Młodszy syn też, sąsiedzi.

Dziś, ale także przed laty, uprawa chmielu uchodziła za działalność niszową. Założenie plantacji jest kosztowne, a później bardzo pracochłonne. Chociaż, jak udowadniają, chociażby Słowacy i Chińczycy, może to być dobry interes.

- Wiem, że zarówno zwyczaje, jak i metody uprawy, zapożyczyliśmy z Lubelszczyzny, tam chmiel uprawiano - wspomina Elżbieta Stec, której nieżyjący już mąż przez lata prowadził złotnicką plantację. - Mąż zawsze był związany z rolnictwem. A to poprzez kółka rolnicze, a to przez dystrybucję nawozów sztucznych. Jednak dopiero ten chmiel sprawił, że zaczął pracować z ogromną pasją. Czasem się śmiałem, że ma na jego punkcie obsesję. Z biegiem lat stał się wręcz autorytetem w tej dziedzinie.

Oglądamy zdjęcia. Wysokie rusztowania, na które wspinają się rośliny z dużymi szyszkami, jakże innymi od tych znanych nam z gałązek dzikiego chmielu. Zdjęcia pani Elżbiety wędrującej u boku męża Bolesława labiryntem korytarzy, wyglądają egzotycznie.

- W zasadzie przy tym chmielu robota była przez cały rok - wspomina pani Bożena. - Najpierw hakanie, później sadzenie, wiązanie w takie słupy, później zbiór kombajnem, suszenie... Od maja do zbiorów było zatrudnionych kilkanaście osób, a przy zbiorze to już prawdziwy tłum.

Te przepiękne budowle są ozdobą naszych miast:

Pani Elżbieta najbardziej lubiła chodzić na plantację na przełomie lipca i sierpnia, gdy wybujałe rośliny falowały na wietrze i dawały cudowne schronienie przed upałem.

No dobrze, a co to były te chmieloki?
- No, to takie chmielowe żniwa - słyszymy w Złotniku. - Winiarze mają winobranie, rolnicy dożynki, a my mieliśmy nasze chmieloki...

- To była taka biesiada, przyjeżdżali ludzie z browaru, wystawiano stoły i wszyscy doskonale się bawili. Oczywiście przy piwie, które niekoniecznie było bezalkoholowe...

I pani Elżbieta pokazuje nam jedną ze ścian swojego domu. Tutaj od kilkudziesięciu lat rośnie krzak chmielu, ostatnia pamiątka po złotnickiej plantacji.

- Pięknie rośnie i daje tak wielkie szyszki, na pół dłoni, aż ludzie się dziwią - kończy pani Elżbieta. - Jakby nie chciał nam pozwolić zapomnieć o chmielu i chmielokach...

WIDEO: Odwiedzamy pałac w Trzebielu...