W minionym roku odeszli związani z Poznaniem i Wielkopolską znani ludzie z kręgu kultury, nauki, biznesu i dobroczyńcy. Będziemy o nich pamiętać!
Czytaj dalej -->
Andrzej Białas (8.01.1957 - 2.09.2019)
2 września zmarł Andrzej Białas. Miał 62 lata. Znany poznański społecznik, związany z Prawem do Miasta, były dyrektor gabinetu prezydenta Poznania, przez ponad 10 lat zmagał się z chorobą nowotworową.
Andrzej Białas zarażał optymizmem, energią, wolą życia. Był zawsze uśmiechnięty, sypał dowcipami jak z rękawa. Był typem wojownika. Nie narzekał, tylko szukał sposobów na okiełznanie wroga, którym był rak. Kochał życie, ludzi i jedzenie. Na portalu społecznościowym publikował zdjęcia potraw, które gotował w domowej kuchni. Uwielbiał spotkania z przyjaciółmi przy dobrym jedzeniu, lampce wina. Wtedy, gdy już odchodził, żegnał się z nimi zapraszając codziennie na spotkania do swojego ogrodu. I jeszcze na dwa dni przed śmiercią opublikował „pyszną” relację z wyjątkowego spotkania z zagranicznymi przyjaciółmi. Nikt nie przypuszczał, że będzie to jego ostatni post.
Andrzej Białas skończył Politechnikę Poznańską, był synem zasłużonego piłkarza Lecha Poznań, Edmunda Białasa. Popularność ojca nie przytłoczyła jednak syna. Znalazł własną drogę życiową i zaznaczył swój ślad w historii Poznania.
Tak na Facebooku zmarłego wspominał prezydent Jacek Jaśkowiak: - „Czy ruszając na swą Troję, syn udźwignie ojca zbroję...”. Tobie Andrzeju, się udało. Było to arcytrudne, zważywszy na to, jak wysoko poprzeczkę zawiesił Twój Ojciec, Edmund.
5 września na junikowskim cmentarzu żegnały go tłumy. Zgodnie z jego wolą ludzie przyszli z białymi różami, które kochał.
Z głośników leciały jego dwie ulubione piosenki, które sam sobie wybrał na tę okoliczność: „I did it my way” i „Goodbye my friends”. - Zawsze wiedziałeś, co i kiedy powiedzieć. Byłeś mistrzem rozśmieszania nas wszystkich. Obiecuję, że będziemy z mamą dzielne - mówiła Alicja Białas, córka.
W momencie, gdy urna została złożona w grobie, zza chmur wyszło słońce. Ksiądz Robert Korbik mówił. - Zastanawiam się, co chciałby nam teraz powiedzieć. Przypuszczam, że tak uśmiechnięty jak na tym zdjęciu chce nam powiedzieć: do zobaczenia. Andrzeju, nie przychodzimy Cię żegnać, chcemy Ci powiedzieć: do widzenia. Śpij w pokoju.
Przejdź do kolejnego zdjęcia --->
Jerzy Wiśniewski (1.01.1957 - 19.08.2019)
Był założycielem i głównym akcjonariuszem Grupy PBG, prezesem Zarządu PBG S.A. oraz RAFAKO S.A., największej polskiej grupy budownictwa energetycznego. Był wizjonerem, który całe zawodowe życie poświęcił rozwojowi kraju, angażując się w realizacje inwestycji istotnych dla Polski. Stawiał czoła wyzwaniom i przeciwnościom. Był zarazem człowiekiem, który bez rozgłosu pomagał innym.
Przejdź do kolejnego zdjęcia --->
Prof. Jacek Łuczak (30.12.1934 - 22.10.2019)
Jacek Łuczak był absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego imienia Karola Marcinkowskiego w Poznaniu oraz ówczesnej Akademii Medycznej. Pierwszą specjalizację zrobił zchorób wewnętrznych, potem z anestezjologii i intensywnej terapii, kardiologii, w końcu - z medycyny paliatywnej.
Od roku 1987 pracował z chorymi na nowotwory niosąc pomoc i wsparcie psychiczne pacjentom w pierwszym w Polsce Oddziale Opieki Paliatywnej. To właśnie dzięki niemu powstało Hospicjum Palium, którego profesor był wieloletnim ordynatorem.
Był wielokrotnie nagradzany i honorowany (w 2012 roku zdobył tytuł „Człowieka Roku” w plebiscycie „Głosu Wielkopolskiego”, został również uhonorowany Europejską Nagrodą Obywatelską przyznaną przez Parlament Europejski za zaangażowanie w pracę z ciężko chorymi i za rozwijanie opieki paliatywnej w Polsce), swoje życie poświęcił pomocy innym, niosąc im ulgę w chorobie i cierpieniach.
- Medycyna to moja życiowa pasja, coś znacznie więcej niż zawód - zwykł mawiać prof. Jacek Łuczak i nie widział problemu w tym, by przyjechać do hospicjum na osiedlu Rusa w niedzielę, święta i pomagać tym, którzy cierpieli.
- Medycyna jest już na tyle sprawna, że niektóre rzeczy, jak ból fizyczny, potrafi usunąć, ale jest jeszcze ból duchowy, w pokonaniu którego mogą pomóc Bóg i drugi człowiek. Takie było jego myślenie i tego nas uczył - wspomina Barbara Grochal, koordynatorka wolontariatu Hospicjum Palium.
- On bardzo lubił rozmawiać o życiu, o tym, jakimi kolorami ono się mieni. O tym, że jest jak pory roku. Jest jesień, wiosna, lato. W dodatku był taki nieprawdopodobnie żywotny. On, który obcował ze śmiercią, był do życia straszliwie przywiązany - mówi prof. Waldemar Łazuga, przyjaciel. - Znaliśmy się wiele lat i mógłbym przypomnieć kilkadziesiąt scen, które pamiętam bardzo dobrze. On mnie raz po raz zaskakiwał różnymi decyzjami, tonem władczym albo też bardzo przyjacielskim. Ta nasza przyjaźń była czymś specjalnym - przyznaje historyk.
Hospicjum Palium na Ratajach to dziś największe hospicjum w Polsce. Przypomina bardziej dom niż szpital. Jest tam mnóstwo zieleni, są kwiaty, motyle, ryby w małym stawie. Odbywają się koncerty muzyczne, organizowane są wystawy. Od rana do wieczora w tym miejscu, gdzie odchodzą chorzy, dzieje się mnóstwo dobrego.
Przejdź do kolejnego zdjęcia --->
