Przeczytaj historię lubuskich derbów (pobierz plik)

Derby przy Wrocławskiej 69 nie zaczęły się dziś. To prawdziwy kawał historii. Wystarczy cofnąć się choćby do połowy lat 80.
Nikt nie myślał wtedy o kołowrotkach, eleganckich bramach czy kasach. Tłum ludzi i chmura kurzu, bo podejście od strony miasta było zupełnie miękkie, jak to w lesie. Bramy stalowe, niektóre z powyrywanymi zawiasami. Za to bilet i program kupowało się w okienku wyciętym w betonowym murze. Nic nie trzeba było wpisywać. Wszystko wydrukowane na białym sztywnym papierze i obowiązkowo na niebiesko. Program z zawodów choć brzydki, przechowywało się później jak relikwię. Jeśli podczas prezentacji zawodnicy złożyli na nim autografy, to stawał się powodem do dumy, a także przedmiotem korzystnej wymiany. Za jeden z podpisami można było mieć pięć zwykłych. "Derbowe" miały specjalną cenę.
Wejściówki sprawdzał porządkowy, a w pasie bezpieczeństwa i na koronie przechadzali się starsi panowie w milicyjnych mundurach. Na beretach mieli napis ORMO. Jeden z nich wspominał niedawno, jak radzili sobie z chuliganami. - Kulturalnie wyprowadzało się takiego gościa do samochodu i wywoziło pod Bojadła - wyjaśnił.

Wywieziony musiał wracać na piechotę, czasem ktoś go podrzucił, ale auta trafiały się z natężeniem jedno na dwie, trzy godziny. Kiedy dotarł do Zielonej Góry zdążył wytrzeźwieć, a rywale dawno pojechali.
Ale wróćmy na stadion. Przy wejściu można było kupić oranżadę w woreczkach i oczywiście słonecznik. Nie był paczkowany. Sprzedawca robił tubę z papieru i odmierzał porcję. Trafiały się różne niespodzianki. W okolicach wieżyczki stał słynny samochód, robur do obsługi megafonów. Rzut beretem od niego mieliśmy kultowy zielony kiosk. Istna Mekka najmłodszych fanów żużla. Nalepki, zdjęcia, proporczyki... Kieszonkowe topniało w zastraszającym tempie, a towar kusił. Odpychał za to smród, bo ubikacji brakowało przy W69 od zawsze. Wtedy szło się po prostu pod płot i sprawa załatwiona. Tak przynajmniej robiła męska część publiczności, a na derbach zawsze był ścisk.
Próba toru działała jak ostatni dzwonek w kinie. Ci, którzy jeszcze stali przy kasach, wspinali się na mury i patrzyli na próbne kółka. Atmosfera przy bramach gęstniała, bo każdy chciał już zająć miejsce na ławce. Klasycznym drewniaku, bo innych nie było.

I jeszcze rzut oka na sąsiadów. Niedziela, więc na galowo. Większość panów w koszulach. Sztuczne i strasznie lepiły się do pleców. Nie narzekali tylko ci siedzący na wyjściu z drugiego łuku i prostej startowej. Tradycyjnie siedzieli w cieniu. Z drugiej strony błysnęła czapeczka w stylu "żółwik" z napisem "Gromada" albo "Orbis". Na nosach okulary przeciwsłoneczne, ogromne, plastikowe i zasłaniające połowę twarzy. Spodnie z materiału i sandały, które matka zdobyła w "Sportowcu". A po meczu emocje i gorące rozmowy. Całkiem, jak dziś.