W piątek był Dzień Edukacji Narodowej – kiedyś Nauczyciela. Dzień, w którym uśmiechnięte nauczycielki wracają do domu z kwiatkami od wdzięcznych uczniów, a zasłużeni dyrektorzy szkół wypinają piersi do odznaczeń. To był dzień wszystkich pracowników oświaty, którzy kilka dni temu na ulicach krytykowali nową reformę oświaty.
Przy okazji edukacyjnego święta zawsze się zastanawiam, czemu to nie jest także święto ucznia. Bez ucznia nie ma ani szkół, ani nauczycieli. Wiadomo, że i uczniowie tego dnia świętują razem ze swoimi opiekunami. Nie o to jednak chodzi – potrzebny jest taki dzień, w którym uczniowie mogliby zgłaszać swoje żale, potrzeby, problemy, oczekiwania wobec szkoły, nauczycieli i systemu…
Wiadomo, że w pewnym wieku nastolatek buntuje się, frustruje, krytykuje i nie wie, czego nie chce, i nie wie, czego chce. Szkoła przypina łatkę zaganianym rodzicom, w drugą stronę dzieje się to samo. Z tego też powodu socjolodzy i psycholodzy mają co robić: analizują poszczególne pokolenia, nadając im tajemnicze nazwy. Niektóre z nich to np. pokolenie X, urodzone w drugiej połowie XX w. – młodzi zagubieni w chaosie współczesności. Symbol X oznaczać miał niewiadomą. Pokolenie EMO – subkultura nastolatków żyjących emocjami: jest emo-odzież (czarna), emo-kosmetyki (czarne) emo-muzyka. Wszystko byle dalej od problemów dorosłości i przyszłości. Potem było pokolenie Y – nazywane też zuchwałym „pokoleniem Milenium”, przekonanym o swojej wyjątkowości „pokoleniem cyfrowym”.
A w ostatnim czasie pojawili się Neetsi. U nas ponoć są to 18-29 latkowie, a w Europie – gdzie nie ma ustawowego obowiązku edukacyjnego – Neetsi są jeszcze młodsi. Skrót pochodzi z angielskiego i oznacza młodych ludzie głównie spędzających czas przed telewizorem, żyjących wyłącznie na koszt rodziców. Bez chęci na myślenie o przyszłości. Ktoś nawet użył określenia „odpady edukacyjne”. Coś mi się jednak wydaje, że aby zostać Neetsem w wieku lat 18, to dużo wcześniej, czyli w szkole, rodzi się nasz obraz i stosunek do świata.
A co im dziś daje świat? Trzy tygodnie temu na ulicach walczyli o swoje lekarze, następne na ulicę wyszły kobiety w kolorze czarnym ze swoimi postulatami, kilka dni temu na ulicę wyszli nauczyciele. A tak na marginesie i święta, i strajku nauczycieli. Czy ktoś widział na ulicach hasła niesione przez nauczycieli, które brzmiałyby: Walczymy o dobro i przyszłość ucznia? Trudno
nie tylko nauczycielom, nawet przy ich święcie, pałać optymizmem, a co dopiero młodym ludziom. Ciekawe, jakie właśnie teraz rodzi się pokolenie? Walczące na ulicach o wspólne czy schodzące do „podziemia” własnego egoizmu?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
