Schumann i Brahms rękami mistrza Antoniego Wita. Ten wieczór w Filharmonii Zielonogórskiej przejdzie do historii

Wielce śpiewna i dojrzała IV. symfonia w tonacji d-moll, przedstawiciela niemieckiego nurtu romantyzmu - Roberta Schumanna, to dzieło wyjątkowo dojrzałe. Jej pierwsza wersja powstała w 1841 roku, ale Schumann nadał jej ostateczną formę dopiero po 10. latach. Utwór posiada cztery części i jest rozpisany na kwintet smyczkowy, dwa flety, dwa oboje, dwa fagoty, dwa klarnety, cztery waltornie, dwie trąbki, trzy puzony oraz kotły. Bardzo charakterystyczny jest zwłaszcza temat z części trzeciej (Scherza).

Symfonia z numerem 1, Johannesa Brahmsa, w tonacji c-moll, powstawała w latach 1855-1876. Utwór posiada cztery części i jest rozpisany na kwintet smyczkowy, dwa flety, dwa oboje, dwa fagoty, kontrafagot, dwa klarnety, cztery waltornie, dwie trąbki, trzy puzony oraz kotły.

"Pierwsza" symfonia Brahmsa to żelazny repertuar wszystkich orkiestr i dyrygentów. Pierwszą część, Allegro, Brahms napisał mając niespełna 30 lat. Ale całą symfonię zamknął dopiero po 15 latach. Pracę zakończył we wrześniu 1876 roku. Prawykonanie odbyło się 4 listopada tego samego roku w Karlsruhe.

Maestro Antoni Wit, wydobył z orkiestry wszystko to co najlepsze. Jego sugestywne i wyraziste dla muzyków, dyrygenckie ruchy, potwierdzały lata praktyki i doświadczenia w pracy z niejedną orkiestrą na świecie. Oba wykonania spotkały się z gromkimi brawami publiczności. Po koncercie maestro podpisywał swoją książkę oraz nagrania m.in. na płytach wytwórni Naxos, które widzowie mieli ze sobą.