Tajemnice wieży rycerskiej w Żarkach Wielkich. Rycerze nie zawsze byli rycerscy. Wielu było zwykłymi bandziorami

Chociaż raz nie musimy bić się w piersi. Ten zameczek w Żarkach Wielkich, a raczej wieża rycerska ruiną jest już od kilku stuleci. Nie zmienia to faktu, że to nieco tajemnicza budowla. Z daleka wygląda raczej jak rumowisko cegieł na wzgórzu, ponad łęgami i polami.

Zobacz wieżę rycerską w Żarkach Wielkich

Zamek, a raczej wieża rycerska w Żarkach Wielkich zbudowana została w pierwszej połowie XIV wieku, od końca XVIII wieku pozostaje w ruinie. To budowla murowana z cegły, założona na rzucie prostokąta. Zachowały się jedynie mury obwodowe do wysokości 3-6 m.

Wprawdzie nie zachowały się bezpośrednie przekazy źródłowe dotyczące budowy wieży rycerskiej, ale wiadomo, że była warownym gniazdem lokalnego feudała.

W XV wieku zamek zwany ,,Czerwonym domem” był, jak podają źródła, schronieniem awanturników i ciemiężców, którzy pustoszyli okolicę. Ale także służył jako miejsce schronienia mieszkańcom okolicy.
W latach 1434 i 1436 zamek zaatakowali i zniszczyli władcy księstw głogowskiego i żagańskiego. Zniszczony już w wieku XVII stanowił rezerwuar cegły przy budowie kościoła.

Polecamy też: Poznaj dzieje Parku Mużakowskiego

Kto tutaj rezydował? Jako lennik rodu von Hackeborn w 1399 roku wymieniany jest Witzman von Kamenz. W latach 1402-1552 należała do rodu von Biberstein z Żar. W 1441 roku wymienia się Friedricha von der Heide, a ród von der Heide wzmiankowany jeszcze w latach 1513, 1527, 1544, 1546. Później część wsi była w rękach Fabiana von Schoenaich, część należała do dominium żarskiego, którego lennikiem był w roku 1587 Georg von Lossow. W roku 1602 wieś należała do włości mużakowskich.

Przeczytaj też: Piwnice na Starym Mieście w Kostrzynie znowu odkryły swoje tajemnice [WIDEO, ZDJĘCIA]

Wiele miejsc w regionie otoczona jest sławą gniazd rycerzy rozbójników. Gród nad jeziorem Niesłysz zwany był przez wieki „zbójeckim zamkiem”. Tutaj na opinię rabusiów zapracowali joannici. Jak chcą chociażby legendy, rozbojem trudnili się przedstawiciele nawet tak znamienitego rodu jak Schoenaichowie.

W Torzymiu gniazdo swoje uwili raubritterzy von Winningowie, w zamku zgromadzili nieprzebrane skarby. Ich zamek został zdobyty w 1506 roku.

Najbardziej znaną rodziną łupieżców byli bodajże Zabelizowie (von Zabeltitz) z Otynia i Konotopu. Rycerze ci trudnili się rozbojem, co doprowadziło do konfliktu z księciem Janem II Żagańskim, zwanym Złym lub Szalonym. Dwóch braci, Krzysztofa i Brunona, książę pojmał bez walki. Po Kaspra przebywającego w Otyniu książę wybrał się z 200 konnymi i pojmał go na zamku otyńskim. W tym samym czasie oblegany zamek w Konotopie poddał się. W obu siedzibach ludzie księcia znaleźli dowody rozboju prowadzonego przez braci na terenach ówczesnego księstwa głogowskiego. Kasper i Bruno von Zabeltitz zostali ścięci, natomiast Krzysztof umarł śmiercią głodową osadzony w zamkowej wieży. Czy rzeczywiście byli rozbójnikami? Jak chce inna wersja wydarzeń, władca miał apetyt na ich majątek...

POLECAMY

WIDEO: Poznaj tajemnice zamku w Łagowie