Te produkty nie powinny zawierać dodatków do żywności – reguluje to prawo. Zobacz, do czego nie można dodawać substancji dodatkowych „E”

Dodatki do żywności, a według prawidłowego nazewnictwa – substancje dodatkowe, stosuje się w przemyśle w celach technologicznych, by zapewnić odpowiednią jakość jedzenia. Z założenia ich stosowanie ma przynieść konsumentowi korzyści, ponieważ gwarantuje jej długi termin przydatności do spożycia oraz jednakowe cechy organoleptyczne. Ma to zapewnić bezpieczeństwo, ochronę składników odżywczych, atrakcyjność i różnorodność produktów, a także ułatwić ich wytwarzanie.

Stosowanie substancji dodatkowych często stanowi lepszą alternatywę niż ich utrwalanie termiczne czy suszenie (mają wpływ na jakość i smak) albo mrożenie, które wymaga utrzymania stałej ujemnej temperatury. W przypadku produktów z dodatkami „E” ich zastosowanie musi być w uzasadnione, tj. w każdym przypadku musi być on niezastąpiony. Nie mogą jednak stanowić zagrożenia dla zdrowia konsumenta ani wprowadzać go w błąd.

Dodatki „E” to potoczna nazwa substancji dodatkowych, do których zalicza się każdy związek, który nie jest normalnie spożywany samodzielnie czy jako składnik jedzenia.

Substancje, które mogą być dodawane do żywności w krajach Unii Europejskiej, są oznaczane symbolami, które zawierają numer poprzedzony literą „E”. Musi on widnieć na etykietach wyrobów spożywczych, choć producent może zamiast niego umieścić w wykazie składników nazwę chemiczną związku. W obu przypadkach musi podać funkcję technologiczną substancji, jak np. konserwant czy barwnik.

W żywności możliwe jest stosowanie tylko związków przebadanych, uznanych za bezpieczne na podstawie opinii EFSA i dopuszczonych w Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności. To, dla jakich produktów mogą być stosowane konkretne substancje i w jakich dawkach, również jest regulowane przez prawo unijne. Warto przy tym wiedzieć, że nie wszystkie substancje na wykazie są sztuczne, bo są także związki naturalne i pochodzenia naturalnego.

Na wykazie dozwolonych substancji dodatkowych znajduje się obecnie:

• 40 barwników,
• 19 substancji słodzących,
• 264 substancje dodatkowe inne niż powyższe, w tym konserwanty, przeciwutleniacze, emulgatory, stabilizatory, środki zagęszczające, wzmacniacze smaku, antybiotyki czy modyfikowane skrobie.

Warto wiedzieć, że od 2010 r. działa program ponownej oceny, którym objęte są dodatki do żywności dopuszczone w Unii Europejskiej przed dniem 20 stycznia 2009 r.

Dodatków do żywności nie można dodawać przede wszystkim do żywności nieprzetworzonej. Z definicji są to środki spożywczych, których nie poddano procesom zmieniającym w znacznym stopniu ich oryginalny charakter. Dozwolone czynności obejmują oczyszczanie, rozdrabnianie, łuskanie, podział, mrożenie czy pakowanie.

Do grupy „chronionych” pokarmów należą podstawowe artykuły spożywcze i napoje, które stanowią podstawę współczesnej diety.

Źródło: Substancje dodatkowe do żywności – podstawowe informacje, Polska Federacja Producentów Żywności