- Aleks, dlaczego wybrałeś snooker?
- Zaczynałem grać z moim tatą w lokalnym klubie na Malcie. Miałem wtedy siedem lat. W takim wieku człowiek cieszy się chwilą i nie myśli, czy to wszystko na całe życie. Poza tym zawsze podobał mi się kolor stołu. No i te kulki. Dla dziecka takie błyszczące gadżety to rewelacja.
- Czy zdarzają ci się kontuzje?
- Raczej nie. Owszem, trenowałem piłkę nożną w wieku 15-16 lat i nadal kocham ten sport, ale wybrałem snookera. Bo to bardzo czysta i bezurazowa gra. No i przede wszystkim niesamowicie kulturalna.
- Co cię najbardziej rozprasza podczas pojedynku?
- Dobry zawodnik powinien umieć sobie poradzić z takimi rzeczami w każdym sporcie. Jakby to ująć? Wspominałaś o dzwoniących telefonach komórkowych i błyskach fleszy. Nie wpływają na moją koncentrację. Wyłączam się, nie rozglądam, bo przecież w tym momencie powinny być tylko bila, kij i ja.
- Jakie cechy musi mieć dobry snookerzysta?
- Myślę, że powinien być bardzo zdyscyplinowany, systematyczny i przyzwyczajony do ciężkiego treningu. Gra nie jest łatwa. Może z poziomu telewizora wygląda to prosto i nieskomplikowanie, ale w rzeczywistości jest inaczej. Trzeba wiele poświęcić. Gdy byłem mały, trenowałem po osiem godzin dziennie. Małe dzieci spędzają czas głownie na zabawie, a moje zajęcia nią nie były. Jeśli jednak chce się osiągnąć sukces, to trzeba się liczyć z wyrzeczeniami. W Polsce jest wielu utalentowanych chłopców. Gdy mocno się zaangażują i otrzymają wsparcie od lokalnych trenerów, będą mogli z sukcesami reprezentować swój kraj.
- Jesteś czterokrotnym mistrzem Europy. W jaki tytuł teraz mierzysz?
- Gdybym był nawet mistrzem świata, to dalej szukałbym jakiegoś kroku do przodu. Zawsze jestem nastawiony na wygrywanie kolejnych zawodów. Bez wyzwań przestałbym grać w snookera. Satysfakcjonuje mnie, co osiągnąłem do tej pory, ale ciągle chcę więcej. Nie ustaję w staraniach o rozwój, choć mam już 43 lata. Spoczywanie na laurach nie leży w mojej naturze.
- Dużo czasu spędzasz w Polsce?
- Tak. Trochę miejsc już zwiedziłem. Byłem w Ostrowie Wielkopolskim, Krakowie, Warszawie, Lublinie i Kaliszu, lecz Zielona Góra jest jednym z najlepszych miast. Szczerze! Nie mówię tego z kurtuazji, bo tu się obecnie znajdujemy. Lubię Polskę, a w Zielonej Górze czuję przyjacielskie fluidy. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz tu wrócę.
- Czy dasz się kiedyś pokonać Polakowi?
- Uważam, że poziom polskiego snookera ciągle się podnosi. Kiedyś mecze z polskimi graczami były łatwe i raczej bez historii, ale dzisiaj już nie. Macie dobrych graczy, którzy pokonywali innych, także z Malty. Ostatnio mój 21-letni rodak grał z warszawianinem. Byli w jednej drużynie i wywalczyli wicemistrzostwo. Tak więc poziom polskiego snookera idzie w górę. Mnie to cieszy, bo im trudniejszy rywal, tym większą odczuwam mobilizację i muszę się bardziej nagimnastykować.
- Dziękuję.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
