W 1885 r. Ernst Hödt przemycił wiklinę z Ameryki do Trzciela

Najstarszego trzcielskiego wikliniarza zastaliśmy w jego warsztacie. 75-letni J. Kaczmarek wyplatał właśnie kolejny koszyk. Zajmuje się tym od ponad pół wieku. Zna wszystkie tajniki preparowania wikliny oraz plecionkarstwa. Zaznacza, że okolice Trzciela to lubuskie zagłębie wikliny i jej europejski matecznik.

- Tutaj właśnie powstała pierwsza w Europie plantacja wierzby amerykańskiej, czyli najlepszego gatunku wikliny. Jest mocna, ale jednocześnie sprężysta i łatwa w obróbce. Dlatego doskonale się nadaje na koszyki, meble czy stojaki - tłumaczy.

Witki zamiast chmielu

Wikliniarskie tradycje Trzciela sięgają przełomu XIX i XX w., kiedy miasto nazywało się Tirschtiegel. Przedtem słynęło z upraw chmielu, które jednak zaczęto likwidować w połowie XIX w. z uwagi na niską opłacalność. Lokalne rolnictwo zaczęło podupadać, dlatego wielu mieszkańców wyjechało za chlebem do Ameryki. Jednym z nich był Ernst Hödt, który w 1885 r. wrócił jednak do rodzinnego miasteczka.

- I uratował je przed upadkiem - zaznacza wikliniarz.

W Ameryce obowiązywał surowy zakaz eksportu wikliny. E. Hödt przechytrzył amerykańskich celników w równie sprytny, co prosty sposób. Swój dobytek przywiózł w koszach wyplecionych z kilku gatunków świeżo wyciętych witek. Wymościł je gałganami, które podczas podróży statkiem polewał wodą. Wiklina była więc wilgotna i nie wyschła w czasie trwającej kilka tygodni podróży.

Najlepsza wiklina ma trzcielskie korzenie

Po powrocie do Trzciela E. Hödt wyciął z koszyków pojedyncze witki i zasadził je na swoim polu nad Obrą. Sadzonki wierzby amerykańskiej znakomicie się przyjęły. Tak powstała pierwsza w Trzcielu i w Prusach plantacja wierzby amerykańskiej.

- Teraz uprawia się ją w wielu krajach, ale znawcy dobrze wiedzą, że najbardziej dorodna wiklina rośnie właśnie w okolicach Trzciela - mówi plecionkarz.