To, co łączy te obrazy z różnych „bajek”, to zderzenie młodego człowieka z brutalną rzeczywistością. I rola muzyki. W „Moonlight” Barry’ego Jenkinsa ktoś mógłby życzyć sobie więcej rapu - wszak mały Chiron dorasta w niebezpiecznej - czarnej - dzielnicy Miami.
I hip-hop też tu słychać, ale większości scen towarzyszą smyczkowe kompozycje Nicholasa Britella. Efekt wbija w fotel, bo dźwięki skrzypiec i wiolonczeli „ilustrują” tu przejmująco smutną podróż - podzielona na trzy rozdziały - wrażliwego chłopca ku dorosłości. Frajer do bicia w szkole, balast dla matki-narkomanki w domu... Nadwrażliwiec znajduje bratnie dusze w narkotykowym dilerze i jego żonie. Ech, ta symboliczna scena nauki pływania w oceanie...
Tak - powiemy o drugim zaledwie pełnometrażowym filmie Jenkinsa - taki społeczny dramat oglądaliśmy już wiele razy. Nawet z wątkiem miłości homoseksualnej, ale... No właśnie. Jak to jest zrobione. Reżyser raz porywa kamerę do paradokumentalnego tańca, to znów zawiesza ją przy twarzach bohaterów. Niemiłosiernie przeciąga ujęcia.
Chrion jest małomówny, ale gdy czasami ciszę przerywają jego dwa pytania, to mamy emocjonalne trzęsienie ziemi. W tej ciszy, mrugnięciu powiek, jakimś grymasie dostajemy historię o człowieku, którą sami musimy sobie dopowiedzieć!
Przemoc nie zagłusza w „Moonlight” nocnego szumu fal.
Bo w istocie to film o bólu i wybaczaniu. O uwięzieniu w pułapce smutnego losu. O pierwszej miłości. I o tym, co się może wydarzyć w życiu człowieka między pierwszą lekcją pływania a momentem, kiedy ukrywa zęby za złotymi koronkami.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
