W kręgu herbacianych smaków i aromatów

LEGENDA O HERBACIANYM ZABARWIENIU. Trudno powiedzieć - kto tak naprawdę wymyślił nektar herbaciany. Głoszonych jest wiele teorii i legend, jednak najbardziej prawdopodobne jest, że ojczyzną herbaty są Chiny. Jeden z przekazów, głosi że około 3 tysięcy lat p.n.e. pewien cesarz zupełnie przypadkiem odkrył smak i działanie tego napoju. Kiedy przykucnął pod drzewem, aby odpocząć, do jego naczynia z gorącą wodą wpadło kilka liści herbaty. Porażony smakiem i aromatem, przekonany, że nektar ma znamienny wpływ na poprawę kondycji układu pokarmowego, poinformował o swoim odkryciu ludzi. Od tamtej pory zalewanie gorącą wodą liści tego drzewa, stało się popularnym w Chinach zwyczajem. Tym naparem leczono reumatyzm, zmęczenie i dolegliwości oczu.
NAPÓJ O PROZDROWOTNYM DZIAŁANIU. Napar przyrządzony z liści i pąków grupy roślin, należących do rodzaju Kamelia. Rośliny te stanowią kilka odmian jednego gatunku herbaty chińskiej i są bardzo do siebie podobne. Uprawiane są w krajach strefy zwrotnikowej. Po odpowiednim przygotowaniu zerwanych liści czy pączków (suszenie, czasem fermentacja), przyrządza się z nich orzeźwiający i lekko pobudzający napar, który wpływa na regulację procesów trawiennych. Herbaciana kofeina nazywana teiną, wspomaga koncentrację, nie obciążając przy tym pracy serca. Odpowiednio zaparzona herbata, najlepiej łyżeczka na szklankę wrzątku, ma dodatni wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Zalecanym środkiem leczącym przeziębienie jest herbata z cytryną i miodem, która skutecznie wygrzewa organizm.

NAJBARDZIEJ POPULARNA JEST CZARNA HERBATA. Otrzymujemy ją w wyniku procesów więdnięcia, skręcania fermentacji i suszenia. Ten gatunek ma wiele odmian i rodzajów, mających różne smaki i aromaty. Poza tym dzielimy go na trzy podgatunki: liściasty- najbardziej aromatyczny, łamany - powstały z połamanych kawałków liści i pokruszony - wytwarzany z pokruszonych liści i pyłu. Najlepsze pochodzą z Indii i Cejlonu. Czarną herbatę powinno się zalewać wrzącą wodą i zaparzać trzy do pięciu minut, żeby uwolnic korzystną dla nas taninę. Przykłady to; ceylon, assam.

RECEPTA NA DOBRY NAPAR. Jeśli chcemy zachować korzystne działanie herbaty, nie możemy gotować wody zbyt długo, a tym bardziej wielokrotnie. Najlepiej zagotować tyle wody, ile jest nam potrzebne i natychmiast zalać nią herbatę, którą parzyć nie dłużej niż 5 minut. Po takim czasie smak będzie dużo mocniejszy, ale wtedy uwolnią się garbniki, które mają pozytywny wpływ na pracę żołądka i jelit. Najlepiej przechowywać ją w większych ilościach i w hermetycznie zamkniętej puszce, bo w pojedynkę szybko straci swój aromat.

OBOWIĄZKI PRODUCENTA. Istnieje wiele rodzajów herbaty, dlatego informacje o produkcie muszą być jasne i czytelne, nie mogą wprowadzać potencjalnego klienta w błąd, umożliwiając mu odróżnienie każdego rodzaju herbaty. Jeśli chodzi o oznakowanie opakowań sprzedawanej herbaty, to istnieje szereg wymagań nakładanych na producenta. Kupując herbatę musimy móc z opakowania wyczytać precyzyjną nazwę, dane identyfikujące producenta, zawartość składników, datę minimalnej trwałości, zawartość netto, warunki przechowywania oraz sposób przyrządzania. Wyniki kontroli zielonogórskiej delegatury Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w Gorzowie Wlkp. wskazują na znaczną poprawę w zakresie oznakowania i jakości herbaty. W wyniku ostatnich badań nie zakwestionowano żadnej herbaty pod względem jakości.

HERBATA ZIELONA. Nie jest poddawana fermentacji, dlatego daje blady żółtozielony napar o gorzkim smaku. Ma więcej właściwości pobudzających od czarnych herbat, jeśli zalejemy ją wodą o temperaturze od 60 stopni C do 80 stopni C. Parzyć należy do trzech minut, aby herbata nie nabrała zbyt gorzkiego posmaku. Te same liście można parzyć nawet do 3 razy, a najwartościowszym naparem jest zazwyczaj drugi. Najbardziej znane gatunki to sencha i genmaicha. Ma największe właściwości bakteriobójcze, skutecznie leczy biegunkę, a do tego bogata jest w witaminę B11, dzięki czemu przeciwdziała stresom i próchnicy. Pożądana jest również podczas leczenia krwiomoczu i nerek, a pita systematycznie, lecz nie więcej niż 3 szklanki na dzień, zapobiega kamicy moczowej i żółciowej. Poza tym wpływa pozytywnie na działanie wątroby, nadnercza i śledziony i skóry, wspomaga układ oddechowy, naczyniowy, krążenia. Oddziałuje też na mózg, niwelując uczucie zmęczenia, a rozszerzając naczynia krwionośne mózgu i powodując dotlenienie, pobudza umysł i aktywizuje go do pracy.

BIAŁĄ HERBATĘ. Przygotowuje się z młodych i nierozwiniętych pączków. Można je zebrać tylko na wiosnę, zanim krzewy wykształcą chlorofil. Zwiędnięte pączki należy ususzyć. Herbata ta produkowana jest głównie w Chinach i po zaparzeniu ma kolor jasnosłomkowy. Jest to najdroższy rodzaj herbaty, ale parzyć można ją trzykrotnie w temperaturze 85°C. Należy to robić ok. 5-7 min, wtedy zachowują się najlepsze wartości smakowe. Bogata w przeróżne alkohole, kwasy i przeciwutleniacze aktywnie oddziałuje na leczenie schorzeń: przesuszenia i podrażnienia gałki ocznej, zaćmy, bezsenności, otyłości, endoktrynopatii i neurastenii.

HERBATY AROMATYZOWANE. Powstają po wymieszaniu dodatkowych aromatów z liśćmi herbat - zielonej, czarnej, pu-erh, lub oolong. W tym celu najczęściej dodaje się płatki kwiatów lub owocowe esencje zapachowe. Najbardziej znane są aromaty earl grey, lapsang.

MOŻE BYĆ RÓWNIEŻ SZKODLIWA. Wysoka zawartość fluoru i glinu w herbacie może zaszkodzić naszym zębom, wywołując próchnicę. Pierwiastki te mogą przyczyniać się do zmian nowotworowych. Niewielkie negatywne skutki może wywoływać u niektórych osób zawarta w herbacie teina (czyli kofeina). Stałe picie większych ilości bardzo mocnej herbaty może powodować wysuszanie skóry (co prowadzi do przedwczesnego jej starzenia).