W Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze: 80 obrazów na 80. urodziny mistrza Józefa Burlewicza. Co to będzie za wernisaż!

Jak mówi dyrektor MZL Leszek Kania – kurator ekspozycji wraz z Jackiem Gernatem – prace Józefa Burlewicza (rocznik 1938, absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych) zdobywały nagrody publiczności na Wystawach Złotego Grona. Kupowały je urzędy, instytucje, prywatni kolekcjonerzy.

Malarz przyjechał do Zielonej Góry 55 lat temu. Od 1963 r. był związany z Muzeum Ziemi Lubuskiej, gdzie najpierw dyrektor Klem Felchnerowski zlecał mu różne prace graficzne, a później w latach 70. – za dyrekcji Jana Muszyńskiego – doczekał się w MZL galerii autorskiej.

Od lat 80. Józef Burlewicz mieszka i tworzy w Gryżynie. Do dziś. Na wystawie w Galerii Nowy Wiek w MZL zobaczymy w trzech salach prace z różnych okresów twórczości malarza, ale też te najnowsze.
Wernisaż – w środę, 24 października 2018 r., o 17.00. Wstęp wolny.

Artysta prosi, by zamiast przynosić kwiaty, wrzucić datki na rzecz Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami.

Kurator wystawy Jacek Bernat o artyście:
Józef Burlewicz, jedna z czołowych postaci zielonogórskiego środowiska plastycznego, funkcjonująca w zbiorowej świadomości dzięki wieloletniej działalności artystycznej i społecznej oraz istniejącej w latach 1978-1990 w Muzeum Ziemi Lubuskiej Galerii Autorskiej. Jest artystą wszechstronnym, biegłym w malarstwie olejnym, grafice, jak również w technice pastelu. Burlewicz najczęściej tworzy prace w konwencji swoistego surrealizmu, czym wyraża swoje filozoficzne i egzystencjalne refleksje, odwołując się do uniwersalnych prawideł ludzkiej mentalności, jak też niepokojów współczesności i własnego przeżywania świata. Zarówno wczesne, jak i dojrzałe obrazy artysty stanowią katastroficzne wizje świata ludzkiej kultury w stanie atrofii i schyłku. Swoim klimatem przywodzą na myśl malarstwo klasyków surrealizmu. Wiele prac z tego okresu posiada nie tylko sens egzystencjalny czy eschatologiczny, ale jest także manifestem suwerennej postawy artystycznej w ówczesnej rzeczywistości politycznej PRL-u. Później dramatyczna treść obrazów artysty ulega wyraźnemu uspokojeniu. Malarz zaczyna tworzyć wyciszone krajobrazy, które w malarski sposób demonstrują urodę otaczającego świata oraz więź łączącą człowieka z naturą i jej porządkiem. W ostatnich latach artysta podjął dialog ze swoim dotychczasowym dorobkiem, powracając do najbardziej charakterystycznych motywów (surrealistyczne krajobrazy, posągi, krucyfiksy). W pracach tych wcześniejszych dramatyzm wizji ustępuje jednak miejsca żywej, pogodnej kolorystyce oraz pełnemu wiary i nadziei przesłaniu spraw ostatecznych.