W ramach cyklu muzycznego Miesiąc Kobiet wysłuchaliśmy recitalu fortepianowego. Dzieła Chopina i Liszta genialnie zagrała Aleksandra Świgut

Recital otworzył utwór "Modlitwa dziewicy" Tekli Bądarzewskiej-Baranowskiej.

Tekla Bądarzewska była córką Andrzeja Bądarzewskiego, komisarza policji - burmistrza Pułtuska - i Tekli Chrzanowskiej. Rodzina od 1827 roku mieszkała w Warszawie. Pianistka wyszła za mąż za Jana Baranowskiego. Skomponowała prawdopodobnie jedynie cztery utwory, choć przypisuje się jej ok. 35 miniatur. Szczególną sławę zyskała utworem "Modlitwa dziewicy". Kompozycja ukazała się drukiem w kwietniu 1851 roku w Warszawie i już do jesieni 1856 roku druk wznowiono ośmiokrotnie. Modlitwa dziewicy została wydana w Berlinie i w Poznaniu w 1855 roku, a 26 września 1858 roku została przedrukowana jako dodatek nutowy do paryskiego czasopisma „Revue et Gazette musicale de Paris”. Od tego momentu utwór cieszy się ogromną popularnością wśród pianistów-amatorów.

Aleksandra Świgut wykonała ponadto "Liebesträume" /Marzenia miłości/ As-dur S. 541 i "Waldesrauschen" - /Szumy leśne/ ze zbioru Zwei Konzertetüden S. 145, nr 1 Franciszka Liszta.

Marzenia miłości to zbiór trzech utworów na fortepian solo - Franciszka Liszta, opublikowanych w 1850 r. Pierwotnie trzy Liebesträume zostały pomyślane jako pieśni według wierszy Ludwiga Uhlanda i Ferdynanda Freiligratha. W 1850 r. ukazały się jednocześnie dwie wersje jako zbiór pieśni na głos wysoki i fortepian oraz jako transkrypcje na fortepian dwuręczny.

Pod koniec pierwszej części koncertu zabrzmiała "Barkarola" Fis-dur op. 60 Fryderyka Chopina. Utwór został skomponowany przez Fryderyka Chopina w latach 1845–1846 i był dedykowany baronowej de Stockhausen. Barkarola to typ pieśni śpiewanej przez gondolierów, a także wywodząca się od niej instrumentalna forma muzyczna, niekiedy o cechach miniatury. Charakteryzuje ją wykorzystanie środków wariacyjnych, umiarkowane tempo oraz takt dwudzielny 6/8.

Po barkaroli zabrzmiała sonata b-moll op. 35. Dzieło rozsławił przede wszystkim "Marsz żałobny" stanowiący trzecią część cyklu.

Chopin ukończył to dzieło, mieszkając w George Sand posiadłości w Nohant na rok przed jego opublikowaniem w 1840 r. Sonata uznawana jest za jedną z najwybitniejszych sonat fortepianowych literatury. Trzecia część II Sonaty fortepianowej to słynny marsz żałobny Chopina, który powstał co najmniej dwa lata przed resztą utworu i sam pozostaje jednym z najbardziej popularnych niezależnych kompozycji.

Na koniec pierwszej części recitalu, Aleksandra Świgut wykonała "Tarantellę" z cyklu "Années de pèlerinage "(Lata pielgrzymki) S. 162.

Cały cykl to to zestaw trzech suit na fortepian solo Franciszka Liszta. Wiele z nich wywodzi się z jego wcześniejszego dzieła "Album d'un voyageur" (Album podróżnika), jego pierwszego dużego opublikowanego cyklu fortepianowego, który powstał w latach 1835-1838 i opublikowany został w 1842 r. "Années de pèlerinage" są powszechnie uważane za arcydzieło i podsumowanie twórczości Liszta.

W drugiej części wieczoru, solistka wykonała jeden z dwóch koncertów fortepianowych Fryderyka Chopina. Był to II. koncert f-moll op. 21. Muzą Chopina była Konstancja Gładkowska, niespełniona, młodzieńcza miłość Chopina. Koncert standardowo wykonuje się z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej.

Jego prawykonanie odbyło się 17 marca 1830 w Warszawie (partię solową wykonał wtedy sam kompozytor). Mimo iż został on napisany wcześniej niż I koncert fortepianowy e-moll op. 11, to jednak nazywany jest „drugim” z powodu późniejszego opusu. Koncert został skomponowany przez dwudziestoletniego Fryderyka Chopina jesienią 1829 roku, przed ukończeniem przez niego formalnej edukacji.

Solistce, która znakomicie i z pełną werwą, połączoną z kobiecą gracją wykonała koncert, towarzyszy żeński kwartet „z rodzynkiem”: Katarzyna Górska i Zuzanna Włodarczyk – skrzypce, Natalia Rychlik – altówka, Yuliya Kapustkaya – kontrabas oraz Szymon Walenciak – wiolonczela (obsadzony w roli „elementu męskiego”). Całość słowem okrasiła Gabriela Ułanowska.

Należy do Stowarzyszenia Ludwiga van Beethovena pod patronatem Elżbiety Pendereckiej. Jest trzykrotną laureatką 17. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Edwarda Griega w Bergen, drugiej nagrody, nagrody publiczności i nagrody Orkiestry Filharmonii Bergen. Zdobyła także drugą nagrodę na I. Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim na Instrumentach Historycznych w Warszawie.