W tym pałacu przez kilka dekad panowali rolnicy. Teraz studenci

W XVI wieku wieś została podzielona między rodzinę von Bornstädt i von Löben. Oba rody posiadały tu swoje folwarki. Od początku XVII wieku całość dóbr znalazła się w rękach familii von Bornstädt i pozostała w ich władaniu do końca XVIII wieku. Na przełomie XVII i XVIII wieku wzniesiona została pierwsza siedziba szlachecka. W 1792 roku majątek w Kalsku kupił Ludwig von Sydow - porucznik pułku dragonów, późniejszy dyrektor prowincji głogowsko-żagańskiej oraz właściciel Smardzewa i Szczańca.

Pałac zbudowany został na przełomie XVII i XVIII wieku. W XIX wieku obiekt powiększono, dostawiając od północy skrzydło boczne. W latach 1910-1920 dobudowano skrzydło południowe, a następnie powiększono je, przez co budynek stał się trzyskrzydłowy z ryzalitami. Założony jest na planie podkowy, z ośmioboczną wieżą usytuowaną w narożniku północno-wschodnim. Dwukondygnacyjną, podpiwniczoną bryłę akcentują ryzalit i pseudoryzalit.

Dwór wzmiankowany jest już w końcu XVII wieku, kiedy to odprawiano w nim czasowo msze. Najprawdopodobniej najstarszym elementem zespołu jest park, założony w końcu XVIII wieku. Wówczas, lub na początku wieku XIX, wzniesiono murowany, parterowy dwór na planie prostokąta, o prostej, przysadzistej bryle nakrytej dachem mansardowym. Podczas przebudowy około 1900 roku dostawiono na osiach dłuższych boków płytkie ryzality mieszczące wejścia, od strony wschodniej parterowy aneks z tarasem oraz przylegającą do niego piętrową przybudówkę nakrytą dachem mansardowym. Przetrwały też dekorujące szczyty elewacji sztukaterie o motywach roślinnych i heraldycznych, w tym herb trzy lilie z przyłbicą, trzymany przez uskrzydlone smoki.

Spośród licznych właścicieli Rakowa w XVIII wieku ufundowanie pałacu z dużym prawdopodobieństwem należy połączyć z rodziną Ottowaisch - przemawia za tym jego metryka - pierwsza połowa XVIII wieku oraz fakt, że władali oni całością majątku.

Pałac przebudowywano dwukrotnie - w ostatniej ćwierci XIX wieku, najprawdopodobniej z inicjatywy Artura von Zastrow oraz na początku XX wieku, kiedy stanowił on własność rodziny Moderow. Obie przebudowy znacznie zatarły pierwotny charakter obiektu.

Pałac wzniesiony został na planie prostokąta z wydatnym ryzalitem od strony południowo-wschodniej. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła budynku nakryta została dachem mansardowym, którego dolne połacie rozczłonkowano lukarnami i okienkami powiekowymi. Dzisiejszy wygląd pałacu właściwie znacząco odbiega od dawnego. Spowodowane jest to pożarem, jaki miał miejsce w 1983 r. Obiekt został wówczas poważnie uszkodzony. Wkrótce pałac odbudowano, jednakże bez zachowania form stylowych elewacji. Zachowały się natomiast przyziemia, a w ich wnętrzu kolebkowe sklepienia, barokowe nadproże oraz kominek z motywami heraldycznymi.

W połowie XVI wieku nastąpił podział włości na trzy części, które należały do rodzin: von Troschke, von Bone oraz von Steinbart. Nie udało się ustalić, do którego z wymienionych rodów należały dobra związane z interesującym nas dworem.

Klasycystyczny dwór wzniesiony w 1816 roku założony został na planie prostokąta z czworobocznym portykiem od strony frontowej.

W nieokreślonym bliżej czasie, zapewne w końcu XIX wieku lub na początku XX wieku, do wschodniego boku dobudowany został czworoboczny aneks. Parterową, wysoko podpiwniczoną bryłę budynku nakryto dachem dwuspadowym z naczółkami. Przybudówka ma dach płaski. Od strony południowej ukształtowano reprezentacyjną fasadę poprzedzoną portykiem wspartym na sześciu kanelurowanych kolumnach o głowicach wzorowanych na doryckich.

Z wyposażenia na uwagę zasługują zewnętrzne drzwi ramowo-płycinowe, ozdobione wydatnym gzymsem, płaskorzeźbionymi płycinami u dołu z motywem fryzu kowadełkowego.

Pałac klasycystyczny wzniesiony został na przełomie XVIII - XIX wieku. Budynek założony został na planie litery U o krótkich ramionach otwierających się w stronę południową, gdzie rozplanowano założenie zieleni. Po przeciwnej stronie, do północnego boku, na jego osi centralnej, przylega ryzalit. Obiekt jest parterowy z sutereną, nakryty w bryle głównej dachem czterospadowym, w członach bocznych - dwuspadowym. Elewacja frontowa pięcioosiowa w trzonie głównym, z pojedynczymi oknami w bocznych aneksach. Do umieszczonych pośrodku drzwi, zamkniętych łukiem odcinkowym, prowadzą reprezentacyjne schody, ujęte uskokowo ukształtowanymi, murowanymi policzkami. Budynek zachował w czystej formie pierwotny wygląd klasycystyczny, co wcale nie jest zdaniem fachowców takie częste. W okresie powojennym, jak wiele podobnych majątków, założenie w Kruszynie było siedzibą PGR.

Pałac w Łęgowie powstał najprawdopodobniej z inicjatywy Hansa Wilhelma zu Unruhe-Bomst, z którym majątek jest łączony około roku 1885. Budynek wzniesiono na planie prostokąta w układzie trzytraktowym, ze znacznie wyróżniającym się na rzucie segmentem klatki schodowej od strony zachodniej oraz ryzalitami od strony elewacji północnej i południowej. Przez całość budynku, pośrodku założenia, wzdłuż dłuższej osi, przebiega korytarz. Zróżnicowaną gabarytowo bryłę pałacu, oprócz podstawowego trzonu, tworzą przyległe człony ryzalitów. Każdy z elementów przykryty został dachem dwuspadowym. Po II wojnie światowej folwark w Łęgowie został rozparcelowany. W latach 80. minionego wieku w obiekcie wybuchł pożar, po którym zachowały się tylko gołe mury.

Gdy kilka dni temu pokazaliśmy pałac w Niekarzynie, zatelefonował do nas Czytelnik i powiedział, że w tej wsi był, a właściwie nadal jest dwór. Pojechaliśmy, sprawdziliśmy.

Rzeczywiście w chaszczach, obok folwarku, znaleźliśmy zapuszczony budynek i jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, że jest to właśnie ten dwór.

Zwłaszcza że otaczające go chaszcze mogły być niegdyś parkiem krajobrazowym. Jak można wygrzebać w dokumentach, został on zbudowany pod koniec XVIII wieku w stylu barokowym. Wierzymy na słowo, nam kojarzył się raczej z wiejską świetlicą (nieco słusznie). Zbudowany jest na planie prostokąta, jednokondygnacyjny z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym z wystawką i naczółkami. Po 1945 roku mieszkali tutaj pracownicy PGR, była stołówka i świetlica.

Wprawdzie podczas tych wakacji mieliśmy zajmować się pałacami i dworami, a nie zamkami, ale skoro już jesteśmy w tej okolicy, grzechem byłoby nie zajrzeć do Sulechowa. Zamek sulechowski powstał w pierwszej połowie XIV wieku na miejscu wcześniejszego grodu. Wznieśli go, władający wówczas tym terenem, książęta głogowscy. Czternastowieczne relikty przetrwały w piwnicach skrzydła zachodniego. Bezpośrednim powodem renesansowej przebudowy zamku był wielki pożar miasta w 1557 roku.

Pozostałością szesnastowiecznego zamku jest ceglane sklepienie kolebkowe nad piwnicą zachodniego skrzydła. Wieża zamkowa została w latach późniejszych znacznie obniżona i nakryta dachem namiotowym, o czym świadczy rysunek Schulina z 1835 roku.

Na zachowanym planie miasta z XVIII wieku widoczna jest zabudowa wzgórza zamkowego, którą tworzyło zwarte trójskrzydłowe założenie zamkowe z dziedzińcem wewnętrznym. W XIX wieku zburzono północną i wschodnią część zamku, wznosząc w tym miejscu nowe budynki, w których współcześnie mieści się Sulechowski Dom Kultury. Jeszcze w XVIII wieku przebudowano renesansowe skrzydło zachodnie, opinając jego elewacje pilastrami. Za prace związane z remontem i adaptacją zamku w Sulechowie na cele kulturalne gmina Sulechów została uhonorowana Nagrodą Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków „Lubuskie Konserwacje 2012”.

Informacje pochodzą głównie z materiałów lubuskiego wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Wideo: Pałac w Trzebielu jeszcze niedawno miał szansę