Zielona Góra. Prezydent nagrodził nowych profesorów na Uniwersytecie Zielonogórskim. Kto otrzymał wyróżnienie?

Jak mówił podczas czwartkowej uroczystości rektor Uniwersytetu Zielonogórskiego, prof. dr hab. Wojciech Strzyżewski, obecnie na uczelni pracuje 109 naukowców z najwyższym tytułem naukowym - profesora. W ciągu dwóch ostatnich lat UZ wzbogacił się o kolejnych 11 profesorów belwederskich.

- Zielona Góra bez Uniwersytetu Zielonogórskiego byłaby innym, gorszym miastem. Bez nauki nie ma rozwoju. To państwo tworzycie to miasto - mówił do laureatów nagród prezydent Janusz Kubicki. - Dziękuję za to i gratuluję uzyskania tytułu profesora. Część z was właśnie w tym mieście się urodziło, kształciło w naszych szkołach i na zielonogórskiej uczelni. I tutaj pracuje, i na Uniwersytecie Zielonogórskim rozwija swoje naukowe pasje, by podsumować je uzyskaniem tytułu profesora.
Prezydent podkreślał, że przyznając nagrody chce w symboliczny sposób podziękować za pomoc z rozwoju miasta i tworzenia klimatu Winnego Grodu.

Wśród laureatów znalazły się m.in. prof. dr hab. Bogumiła Burda z Instytutu Historii oraz prof. dr hab. Bogumiła Tarasiewicz z Instytutu Muzyki. Obie panie łączy nie tylko imię, ale i to, że z Zieloną Górą są związane od zawsze. Tu się kształciły, zdobywały tytuł magistra w ówczesnej Wyższej Szkole Pedagogicznej, w której rozpoczęły swoją pracę i z zielonogórską uczelnią są związane do dziś. Mieszkańcom znane są także ze swojej działalności charytatywnej i społecznej.
Prof. dra hab. inż. Zygmunta Lipnickiego z Instytutu Inżynierii Środowiska zielonogórzanie też znają bardzo dobrze. Przez cztery kadencję był radnym miejskim.
- Dzieliłem tę działalność z naukową i obie sprawiały mi wielką satysfakcję. Tak jak dydaktyka. Nadal prowadzę zajęcia ze studentami i bardzo się z tego cieszę - podkreśla profesor.
Laureaci dziękowali prezydentowi za dostrzeżenie i uznanieich dobrobku naukowego.

•w roku 2020:
Prof. dr hab. Bogumiła Tarasiewicz - śpiewaczka i muzykolog – jest absolwentką Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie śpiewu solowego Ewy Werki i Bożeny Karłowskiej oraz muzykologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu pod kierunkiem prof. dra hab. Jana Stęszewskiego. W 1999 roku uzyskała kwalifikacje I stopnia w dziedzinie wokalistyki w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, a w roku 2012 stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej wokalistyka na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest uznaną interpretatorką XIX i XX-wiecznej liryki wokalnej. W swoim dorobku ma kilkaset koncertów, w tym wiele recitali. Występowała w b. ZSRR, Niemczech, Francji, Szwajcarii, Włoszech, Watykanie, na Litwie, w Czechach, Austrii i Wietnamie. W swojej działalności naukowej szczególnie wiele uwagi poświęca zagadnieniom emisji głosu w mowie i śpiewie. Wypracowała autorską metodę kształcenia głosu, którą jako spójną koncepcję przedstawiła w publikacji Mówię i śpiewam świadomie (Universitas, Kraków 2003). Tę pozycję wydawnictwo uznało za bestseller (wielokrotne wznowienia i nakład ponad 12 000 egzemplarzy). 11 maja 2020 r. dr hab. Bogumiła Tarasiewicz z Instytutu Muzyki (Wydział Artystyczny) otrzymała tytuł profesora sztuki.

Prof. dr hab. Mirosław Dudek - w 1980 roku ukończył studia dzienne z fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracę magisterską wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1986 r. został doktorem nauk fizycznych w specjalności fizyka teoretyczna. Doktorat wykonał i obronił w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego również pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Pękalskiego. W 1998 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie fizyki, specjalność fizyka teoretyczna w Instytucie Fizyki Teoretycznej, Uniwersytetu Wrocławskiego. Do 2000 r. był zatrudniony w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego (1985-1986 etat asystenta, 1986-2000 etat adiunkta) a od 2000 r. uzyskał zatrudnienie na etacie prof. nadzw. najpierw w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze, a od 2001 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim. Odbył dwa długoterminowe staże naukowe (postdoc) w Instituut Lorentz voor Theoretische Natuurkunde w Leiden w Holandii (1986-1987) oraz w Chimie Theorique, Institute de Catalyse, CNRS, Lyon we Francji (1996).
Działalność badawcza prof. Mirosława R. Dudka bardzo mocno związana jest z fizyką statystyczną i jej metodami, badaniami układów magnetycznych, badaniami przejść fazowych, zjawisk dyfuzji, rezonansu magnetycznego, badaniami metamateriałów mechanicznych, badaniami i syntezą nowych materiałów i nanomateriałów funkcjonalnych, zagadnieniami związanymi z degradacją materiałów. Dodatkowo stosował metody analizy statystycznej do badań struktury sekwencji DNA, ewolucji kodu genetycznego i dynamiki populacji. Ostatnie lata to głównie badania w zakresie nanotechnologii. Od 2019 r. jest kierownikiem projektu „Laboratorium inżynierii badań materiałowych”. Jest on realizowany w ramach Regionalnej Inicjatywy Doskonałości. (Partnerem w tym projekcie jest Wydział Mechaniczny UZ). W latach 2019-2022 na to przedsięwzięcie wydziały WFA i WM otrzymają z MNiSW dofinansowanie w wysokości prawie 12 mln zł, z czego około 8,5 mln zł na najnowocześniejszy sprzęt badawczy.
Prof. Mirosław R. Dudek jest autorem/współautorem 96 publikacji naukowych. Indeks Hirscha h=15 wg bazy Web of Science. Wypromował 5 doktorów. Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymał tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych.

Prof. dr hab. inż. Zygmunt Lipnicki - w 1974 r. uzyskał tytuł mgr inż. na Wydziale Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej. W latach 1978-1981 odbył studia doktoranckie z mechaniki cieczy i gazów w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W 1985 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. W 2000 r. stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn - mechaniki i termodynamiki uzyskał na Wydziale Budowy Maszyn i Zarządzania Politechniki Poznańskiej. Dnia 6 lutego 2020 r. Prezydent RP Andrzej Duda nadał Z. Lipnickiemu tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.
Z zielonogórskim środowiskiem akademickim prof. dr hab. inż. Zygmunt Lipnicki jest związany od 1974 r., kiedy – jako asystent – podjął pracę w Wyższej Szkole Inżynierskiej. Następnie pracował na Politechnice Zielonogórskiej, a obecnie jest zatrudniony w Instytucie Inżynierii Środowiska UZ. W latach 2008 – 2017 pracował również w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Głogowie.
Badania naukowe prof. Z. Lipnickiego dotyczą: wymiany ciepła i mechaniki płynów, krzepnięcia cieczy, oporu cieplnego warstwy kontaktu w procesie krzepnięcia, energii geotermalnej, kominów słonecznych oraz akumulatorów ciepła.
Prof. Z. Lipnicki jest członkiem organizacji i towarzystw naukowych takich jak: Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, Lubuskie Towarzystwo na Rzecz Rozwoju Energetyki oraz Zielonogórskie Towarzystwo Rozwoju Energii Odnawialnej. Jest członkiem zespołu redakcyjnego Civil and Environmental Engineering Reports, Uniwersytet Zielonogórski, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego, Seria: Inżynieria Środowiska, Redaktor Tematyczny.
6 lutego 2020 r. dr hab. inż. Zygmunt Lipnicki z Instytutu Inżynierii Środowiska (Wydział Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska) otrzymał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.

Prof. dr hab. Bogdan Trocha - jest absolwentem zielonogórskiej polonistyki. Odbył również studia filozoficzne na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, pisząc pracę licencjacką, magisterską i doktorską pod kierunkiem ks. prof. Józefa Tischnera (obrona doktoratu w 1999 roku). Na Uniwersytecie Zielonogórskim pracuje od 1990 r. Kolokwium habilitacyjne na podstawie rozprawy Degradacja mitu w literaturze fantasy odbył na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego w 2010 r. Stopień profesora nauk humanistycznych uzyskał na podstawie pracy Zbrodnia w fantastycznych światach. Motywy kryminalne w literaturze fantastycznej w lutym 2020.
W 1991 r. podjął pracę w Zakładzie Teorii Literatury w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze Od 2012 r. jest kierownikiem Pracowni Mitopoetyki i Filozofii Literatury. Gościnnie prowadził także wykłady z metafizyki, filozofii Boga i antropologii filozoficznej w Instytucie Filozoficzno-Teologicznym im. Edyty Stein w Zielonej Górze (Sekcja Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego) oraz seminarium magisterskie z literatury popularnej na kierunku kulturoznawstwo w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa (obecnie Collegium Da Vinci) w Poznaniu.
Obecnie wykłada w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Obrze (Sekcja Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu) filozofię Boga oraz filozofię przyrody. Prowadził także wykłady dla studentów Instytutu Filologicznego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki w Kijowie. Jest członkiem Rady Redakcyjnej Slovianskiej Fantastiki wydawanej przez Katedrę Filologii Słowiańskiej i Centrum Slawistyki Uniwersytetu Narodowego im. Tarasa Szewczenki w Kijowie oraz redaktorem naczelnym rocznika „International Journal of Slavic Studies Transgressive, Pragmatic and Speculative Horizons of Popular Literature and Culture” wydawanego przez Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Zielonogórskiego. Stale współpracuje z periodykami „Literatura i Kultura Popularna” oraz „Dydaktyka Literatury”.
Pomysłodawca, organizator i kierownik naukowy cyklicznej międzynarodowej konferencji „Fantastyczność i Cudowność” skupiającej badaczy zajmujących się problematyką szeroko rozumianej fantastyki w literaturze i kulturze, a obecnie kierownik naukowy cyklicznej corocznej konferencji naukowej współorganizowanej przez Instytut Filologii Polskiej UZ oraz Instytut Filologiczny i Katedrę Języka Polskiego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki w Kijowie. Zorganizował i poprowadził pierwszy panel dyskusyjny poświęcony słowiańskiej fantastyce, jaki odbył się w ramach XVI Międzynarodowego Kongresu Slawistów w Belgradzie w 2019 r. Współpracuje stale z badaczami z ważnych ośrodków akademickich krajów słowiańskich (Moskwa, Kijów, Belgrad, Sofia), w których prowadzone są badania nad fantastyką słowiańską oraz najważniejszymi polskimi ośrodkami naukowymi zajmującymi się problematyką mitu.
Autor siedmiu książek, redaktor czternastu monografii wydawanych w Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii, autor ponad stu artykułów w czasopismach polskich oraz zagranicznych.
Podstawowym przedmiotem jego badań są mythopoeiczne wymiary dzieła literackiego oraz antropologiczne aspekty współczesnej literatury spekulatywnej, a także szeroko rozumiana fantastyka słowiańska. Brał udział w badaniach prowadzonych w ramach projektu badawczego Postrzeganie świata a narracje mityczne zorganizowanego przez naukowców z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był także kierownikiem naukowym oraz wykonawcą grantu Badanie związków kulturowych Polsko-Iberyjskich oraz Polsko-Iberoamerykańskich prowadzonego w ramach programu Santander Universidades.
Zakres jego badań obejmuje metodologiczne aspekty prawdziwościowej lektury dzieła literackiego, roli dzieła literackiego w procesie samopoznania, technik wykładni oraz funkcji antropologicznej interpretowanego znaczenia tekstu. Poza tym interesuje się funkcjami treści mitycznych, procesem degradacji mitu, jak i remitologizacją (zwłaszcza w literaturze popularnej) oraz rozpoznawaniem kontekstów filozoficznych dzieła literackiego (szczególnie w wymiarze metafizycznym i antropologicznym). Skupia się także na fenomenologicznym i hermeneutycznym aspekcie badania zjawiska mythopoei w literaturze powszechnej. Współpracuje z Zielonogórskim Klubem Miłośników Fantastyki Ad Astra w organizowanych przez jego członków imprezach o charakterze popularnonaukowym.
6 lutego 2020 r. dr hab. Bogdan Trocha z Instytutu Filologii Polskiej(Wydział Humanistyczny) otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Prof. dr hab. inż. Adam Wysokowski - W latach 1973–1978 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej (specjalność budowa mostów). Za pracę dyplomową otrzymał nagrodę specjalną Ministra Komunikacji. W 1986 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych w Instytucie Inżynierii Lądowej Politechniki Wrocławskiej na podstawie pracy Wytrzymałość eksploatacyjna stalowych przęseł mostów drogowych, napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. inż. Jana Kmity. W latach 1978–1983Z był związany z Politechniką Wrocławską, gdzie odbył studia doktoranckie, a także brał udział w pracach badawczych z zakresu mostownictwa stalowego, głównie zjawiska zmęczenia tych konstrukcji.
W latach 1983-1986 pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Drogowego i Mostowego we Wrocławiu na różnych stanowiskach kierowniczych (jego najważniejszym osiągnięciem z tego okresu jest estakada mostowa nad doliną Nysy Kłodzkiej w ciągu obwodnicy drogowej Kłodzka z zastosowaniem nowatorskich w owym czasie połączeń na śruby sprężające).
W latach 1986–2007 pracował w Instytucie Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie, w którym kierował wybudowanym i zorganizowanym pod jego kierunkiem Ośrodkiem Badań Mostów, Betonów i Kruszyw w Żmigrodzie (filia IBDiM). W tym czasie zajmował się badaniami, w tym konstrukcji w skali naturalnej oraz wdrożeniem nowoczesnych materiałów i technologii w budownictwie drogowym, np. szeroko stosowanych obecnie konstrukcji gruntowo-powłokowych jako przepustów i mostów ekologicznych. Część z tych badań zrealizował, w ramach grantów naukowo-badawczych, tak krajowych jak i zagranicznych (UE, USA), jako ich wykonawca, a w kilku jako kierownik.
W latach 1989-2000 r. profesor Adam Wysokowski był głównym koordynatorem do dziś funkcjonującego w drogownictwie systemu gospodarki mostowej SGM z ramienia Ministerstwa Transportu oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (ewidencjonowanie mostów, system przeglądów, utrzymanie, finansowanie, szkolenia).
Na Politechnice Warszawskiej złożył pracę habilitacyjną Trwałość mostów stalowych w funkcji zjawisk zmęczeniowych i korozyjnych, za którą otrzymał nagrodę Ministra Infrastruktury w 2003 roku.
Od 2004 r. kieruje utworzonym i zorganizowanym z jego udziałem Zakładem Dróg, Mostów i Kolei na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Zielonogórskiego. Był kierownikiem i wykładowcą kilku edycji studiów podyplomowych na temat nowoczesnego budownictwa drogowego i mostowego. Zorganizował wiele szkoleń, seminariów i konferencji (m.in. cykl konferencji na temat „Przepusty i przejścia dla zwierząt”, której ostatnia XIII edycja odbyła się w grudniu 2019 r.).
Wyniki jego prac naukowo-technicznych zostały wdrożone w szeroko rozumianej praktyce inżynierskiej. Wśród nich warto wymienić: nowoczesne dylatacje wysokomodyfikowane i izolacjo-nawierzchnie mostowe, nawierzchnie z asfaltu modyfikowanego gumą, zastosowanie kruszyw postalowniczych i pomiedziowych, system odwadniania mostów, metoda oceny nośności i trwałości eksploatowanych mostów stalowych, przepusty i mosty gruntowo-powłokowe o konstrukcji podatnej. Jest też autorem kilkudziesięciu projektów obiektów inżynierskich zrealizowanych w ciągach drogowych (m.in. w ciągu autostrady A1 Toruń-Stryków). Pod jego kierunkiem opracowano i wydano wiele obowiązujących w drogownictwie zaleceń na temat stosowania nowoczesnych technologii i metodyki badawczej np. nieniszczących metod badań betonu, napraw i ochrony powierzchniowej, oceny stanu powłok malarskich i korozji, odwadniania dróg i mostów.
Był członkiem Sekcji Materiałów Budowlanych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN oraz wieloletnim członkiem Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 251 Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, a następnie Komitetu Technicznego ds. mostów. Obecnie jest członkiem Sekcji Inżynierii Komunikacyjnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN.
Od wielu lat jest ekspertem Unii Europejskiej, wcześniej ds. transportu powierzchniowego, a obecnie w ramach programu Horizon 2020, natomiast w kraju – Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Jest czynnym członkiem wielu organizacji naukowo-technicznych, tak w kraju (ZMRP, PZiTB), jak i za granicą (IABSE, ASCE, SEI, DEI).
Dnia 11 maja 2020 r. postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy otrzymał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.

Prof. dr hab. inż. Krzysztof Patan w 1991 r. podjął studia na ówczesnym Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Zielonej Górze. Studia ukończył w roku 1996 r. Na ostatnim roku studiów podjął pracę w Instytucie Sterowania i Systemów Informatycznych (dawniej Instytut Robotyki i Inżynierii Oprogramowania) jako asystent stażysta. W instytucie tym pracuje do dziś. W roku 2000 decyzją Rady Wydziału Mechatroniki Politechniki Warszawskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych (z wyróżnieniem) w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn na podstawie rozprawy zatytułowanej Artificial neural networks and their application in modelling of industrial processes. W roku 2009 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika na podstawie rozprawy habilitacyjnej Artificial neural networks for the modelling and fault diagnosis of technical processes. Postępowanie habilitacyjne zostało przeprowadzone na Wydziale Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Uniwersytetu Zielonogórskiego (obecnie Wydział Informatyki, Elektrotechniki i Automatyki). Od początku kariery zawodowej zagadnienia badawcze prof. K. Patana skupiały się wokół technik obliczeń inteligentnych, w tym szczególnie sztucznych sieci neuronowych i ich zastosowaniu w modelowaniu obiektów dynamicznych, realizacji systemów wykrywania uszkodzeń w procesach przemysłowych, projektowaniu inteligentnych układów sterowania, rozwijaniu technik projektowania układów sterowania tolerujących uszkodzenia oraz projektowania układów sterowania odpornego. Zwieńczeniem prac nad tą tematyką było opublikowanie monografii Robust and fault-tolerant control. Neural-network-based solutions w prestiżowym wydawnictwie Springer, która była mocnym punktem wniosku o nadanie tytułu profesora. W ostatnim okresie prof. K. Patan zajmuje się również rozwijaniem głębokich sieci neuronowych (ang. deep neural networks) w zagadnieniach wykrywania napadów padaczko-podobnych na podstawie zapisu EEG. Jest autorem i współautorem 150 prac naukowych poświęconych modelowaniu procesów przemysłowych, diagnostyce uszkodzeń, projektowaniu układów sterowania tolerujących uszkodzenia oraz sterowaniu odpornemu. Brał aktywny udział w pięćdziesięciu jeden konferencjach krajowych i międzynarodowych, w tym wygłosił dziewięć referatów w ramach sesji zaproszonych. W latach 2017-2019 pełnił funkcję kierownika Zakładu Systemów Informatycznych i Obliczeń Inteligentnych, a od roku 2019 pełni funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Sterowania i Systemów Informatycznych. W latach 2011-2014 prof. Krzysztof Patan był członkiem Komisji Cybernetyki Technicznej PAN oddz. w Poznaniu. Obecnie jest członkiem Komisji Automatyki i Informatyki PAN oddz. w Poznaniu oraz Instytutu Inżynierów Elektryków i Elektroników IEEE. W latach 2012-2016 pełnił funkcję przewodniczącego Wydziałowej Komisji ds. Przewodów Doktorskich w dyscyplinie informatyka oraz przewodniczącego Zespołu ds. Zapewnienia Jakości Kształcenia na kierunku informatyka na Wydziale Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Uniwersytetu Zielonogórskiego. Od 2004 r. jest kierownikiem Laboratorium Architektury Komputerów i Systemów Operacyjnych w Instytucie Sterowania i Systemów Informatycznych. Zasiadał w komitetach organizacyjnych wielu konferencji o zasięgu krajowym i międzynarodowym, m.in. Sympozjum Fault Detection, Supervision and Safety for Technical Processes, SAFEPROCESS (2006 i 2018), Międzynarodowe Warsztaty Advanced Control and Diagnosis (2009), Konferencja Diagnostyka Procesów i Systemów (2001, 2007, 2013, 2020), Polska Konferencja Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej (2019). Prof. Krzysztof Patan był promotorem trzech prac doktorskich. Ponadto prof. K. Patan był recenzentem w czterech przewodach doktorskich, uczestniczył w dziewięciu postępowaniach habilitacyjnych w roli recenzenta lub członka komisji oraz sporządził trzy recenzje wydawnicze monografii habilitacyjnych. Za pracę naukową prof. K. Patan był wielokrotnie nagradzany. W roku 2003 otrzymał nagrodę zespołową Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za monografię Diagnostyka Procesów. Modele, Metody Sztucznej Inteligencji. Zastosowania, WNT, Warszawa 2002. W roku 2011 otrzymał nagrodę Wydziału IV Polskiej Akademii Nauk. Otrzymał również 12 nagród Rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego za osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej, w tym jedną nagrodę indywidualną. W roku 2018 otrzymał Srebrny Medal za Długoletnią Służbę nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
28 września 2020 r. dr hab. inż. Krzysztof Patan z Instytutu Sterowania i Systemów Informatycznych (Wydział Informatyki, Elektrotechniki i Automatyki) otrzymał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.

•w roku 2021 - tytuły profesorskie otrzymali:
Prof. dr hab. Bogumiła Burda -w roku akademickim 1997/1978 rozpoczęła edukację na kierunku historia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze i od tej pory jest związana z zielonogórską uczelnią. Studia z wyróżnieniem ukończyła w 1981 r., uzyskując tytuł magistra historii. Rozprawę magisterską pt.: Czasopiśmiennictwo studenckie ośrodka zielonogórskiego w latach 1959-1980 napisała pod kierunkiem naukowym prof. Jana Wąsickiego. W tym samym roku podjęła pracę w Instytucie Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze. Rozprawę doktorską pt. Związki edukacyjne Śląska z ziemiami polskimi w okresie oświecenia obroniła, z wyróżnieniem, 4 listopada 1991 r. w Instytucie Historii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Promotorem rozprawy doktorskiej był prof. Kazimierz Bartkiewicz. Natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie nauk humanistycznych w specjalności: historia nowożytna i dydaktyka historii uzyskała 28 października 2008 r., na podstawie rozprawy: Szkolnictwo średnie na Dolnym Śląsku w okresie wczesnonowożytnym (1526-1740). 1 sierpnia 2009 r. została zatrudniona na stanowisku profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Zielonogórskiego (ponownie w lipcu 2014 r.).
Od 1992 r. pracuje w Zakładzie Dydaktyki Historii w Instytucie Historii Uniwersytetu Zielonogórskiego (dziś jest kierownikiem Zakładu). W latach 90. pracowała jako nauczyciel historii w V LO, uczestniczyła w pracach zespołu programowego wiedzy o społeczeństwie Biura ds. Reformy Oświaty MEN, była członkiem Komisji ds. Nadawania Stopni Kwalifikacji Nauczycielskich przy ODN w Zielonej Górze. Jest prezesem zielonogórskiego oddziału PTH, przewodniczącą Rady Muzeum Lubuskiego Muzeum Wojskowego w Zielonej Górze z siedzibą w Drzonowie, recenzentką i rzeczoznawcą podręczników i programów z zakresu historii MEN, egzaminatorem i weryfikatorem egzaminu maturalnego z historii i wiedzy o społeczeństwie, przewodnicząca Okręgowej Olimpiady Historycznej Juniorów Okręg Lubuski i członkiem Wojewódzkiej Rady Kobiet przy Marszałku Województwa Lubuskiego. Aktualnie jest członkiem Komisji Dydaktyki Historii działającej przy Komitecie Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk.
Od początku pracy w Wyższej Szkole Pedagogicznej i obecnie w Uniwersytecie Zielonogórskim prowadziła i prowadzi badania dotyczące kilku obszarów tematycznych dotyczących: związków edukacyjnych Śląska z ziemiami polskimi w okresie Oświecenia, rozwoju szkolnictwa średniego na Dolnym Śląsku w czasach nowożytnych, historii Śląska, rozwoju szkolnictwa na Śląsku i pograniczu polsko-niemieckim. Obecnie w obszarze jej zainteresowań naukowych są związki pomiędzy Halle i Sulechowem oraz powiązania edukacyjne i religijne, wydawnicze i myśli pedagogicznej oraz losów wychowanków i nauczycieli. W zakresie dydaktyki historii, zainteresowania Pani Profesor dotyczyły: zagadnień optymalizacji kształcenia w zakresie historii, nowoczesnych podręczników i programów do nauczania historii, roli historii regionalnej w edukacji młodego pokolenia, pamięci historycznej, rozwoju dydaktyki historii, metod niekonwencjonalnych, środków i technik nauczania i uczenia się historii oraz wiedzy o społeczeństwie, historii i społeczeństwa, „trudnej historii” i jej wymiaru europejskiego, świadomości historycznej, a także świadomości regionalnej na pograniczu polsko-niemieckim, dziedzictwa kulturowego w regionie, historii kobiet, praw kobiet w Polsce i na świecie.
Przez lata prowadziła badania i poszukiwania optymalnego podręcznika do historii, opartego na nowoczesnej metodologii i opartej o obudowę dydaktyczną. Efektem tych prac było przygotowanie nowoczesnych podręczników. Od 2002 r. jest współautorem programów, podręczników do klas I-III liceum ogólnokształcącego i technikum, wersja podstawowa i rozszerzona oraz materiałów pomocniczych (przewodników metodycznych do klas I-III), zeszyt ćwiczeń do klas I-III, do nauczania historii do liceum, technikum i liceum profilowanego w klasach I-III. Obecnie jest także współautorką podręczników do Historii w klasie I szkoły ponadgimnazjalnej i Historia i społeczeństwo. Dziedzictwo epok. Razem jest to 30 publikacji. Od 2002 r. jest współautorką programów, podręczników i materiałów pomocniczych do nauczania historii do liceum, technikum i liceum profilowanego w klasach I-III. Ukazało się 14 pozycji z tego zakresu i już trzy wydania podręczników poprawione i uzupełnione.
Po zakończeniu prac nad rozprawą habilitacyjną (2008 r.), prof. B. Burda skierowała swoje zainteresowania naukowe w kierunku badań nad rolą i znaczeniem Sulechowa jako ośrodka ruchu pietystów i edukacji w XVIII-XX w. oraz edukacji na Śląsku w XX w. W ostatnich kilku latach uczestniczyła w wielu konferencjach krajowych i zagranicznych, Była recenzentem wielu publikacji, uczestniczyła i uczestniczy w wielu projektach badawczych w Polsce i zagranicą m.in. w latach 2016-2019 kierowała projektem w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki Halle i Sulechów jako ośrodki pietyzmu i edukacji. Przepływ myśli pedagogicznej i wydawniczej. Rodowody społeczne wychowanków i kadry pedagogicznej oraz ich kariery zawodowe.
Udział w licznych konferencjach zaowocował wieloma publikacjami. Były to konferencje krajowe i zagraniczne. Wiele z nich dotyczyło także dydaktyki historii, badań nad świadomością historyczną, wartościami w edukacji historycznej, podręcznikiem czy stosunków polsko-ukraińskich, polsko-czeskich.
Wielokrotnie otrzymywała indywidualne i zespołowe nagrody Rektora za osiągnięcia naukowe i działalność dydaktyczną, w 2014 r. otrzymała Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego, a w 2015 r. Srebrny Krzyż Zasługi.
Współpracuje przy powstawaniu i recenzuje wiele monografii i artykułów, jest członkiem Rady Recenzentów „Zeszytów Historycznych” Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie, kwartalnika UMK Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym, wydawnictwa Instytutu Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego. Ponadto jest członkiem we władzach i pełni funkcje w instytucjach naukowych, komisjach, organizacjach i komitetach redakcyjnych czasopism naukowych
Największe osiągnięcia naukowe uzyskała w dwóch obszarach badawczych:
- pierwszy, to wieloletnie zainteresowania i prowadzone badania w obszarze powiązań ruchu pietystów w Sulechowie, na pograniczu brandenbursko-śląsko-wielkopolskim, z głównym ośrodkiem w Halle i Cieszynie.
- drugi, to ukierunkowanie się na zagadnienie świadomości historycznej, roli kobiet, a głównie realizacji reform edukacyjnych, nauczania historii i roli podręczników. W latach 2002-2018 ukazało się 30 podręczników z historii do szkół ponadgimnazjalnych z przedmiotu Historia i Historia i społeczeństwo, których jest współautorem.
Od wielu lat jej zainteresowania i prace naukowe koncentrują się wokół problematyki świadomości historycznej na pograniczu polsko-niemieckim, zostały sfinalizowane poprzez badania w ramach Projektu: Badania transgraniczne w dziedzinie edukacji. Strategie kształcenia regionalnego i międzykulturowego w polsko-saksońskim regionie przygranicznym w świetle badań historycznych i socjologicznych.
Tylko w latach 2008-2020 pod kierunkiem Pani Profesor przygotowano i obroniono ponad 20 prac magisterskich. Wypromowała też trzech doktorów i prowadzi 5 otwartych przewodów doktorskich.
4 stycznia 2021 r. dr hab. Bogumiła Burda z Instytutu Historii (Wydział Humanistyczny) otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.

Prof. dr. hab. n. med. Miłosz Czuba - ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Katowicach, na której uzyskał stopień doktora oraz habilitację w zakresie nauk o kulturze fizycznej. Jego główne zainteresowania naukowe dotyczą przede wszystkim wpływu hipoksji (niedotlenienia organizmu) na możliwości wysiłkowe człowieka, diagnostyki stanu wytrenowania sportowców, a także wspomagania możliwości wysiłkowych człowieka. Kierował i realizował granty ministerialne oraz granty Narodowego Centrum Nauki. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych o międzynarodowym zasięgu.
W latach 2006-2017 był zatrudniony w Zakładzie Teorii Sportu przy Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach. W tym czasie pełnił funkcję kierownika Zakładu Teorii Sportu, Pracowni Badań Czynnościowych Człowieka, a także Pracowni Hipoksji. W 2017 r. objął stanowisko kierownika Zakładu Kinezjologii przy Instytucie Sportu – Państwowym Instytucie Badawczym w Warszawie. W 2018 r. został zatrudniony w Katedrze Fizjologii Stosowanej i Klinicznej Collegium Medicum Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Przez wiele lat współpracował z Polskim Związkiem Biathlonu, Polskim Związkiem Narciarskim, a także z dużą grupą sportowców o różnym poziomie zaawansowania w zakresie kontroli i wspomagania procesu treningowego.
11 lutego 2021 r. dr hab. n. med. Miłosz Czuba z Instytutu Nauk o Zdrowiu (Collegium Medicum UZ) otrzymał tytuł profesora nauk medycznych i nauk o zdrowiu.

Prof. dr. hab. Marian Giertych - ukończył studia biologiczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, broniąc w 1990 r. pracę magisterską pt. Klasyfikacja ornitologiczna i ocena charakteru awifauny lęgowej jezior eutroficznych na przykładzie Rynny Kórnicko-Zaniemyskiej. Po studiach podjął pracę w Instytucie Dendrologii PAN w Kórniku, gdzie pod kierunkiem prof. Piotra Karolewskiego przygotował rozprawę doktorską pt. Fenole jako wskaźnik reakcji sosny zwyczajnej na warunki skażonego środowiska, którą obronił na Wydziale Leśnym ówczesnej Akademii Rolniczej w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy). Kontynuując pracę w Instytucie Dendrologii przygotował pracę habilitacyjną składającą się z cyklu publikacji pod zbiorczym tytułem Interakcje rośliny – roślinożercy na przykładzie drzew i owadów. Rozprawę obronił na Wydziale Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w 2010 r. Od tego czasu prof. dr hab. Marian Giertych związany jest z Wydziałem Nauk Biologicznych Uniwersytetu Zielonogórskiego. Pracuje w Katedrze Botaniki i Ekologii, a także nadal jest związany z Instytutem Dendrologii PAN w Kórniku.
Zainteresowania badawcze Profesora koncentrują się wokół dwóch obszarów: ekofizjologii roślin i entomologii eksperymentalnej. Bada czynniki kształtujące interakcje owadów z roślinami, reakcje obronne roślin, czynniki warunkujące miejsca żerowania owadów, a w szczególności owady tworzące galasy i owady minujące. Kierował kilkoma projektami badawczymi z tego zakresu i jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych. Wyniki jego badań interakcji owadów i drzew podsumować można kilkoma wnioskami:
• drzewa dysponują różnymi mechanizmami obronnymi pozwalającymi ograniczać skutki uszkodzeń powodowanych przez żerujące owady, a charakter reakcji obronnych jest zależny od światłożądności gatunku oraz od warunków w jakich rośnie drzewo, w szczególnych przypadkach roślina gospodarza może bronić się przed negatywnymi skutkami powstawania galasów np. dzięki reakcji nadwrażliwości;
• wystąpienie reakcji obronnej u drzew zaatakowanych przez owady może ograniczyć rozwój współwystępującej infekcji grzybowej, jak ma to miejsce w przypadku infekcji czekoladowej plamistości liści kasztanowca następującej po zasiedleniu liści przez szrotówka kasztanowcowiaczka;
• o miejscu żerowania owada w istotny sposób decyduje jakość pokarmu, podobnie rozmieszczenie galasów na liściu, czy w koronie drzew, nie jest przypadkowe i jest uwarunkowane zapewnieniem rozwijającemu się galasowi miejsca optymalnego w wodę i składniki odżywcze, a w przypadku owadów minujących ważnym czynnikiem jest również rozproszenie ryzyka śmierci potomstwa i wykorzystanie całej dostępnej, zdrowej powierzchni liści kasztanowca, również na tych listkach, na których występują uszkodzenia spowodowane przez patogen grzybowy;
• tkanki galasów są trwale związane ze strukturami anatomicznymi rośliny gospodarza, a w przypadku galasów rozwijających się na liściach związane są z unerwieniem, co oprócz anatomii potwierdzają analizy proteomiczne; długotrwała gradacja szrotówka powoduje znaczne straty w przyroście na grubość.
Na Wydziale Nauk Biologicznych UZ prof. Marian Giertych wykłada: botanikę systematyczną, metody statystyczne dla przyrodników i komunikację naukową. Wypromował troje doktorantów i kilku magistrantów. Brał udział w przygotowaniu programu studiów dla kierunków biomonitoring i zarządzanie środowiskiem oraz biologia o specjalności nauczycielskiej i medycznej.
Jest członkiem Komitetu Nauk Leśnych i Technologii Drewna PAN.
26 lutego 2021 r. dr hab. Marian Giertych z Instytutu Nauk Biologicznych (Wydział Nauk Biologicznych) otrzymał tytuł profesora w dyscyplinie nauki leśne.

Prof. dr. hab. n. med. Jan Mazela – pracownik Katedry Pediatrii w Instytucie Nauk Medycznych
6 kwietnia 2021 r. dr hab. n. med. Jan Mazela z Instytutu Nauk Medycznych (Collegium Medicum UZ) otrzymał tytuł profesora nauk medycznych i nauk o zdrowiu.

Prof. dr hab. inż. Ryszard Rybski - W 1969 r. rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Zielonej Górze. W 1973 r. ukończył czteroletnie studia inżynierskie i rozpoczął pracę na swoim macierzystym Wydziale, w Zakładzie Metrologii i Elektrotechniki, z czasem przekształconym w Instytut Automatyki i Metrologii, obecnie - Instytut Metrologii, Elektroniki i Informatyki, z którym zawodowo związany jest do dzisiaj. W 1979 r. ukończył uzupełniające studia magisterskie. W 1989 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika, nadany przez Radę Naukową Instytutu Metrologii Elektrycznej Politechniki Wrocławskiej, na podstawie rozprawy przygotowanej pod opieką naukową prof. Ryszarda Gotszalka. W 2008 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika, nadany przez Radę Wydziału Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Uniwersytetu Zielonogórskiego (obecnie Wydział Informatyki, Elektrotechniki i Automatyki), na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Komparacja impedancji w układach z cyfrowymi źródłami napięć sinusoidalnych.
Przedmiotem badań prowadzonych przez prof. R. Rybskiego są zagadnienia związane z metodami i układami pomiarowymi stosowanymi w dokładnych pomiarach wielkości elektrycznych, w tym zwłaszcza w pomiarach impedancji. Badania koncentrują się na metodach i układach przeznaczonych do odtwarzania i pomiaru stosunku dwóch napięć przemiennych, w tym – z zastosowaniem metod i algorytmów cyfrowego przetwarzania sygnałów. Obejmują również problematykę konstrukcji przetworników, przyrządów i systemów pomiarowych przeznaczonych do pomiaru wielkości elektrycznych i nieelektrycznych. Wymienionego obszaru badawczego dotyczy większość ze 110 opublikowanych prac naukowych Profesora, których jest autorem i współautorem oraz 3 otrzymane patenty.
W prowadzonych przez prof. R. Rybskiego badaniach istotny był ich praktyczny wymiar. Miało to swoje odzwierciedlenie w udziale w ponad 40 projektach badawczych, realizowanych w ramach programów rządowych, grantów Komitetu Badań Naukowych, (ówczesnego) Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, zlecanych przez firmy i instytucje oraz w ramach współpracy z partnerami zagranicznymi. Wieloma z projektów kierował, w efekcie wiele z nich zakończyło się wdrożeniem. Swoje doświadczenia badawcze miał również okazję uzupełniać wiedzą praktyczną, m.in. projektując aparaturę pomiarową we współpracy z Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym Metrologii Elektrycznej METROL w Zielonej Górze, z którym związany był w latach 1993-2008. W ostatnim okresie swoją działalność badawczą prowadzi głównie w ramach międzynarodowych projektów badawczych. Kierował zespołem badawczym Instytutu Metrologii, Elektroniki i Informatyki, który uczestniczył w dwóch międzynarodowych projektach współfinansowanych przez EURAMET i Unię Europejską w ramach programów ramowych Unii Europejskiej (7 Program Ramowy i Horyzont 2020): "Automated impedance metrology extending the quantum toolbox for electricity", (2013-2016, European Metrology Research Programme - EMRP) i "A versatile electrical impedance calibration laboratory based on digital impedance bridges”, (2018–2021, European Metrology Programme for Innovation and Research - EMPIR). Projekty były realizowane przez konsorcja utworzone przez narodowe instytuty metrologiczne z kilkunastu krajów europejskich. Obecnie kieruje interdyscyplinarnym zespołem badawczym Uniwersytetu Zielonogórskiego, który wspólnie z instytutem badawczym IHP GmbH – Innovations for High Performance Microelectronics /Leibniz-Institut für innovative MikroelektronikIHP Frankfurt (Oder) realizuje projekt badawczy (2019 - 2022) "SmartRiver: Intelligentes Odergebiet / SmartRiver: Inteligentne Nadodrze” finansowany ze środków UE w ramach Programu Współpracy INTERREG V A BB-PL 2014 - 2020. Prof. R. Rybski swoje międzynarodowe doświadczenia badawcze miał również okazję zdobywać podczas kilkumiesięcznych staży, które odbył w Technische Universität Ilmenau (stypendium DAAD) oraz w Physikalisch Technische Bundesanstalt Braunschweig (Niemcy).
Prof. R. Rybski był promotorem w trzech przewodach doktorskich.
Ważnym obszarem aktywności prof. R. Rybskiego jest działalność dydaktyczna i organizacyjna prowadzona w ramach współpracy międzynarodowej. Dotyczy to w szczególności kontaktów z Technische Hochschule Mittelhessen (Giessen, Niemcy), z którą Uniwersytet Zielonogórski intensywnie współpracuje w zakresie działalności dydaktycznej i naukowej w ramach zawartej w 1997 r. umowy partnerskiej. Prof. R. Rybski jest od początku koordynatorem tych działań i równocześnie współautorem najważniejszego projektu tej współpracy, związanego z wymianą studentów - Zintegrowanych Studiów Zagranicznych Uniwersytetu Zielonogórskiego i Technische Hochschule Mittelhessen (ZSZ UZ-THM). W tych dwujęzycznych, kończących się podwójnym dyplomem studiach, uczestniczyło dotychczas (lata 2000-2019) ponad 50 studentów UZ, 43 otrzymało już „podwójne dyplomy”. Za wieloletnią współpracę z uczelnią niemiecką Senat Technische Hochschule Mittelhessen przyznał prof. R. Rybskiemu w 2014 r. Medal Hugo-von-Ritgena. Medal ten przyznawany jest od 2005 r. osobom w szczególny sposób zasłużonym dla TH Mittelhessen.
W latach 1996 – 2002 prof. R. Rybski pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji, od 2008 r. pełni funkcję dyrektora Instytutu Metrologii, Elektroniki i Informatyki, w latach 2012-2018 był członkiem Senatu Uniwersytetu Zielonogórskiego. Od 2015 r. jest członkiem Komisji Nauk Elektrycznych oddz. PAN w Poznaniu. Jest również członkiem szeregu stowarzyszeń naukowych i organizacji technicznych, w tym m.in. Polskiego Towarzystwa Techniki Sensorowej i Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS), w którym pełni funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału w Zielonej Górze (od 2017 r.) oraz członka Zarządu Głównego w Warszawie.
Za swoją działalność naukową prof. R. Rybski był wielokrotnie wyróżniany nagrodą rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego. W 2005 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi Prezydenta RP.
11 lutego 2021 r. dr hab. inż. Ryszard Rybski Instytutu Metrologii, Elektroniki i Informatyki (Wydział Informatyki, Elektrotechniki i Automatyki) otrzymał tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych.