- Z okazji Międzynarodowego Dnia Osób z zespołem Downa chcielibyśmy odsłonić kolejnego bachusika - mówił do zebranych w okolicy Biura Wystaw Artystycznych mieszkańców Bachus - Marcin Wiśniewski. - Specjalnie dla was! Dzisiaj, żeby się z wami solidaryzować, założyliśmy różne skarpetki. Ja tak będę chodził codziennie. Bo to mi się podoba!
- Dzisiaj wszystkim przypominałam, że jest bardzo ważny dzień - mówiła dyrektor departamentu edukacji i spraw społecznych, Wioleta Haręźlak. - To dzień moich znajomych: Patryka, Wiktora, Michała, Estery i innych wspaniałych dzieci. Dzisiaj odsłaniamy 46. bachusika. I od dzisiaj liczba 46 będzie najszczęśliwszą liczbą dla nas wszystkich. Wszyscy przechodząc deptakiem będą widzieli, że tutaj jest szczególny, najważniejszy dla dzieci z zespołem Downa bachusik. I najważniejszy dla wszystkich mieszkańców Zielonej Góry!
Kiedy już prawdziwe tłumy mieszkańców zrobiły sobie fotografię z nowym bachusikiem, Syndromusem Downusem, wszyscy zgodnie udali się na wielką galę z okazji 20-lecia Syndromu. Podczas niej wręczono złote medale: Edycie Codogni-Dżydze i Patrycji Łychmus ze Stowarzyszenia Przyjaciół Osób z zespołem Downa. Nie zabrakło przemów, miłych słów i występów. Szkoda, że taki wyjątkowy dzień jest tylko raz w roku...
A my, przy okazji odsłonięcia nowego bachusika w Zielonej Górze - Syndromusa Downusa, porozmawialiśmy o tolerancji z Patrycją Łychmus, prezeską Syndromu Stowarzyszenia Przyjaciół Osób z zespołem Downa.
Co chcecie wyrazić, poprzez odsłonięcie bachusika Syndromusa Downusa?
Chcemy pokazać, że jesteśmy, że osoby z zespołem Downa są wśród nas. Są miłe, sympatyczne i wyciągają rękę do reszty świata. Chcemy stać się integralną częścią społeczeństwa. Nie na marginesie, obok, tylko jego pełnoprawnymi członkami. Walczymy o to od 20 lat i wydaje mi się, że jest coraz lepiej.
Jak więc traktowanie osób z zespołem Downa zmienia się w społeczeństwie?
Kiedyś posiadanie takiego dziecka było traktowane jak stygmat. Teraz, chociażby nauka pokazuje, że to nie jest za karę, tylko po prostu tak się dzieje. Jak kolor oczu, włosów, tak równie dobrze można mieć zespół Downa. Jest większa akceptacja, tolerancja. Natomiast wciąż jest bardzo dużo do zrobienia.
Co na przykład?
Robimy pogadanki w szkołach. Przychodzę ze swoją córką do szkół, by bawiła się razem z dziećmi. One wtedy mówią, że jest bardzo fajna i miła. Czyli ten strach przed innością był większy niż zdrowy rozsądek. Dopiero po zetknięciu się z taką osobą, dzieciaki przeskakują myśleniowo. Wciąż chcemy więc oswajać tę „inność”. Oswojona staje się elementem codzienności.
A jak to jest z zatrudnieniem osób z zespołem Downa na rynku pracy?
Pracodawcy boją się tej inności, jeśli zatrudniają osoby niepełnosprawne, to powiem brutalnie, wybierają osoby niepełnosprawne fizycznie, nie mentalnie. Bo nie wiedzą, czego się spodziewać. Mają obawy, jak się zachować, odzywać. Dlatego poprzez takie wychodzenie na zewnątrz (bachusik jest takim milowym krokiem), chcemy pokazać, że jesteśmy fajni.
Jakie macie jeszcze plany na przyszłość?
Z jednej strony dbamy o naszych podopiecznych, o ich rehabilitację, ale już musimy też myśleć chociażby o zakładzie chronionym, by zaplanować przyszłość naszych dzieciaków.
Ciężki sprzęt na terenie byłej Estrady w Zielonej Górze. WIDEO:
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
