Tomasz Karasiński urodził się w Chełmie w 1943 r. Skończył Wydział Aktorski PWSFTviT w rodzinnej Łodzi. I rozpoczął pracę na scenie, którą kontynuował w Jeleniej Górze, Częstochowie, Kaliszu, a od 1993 r. - w Zielonej Górze.
Tu zagrał m.in. Sędziego w "Panu Tadeuszu", a w 1997 r. odebrał Leona w plebiscycie na najpopularniejszego aktora Lubuskiego Teatru. Tu stworzył wiele niezapomnianych ról. Jeszcze rok temu w premierowym spektaklu "Głodni Jan i Małgorzata".
A kiedy w marcu br., walcząc z ciężką chorobą, pojawił się w "Śnie nocy letniej", Jego koleżanki i koledzy nie mogli powstrzymać łez...
Co mówił "GL" Tomasz Karasiński na 35-lecie swojej pracy na scenie
W 2005 r. Tomasza Karasińskiego przepytała z okazji jubileuszu scenicznego nasza nieodżałowana koleżanka Danuta Piekarska. Oto co jej wtedy powiedział:
Znak Zodiaku: Wodnik
Ukochana rola: Eryk XIV Augusta Strindberga, szalony, mądry król. Nigdy dotąd go nie zagrałem, choć raz było już bardzo blisko. Lubię takie połamane wewnętrznie postacie.
Ulubiona książka: "Czarodziejska góra" Tomasza Manna, z którą właściwie się nie rozstaję
Ulubiony film: "Pół żartem, pól serio". W kółko mogę ten film oglądać i nigdy mi się nie nudzi.
Największa wada zawodu aktora: Że nie zawsze da się wyskoczyć z pracy na kilka dni (teraz udało mi się aż na sześć). Uwielbiam takie wypady. Żeby się oderwać od sztucznego światła sceny. Odpocząć od cudzych życiorysów, emocji i kostiumów.
Największa zaleta zawodu: Odrobina radości, kiedy człowiek zrobi coś, co się komuś przyda.
Do myślenia. Do radości. Do wzruszenia. Praca aktora jest bardzo ulotna. Tak naprawdę role zostają tylko w pamięci widza.
Nie znoszę: Wszelkiego rodzaju ostentacji. We wszystkim: i w zamożności, i w seksualności, i w stroju. Ogromnie sobie cenię prywatność.
Nałogi: papierosy i kanadyjska whisky
Ulubione jedzenie: Wszystko, co podają w Grocie Zbójnickiej. Buraczki robią tam dokładnie takie, jak moja ukochana babcia Amelia Franciszka.
Gdybym wygrał milion: to bym pomógł przyjaciołom. Sobie kupiłbym terenowy samochód, który jest w stanie dojechać wszędzie. Zwłaszcza tam, dokąd można uciec przed światem, gdy się tego potrzebuje.
Ukochane miejsca: Łódź, miasto mojego dzieciństwa. Paryż, w którym nie można się zgubić (mnie się to jeszcze nie zdarzyło). I Zielona Góra, która Zofii Nałkowskiej, tuż po Powstaniu Warszawskim, objawiła się jako miasto z bajki. Mnie też Zielona Góra wydała się miastem z bajki, kiedy ją zobaczyłem w styczniu 1993 r. Bo tyle czasu już tu jestem.
Lubię: Gotować. I bardzo wcześnie wstawać. Po co? Żeby dłużej nic nie robić...
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
