Paweł Kukiz, uciekł spod noża
Jego decyzja aby startować z list PSL, uratowała mandat dla niego i kilku najwierniejszych towarzyszy. W tym sensie była słuszna. Równocześnie Kukizowi można jednak zarzucić zmarnowanie potencjału, jakim były antysystemowe hasła jego poprzedniego ugrupowania. Zachował resztki osobistej popularności. Wątpliwe jednak aby temat demokracji bezpośredniej obchodził szczególnie wyborców PSL. A większość elektoratu Kukiz 15 została po drodze zgubiona. Możliwe, że taki jest nieuchronny los formacji buntu.
Ten bunt w wykonaniu piosenkarza rockowego okazał się miękki i mało konkretny. W nowym parlamencie będzie reliktem tematów modnych kilka lat temu. Na plus trzeba mu za to poczytać państwowy ton, jakim potrafi oceniać obóz rządzący. Wprowadza on trochę komplikacji w spolaryzowaną debatę. Choć jest to coraz bardziej potrawa dla smakoszy. Kukiz to dziś raczej komentator niż polityk.
Włodzimierz Czarzasty, Robert Biedroń, Adrian Zandberg, tenorzy lewicy
Uchodzą dziś za zwycięzców, bo stworzyli coś z niczego. Wypełnili przestrzeń wytworzoną przez wojnę ideologiczną, która osłabia centrową PO.
Każdy z nich ma słabości. Włodzimierz Czarzasty to typowy choć inteligentny aparatczyk. Robert Biedroń, kapryśny, mało poważny, dopiero co ośmieszony komedią z niezbyt imponującymi rezultatami Wiosny, i z czepianiem się mandatu europejskiego. Adrian Zandberg, pełen pasji teoretyk, bez znajomości kuchni politycznej. Ale razem, z typową dla lewicy frazeologią na ustach, są jacyś - w przeciwieństwie do bezbarwnego głównego nurtu opozycji, czy to w wydaniu Schetyny, czy Kidawy-Błońskiej, czy Zdrojewskiego.
Sprawdzianem dla ich politycznych talentów okaże się pytanie, czy będą umieli zachować jedność w Sejmie. I zdecydować się na wspólną taktykę. Wystawienie własnego kandydata do prezydentury (zapewne Biedronia) to dalszy krok w kierunku większej wyrazistości. A zarazem niekoniecznie ułatwi całej opozycji zwycięstwo nad Andrzejem Dudą.
W dalszej perspektywie mają nadzieję na zajęcie miejsca PO jako głównej konkurencji dla PiS. To jednak wymagałoby zmian w świadomości Polaków. Dziś wojujący antyklerykalizm i obyczajowy progresizm to recepta na kilkanaście procent. Marsze LGBT pomogły lewicy, ale całej opozycji zaszkodziły.
Janusz Korwin-Mikke, wiecznie to samo?
Odniósł jeden ze swoich największych życiowych sukcesów wchodząc do parlamentu po 26 latach. Ale przecież głównie dlatego, że jego sojusznicy z Konfederacji zdołali wyciszyć jego opowieści o racjach za sojuszem z Hitlerem i całkiem już współczesnym sojuszem z Rosją.
Na razie unosi się nad Konfederacją przekonanie, że ani nie zachowa w parlamencie jedności, ani nie wykorzysta swoich 11 miejsc w Sejmie do utrwalenia się w świadomości Polaków. Jak zawsze. Możliwe, że utopijny w swojej wolnorynkowości Korwin zajmie się pomnażaniem zysków jako wydawca, odcinając kupony od swoich ekscentrycznych felietonów, a narodowcy poszukają jakiejś wspólnej przestrzeni gry z obozem rządowym.
Donald Tusk, rady politycznego emeryta
Choć w PO panuje przekonanie, że jest ostatnią deską ratunku w walce o prezydenturę, dawny lider zdaje się być bardziej zainteresowany karierą w Europejskiej Partii Ludowej, której ma przewodniczyć. Swoim kolegom udzielił mało oryginalnych rad: powinni teraz poszukać kogoś, kto poczyni skuteczne wyłomy w elektoracie PiS.
Warto przypomnieć, że on sam jest współtwórcą porażki opozycji w ostatnich kampaniach. Jego wystąpienia w wyborach europejskich nie zdały się na nic, podobnie jak manifest przy okazji rocznicy 4 czerwca. Oczywiście zawsze można twierdzić, że mógł się zaangażować bardziej…
