MIEJSCE 10: "Serce miłości" (reż. Łukasz Ronduda)
Zacznę od filmu, którego do tej pory chyba nie potrafię jednoznacznie ocenić. Łukasz Ronduda, wraz ze scenarzystą Robertem Bolesto, wziął na warsztat historię związku Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek.
Filmidło to przedziwne. Cholernie intrygujące i interesujące, ale - cytując Koterskiego - kasowe to nie będzie. To bardziej filmowa instalacja artystyczna niż klasyczny film, ale chociaż na ekranie pozornie niewiele się dzieje, to dzięki Łukaszowi Rondudzie wchodzimy w szczelny świat sztuki współczesnej oraz twórczości i życia Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek.
Kompletnie ich nie rozumiem, nie potrafiłbym żyć w podobny sposób, ale właściwie to nie ma większego znaczenia, bo finalnie otrzymujemy dość uniwersalny obraz toksycznej relacji, pewnego wyniszczającego uczucia. Związku, gdzie aby miłość rozkwitła, trzeba by przede wszystkim pójść na wiele kompromisów i pokonać własne ego. Koniec końców jest to film próbujący zdefiniować czym tak naprawdę jest miłość. I miodzio zakończenie, gdzie główną rolę gra performance "Odkochiwanie". Prawdziwe i mocne.
I trzeba podziękować Bogu, że w końcu ktoś się zorientował, że Justynie Wasilewskiej trzeba dać szansę na zaistnienie na dużym ekranie w kinowym projekcie. Aczkolwiek na koniec dorzucę kroplę dziegciu - za cholerę nie wiem w jakim stopniu "Serce miłości" jest tylko i wyłącznie materiałem promocyjnym duetu Bąkowski/Bartoszek.
MIEJSCE 9: "Zud" (reż. Marta Minorowicz)
„Zud” to porywający projekt, który wymagał ogromnej cierpliwości na etapie realizacji, ale patrząc na efekt końcowy mogę wyłącznie powiedzieć: warto było. To bardzo poetyckie, dające się uwieść kino. Film Marty Minorowicz łatwo traktować jako filmową wycieczkę do Mongolii, do świata dla nas egzotycznego, ale takie spojrzenie zdecydowanie spłaszczałoby wymowę tego obrazu. Bo „Zud” tak naprawdę to opowieść o ludzkiej determinacji, sile woli oraz nauce pokory i szacunku do otaczającego nas świata. Jakże to wymowne w czasach, gdy wycinamy lasy, a zamiast drzew sadzimy kolejne zamknięte osiedla.
"Zud" [RECENZJA]
MIEJSCE 8: "Dzikie róże" (reż. Anna Jadowska)
„Dzikie róże” to obraz układania życiowych puzzli, cerowania rozprutego związku, gdzie chociaż pękają kolejne nitki, to wciąż jest nadzieja na załatanie dziury. To także opowieść o dojrzewaniu do prawdy i zdobycia się na odwagę, aby w pierwszej kolejności zmierzyć się z samym sobą. Autorka nie daje nam jasnych odpowiedzi, od początku do końca żonglując niedopowiedzeniami oraz niedomówieniami. Interesują ją ludzie i ich wzajemne stosunki, przez co „Dzikie róże” są prawdziwym, uniwersalnym oraz przepełnionym emocjami filmem, który wdziera się głęboko w człowieka oraz boli. Ale oczyszczenie bez tego bólu nie byłoby możliwe.
"Dzikie róże" [RECENZJA]
MIEJSCE 7: "Ptaki śpiewają w Kigali" (reż. Krzysztof Krauze, Joanna Kos-Krauze)
„Ptaki śpiewają w Kigali” to cichy krzyk rozpaczy i otwarta rana. Uderzający obraz niemocy i bezradności, w której nie potrafimy zrozumieć, czemu sąsiad zabija sąsiada. Na niektóre pytania nigdy nie poznamy odpowiedzi, a to czy przebaczymy i pogodzimy się z przeszłością zależy wyłącznie od nas. Ważne, aby nigdy nie zapomnieć.
"Ptaki śpiewają w Kigali" [RECENZJA]
