Późniejsze straty
W czasie rewolucji francuskiej katedra Notre-Dame poniosła liczne straty. Zniszczono m.in. 28 posągów biblijnych królów, które znajdowały się przy zachodniej fasadzie. Posągom odcięto głowy, z których wiele znaleziono w 1977 roku podczas wykopalisk i dziś można je oglądać w Musee de Cluny. Zniszczono także wiele innych dużych posągów, które znajdowały się na fasadzie.
W 1844 roku król Ludwik Filip nakazała przywrócenie zrujnowanego kościoła do świetności. Zajęli się tym młodzi, bo zaledwie 31-letni architekci: Jean-Baptiste-Antoine Lassus i Eugene Viollet-le-Duc. Na podstawie rysunków i rycin starano się odtworzyć oryginalną dekorację. Tam, gdzie nie było modelu, dodawano nowe elementy, starając się jednak nawiązywać do oryginalnego stylu katedry. Młodzi architekci wykonali m.in. wyższą i bardziej ozdobną rekonstrukcję oryginalnej iglicy. Prace zajęły im 25 lat.
Notre-Dame w XX wieku
W sierpniu 1944 roku, podczas wyzwolenia Paryża, Notre-Dame delikatnie uszkodziły jedynie pojedyncze kule. Średniowieczne szkło częściowo uległo uszkodzeniom i zostało zastąpione szkłem o nowoczesnych, abstrakcyjnych wzorach. W 1963 roku oczyszczono fasadę katedry, przywracając jej pierwotny, białawy kolor. Kolejną tak poważną renowację Notre-Dame przeszła dopiero w 1991 roku.
