Inseminacja domaciczna
Inseminacja domaciczna uchodzi za jedną z najprostszych metod leczenia niepłodności. Jest ona rekomendowanym rozwiązaniem przy problemie z przeniknięciem plemników przez kanał szyjki macicy. Metoda ta polega na inseminacji wyselekcjonowanych plemników do cewnika jamy macicy. Może być ona wykonana zarówno w cyklu naturalnym, jak i po wcześniejszej stymulacji cyklu za pomocą środków farmakologicznych.
Inseminacja domaciczna przeprowadzana jest zwykle na ok. 2-3 dni przed planowanym plamieniem menstruacyjnym. Przed tym zabiegiem zapłodnienia przeprowadzane jest badanie USG, którego podstawowym celem jest ocena wielkości pęcherzyków i endometrium. Po przeprowadzonej inseminacji należy unikać gorących kąpieli, opalania się, a także ekstremalnych sportów. Nie ma natomiast przeciwwskazań do współżycia płciowego.
Bank nasienia
Jednym ze skutecznych sposobów leczenia niepłodności męskiej jest skorzystanie z banku spermy, w którym dawcy oddają swoje nasienie. Przy czym nasienie pochodzące od dawców charakteryzuje się wysoką jakością. W praktyce oznacza to, że pochodzi ono od mężczyzn poniżej 35. roku życia, nieobciążonych chorobami genetycznymi oraz z potwierdzoną płodnością.
Przed oddaniem zakwalifikowaniem dawcy spermy wykonuje się szereg badań diagnostycznych, w tym m.in. na nosicielstwo chorób przenoszonych drogą płciową, WZW typu B, HIV i AIDS, pod kątem chorób zakaźnych oraz chorób genetycznych. Najlepszego dawcę nasienia wybiera się m.in. na podstawie formularza, wypełnionego przez parę starającą się o potomstwo. W formularzu tym znajdują się m.in. pytania o grupę krwi i cechy fenotypowe (kolor włosów, skóry, kształt nosa, uszu, wzrost).
In Vitro
W większości przypadków jedynym sposobem na posiadanie własnego potomstwa dla par ze zdiagnozowaną bezpłodnością jest In Vitro, czyli zapłodnienie pozaustrojowe. Polega ono na pobraniu od kobiety komórek jajowych podczas kontrolowanej owulacji i złączeniu ich z plemnikami męskimi w warunkach laboratoryjnych. Podczas tego procesu umieszcza się zarodek w ciele kobiety, a następnie czeka aż, dojdzie do zagnieżdżenia, po czym powstaje ciąża, która przebiega naturalnie. Co ważne, prawdopodobieństwo powodzenia zapłodnienia metodą In Vitro uzależnione jest m.in. od wieku matki – im jest ona starsza, tym gorzej. Największe szanse mają kobiety poniżej 35 roku życia.
Wiele par obawia się In Vitro ze względu na możliwe powikłania. Przy czym faktem jest, że ryzyko poronienia jest takie samo jak przy zapłodnieniu naturalnym. Zdecydowanie najczęściej występującym powikłaniem przy In Vitro jest ciąża mnoga, która wynika z umieszczania większej liczby zarodków w macicy. Nie istnieją żadne badania, które udowadniałyby zwiększone ryzyko występowania wad genetycznych w przypadku zapłodnienia pozaustrojowego.
Kwestia zapłodnienia pozaustrojowego w Polsce budzi wiele kontrowersji m.in. ze względu na wyraźny sprzeciw kościoła katolickiego. Nie mniej emocji budzi fakt, że In Vitro jest stosunkowo drogim zabiegiem i nie jest ono refundowane. W niektórych województwach obowiązują programy dofinansowań, które w zależności od regionu wahają się od 1000 do 5000 zł. Sama procedura In Vitro to koszt ok. 7000-10000 zł. Do tego dochodzą również koszty badań kwalifikacyjnych i diagnostycznych. Przy czym jak podkreśla wiele osób kosztów In Vitro nie da się przewidzieć, ponieważ uzależnione są one od liczby transferów.
Adopcja
Według szacunków na adoptowanie dziecka decyduje się ok. 3,6 tys. par rocznie. Przy czym zdecydowanie największą szansę na znalezienie rodziny mają niemowlęta i noworodki. W Polsce istnieją dwie metody adopcji dziecka, w tym: przysposobienie konwencjonalne za pośrednictwem ośrodka adopcyjno-wychowawczego i przysposobienie bezpośrednie (ze wskazaniem matki biologicznej). Procedura adopcyjna w Polsce trwa od roku do kilku lat i mogą wziąć w niej udział wyłącznie pary z 5-letnim stażem małżeńskim. Dodatkowo różnica wieku pomiędzy dzieckiem a rodzicami nie może wynosić więcej niż 40. lat. Niemniej ważne jest to, by małżeństwo, które stara się o adopcję dziecka, miało stałą i dobrze płatną pracę i było wolne od nałogów. Powinno być one gotowe na udział w szkoleniach, wywiad środowiskowy i skomplikowaną procedurę adopcyjną, na której mogą padać trudne pytania.
