29 grudnia 1978 - luty 1979: zima stulecia

26 - 30 sierpnia 1992: pożar w Kuźni Raciborskiej

Wszystko zaczęło się, jak wierzą niektórzy, od niejasnego incydentu. Wiosną 1992 roku w nieznanych okolicznościach skradziono obraz z kościoła w lesie, między Rudami A Tworogiem. Był to wizerunek św. Marii Magdaleny. Andrzej Musiał z Ochotniczej Straży Pożarnej w Tworogu wspomina: Jak się ten obraz stracił, miejscowi godali, że coś złego się stanie, że będzie tragedia. To, co działo się kilka miesięcy później, niektórzy nazywają piekłem na ziemi.

Sierpień 1992 roku był bardzo gorący, w dodatku w dniu rozpoczęcia pożaru - 26 sierpnia - wiał halny. Do zapłonu doszło prawdopodobnie od iskry z pociągu. Pożar udało się ugasić dopiero cztery dni później, a jego dogaszanie trwało do 12 września. Był to największy pożar, jaki miał miejsce w Polsce oraz Europie Środkowej po II wojnie światowej. Trwał od 26 do 30 sierpnia 1992 i strawił 9062 ha (90,62 km²) lasu. W pożarze zginęły 2 osoby - obie były strażakami. Ucierpiała także młoda matka, która wpadła pod rozpędzony wóz strażacki.

5 lipca - 6 sierpnia 1997: powódź tysiąclecia

Jedna z największych powodzi, jakie nawiedziła Europę, miała miejsce w lipcu 1997 roku na terenach południowej i zachodniej Polski, Czech, wschodnich Niemiec, północno-zachodniej Słowacji oraz wschodniej Austrii. Wylały wówczas wody dorzeczy wielu rzek, w tym Odry, górnej Wisły i Łaby. W Polsce początkowo nie spodziewano się, że fala powodziowa i zniszczenia będą tak ogromne. Sytuacja zmieniła się dopiero po zalaniu Opola i bezpośrednim zagrożeniu Wrocławia. Na wieść o powodzi, z północy kraju ruszyły konwoje samochodów wiozących wodę pitną do Wrocławia czy Opola.

Powódź doprowadziła do śmierci w sumie 114 osób oraz szkód materialnych wycenianych na blisko 4,5 miliarda dolarów amerykańskich. Na terenie samej Polski zginęło 56 osób. Za przyczynę kataklizmu uznaje się dwie następujące po sobie fale obfitych opadów, które przyniósł niż znad morza Czarnego i Śródziemnego.

28 stycznia 2003: lawina pod Rysami

W 2003 roku miało miejsce jedno z tragiczniejszych wydarzeń w historii polskiego, tatrzańskiego himalaizmu. 28 stycznia z Rysów zeszła lawina, która porwała dziewięć osób spośród trzynastoosobowej grupy. Uczestnikami wycieczki byli uczniowie I Liceum Ogólnokształcącego im. Leona Kruczkowskiego w Tychach a także osoby związane z działającym w tej szkole Klubem Sportowym „Pion”.

Warunki pogodowe tego dnia nie były sprzyjające: w nocy wystąpiło ocieplenie i opad deszczu, wszystko to przy pokrywie śnieżnej sięgającej kostek. Obowiązywał drugi stopień zagrożenia lawinowego. Wielkość lawiny, która zeszła w stronę Czarnego Stawu, ocenia się na na 13 hektarów, zaś masę spadającego śniegu – na 26 000 ton. Uderzenie lawiny częściowo roztrzaskało pokrywę lodową Czarnego Stawu. 9 osób zginęło, 4 znalazły się nad obrywem masy śnieżnej, dzięki czemu nie odniosły obrażeń.

Inną tragiczną w skutkach lawiną w Polskich Tatrach była ta z 20 marca 1968 roku. Porwała 24 osoby idące dnem Białego Jaru w Karkonoszach. 5 spośród nich udało się uratować; pozostałych 19: 13 Rosjan, 4 obywateli NRD, i dwoje Polaków – zginęło.