Kobieta z Isdal
Historia ta uważana jest za jedną z największych zagadek kryminalnych Norwegii. Od wielu lat jest przedmiotem intensywnych spekulacji. Isdalen jest znana wśród mieszkańców jako „Dolina Śmierci”. Było to miejsce, gdzie w średniowieczu ludzie popełniali samobójstwa, a w latach 60. XX wieku kilkunastu turystów zmarło, gdy podczas trekkingu we mgle osunęli się ze zbocza.
29 listopada 1970 r. mężczyzna z dwiema córkami wędrował u podnóża północnej ściany Góry Ulriken, w okolicy zwanej doliną Isdalen. Natknęli się oni na częściowo zwęglone ciało kobiety, przykryte kamieniami i liśćmi, w „Dolinie Śmierci”. Obok ciała znaleziono również między innymi opakowanie pigułek nasennych.
Sekcja zwłok wykazała, że kobieta zmarła wskutek zatrucia tlenkiem węgla. W jej żołądku znaleziono ponad 50 tabletek nasennych, jej twarz została spalona do tego stopnia, że stała się nierozpoznawalna. Siniaki na szyi kobiety, wskazywały na to, że była duszona.
Policja natychmiast rozpoczęła dochodzenie na szeroką skalę. Opublikowano rysopis denatki, w oparciu o zeznania świadków oraz analizę jej ciała, który został rozpowszechniony w norweskich mediach oraz w wielu krajach za pośrednictwem Interpolu.
Mimo wielu poszlak nie udało tożsamości kobiety nie udało się do dzisiaj ustalić.
Mężczyzna z Somerton
Ta nierozwiązana sprawa morderstwa niezidentyfikowanego mężczyzny, znalezionego martwego 1 grudnia 1948 roku na plaży Somerton Beach w Australii, do dzisiaj budzi emocje.
W chwili odnalezienia policja nie odkryła na ciele denata żadnych widocznych ran. Przy ciele mężczyzny nie znaleziono żadnych dokumentów, a z jego ubrań zostały usunięte wszystkie metki. W kieszeniach odnaleziono bilet autobusowy, gumę do żucia, papierosy, monety, zapałki i kilka innych rzeczy. Autopsja wykazała, że mężczyzna był atletycznie zbudowany oraz zdrowy.
Wstępnie ustalono, że umarł on w wyniku otrucia, ale nie udało się ustalić, jaka to mogłaby być trucizna. Identyfikacja ciała na podstawie odcisków palców i stanu uzębienia nie powiodła się pomimo sprawdzenia baz danych z wielu krajów.
Kilka miesięcy później znaleziono walizkę, którą zostawił tajemniczy mężczyzna na stacji kolejowej w Adelaide w dniu swojej śmierci. W walizce nie znaleziono żadnych rzeczy, które mogłyby coś powiedzieć o właścicielu. W tym samym czasie policja znalazła ukrytą kieszeń w spodniach mężczyzny. Wewnątrz była równo złożona kartka ze słowami Tamam Shud (z perskiego znaczy to "zakończony"). Jak się później okazało, słowa te pochodzą z ostatniej strony XI-wiecznego zbioru Rubajjatów autorstwa perskiego poety Omara Chajjama.
Grób tajemniczego mężczyzny do dzisiaj jest anonimowy. W 2009 roku odkryto, że na grobie ktoś kładzie kamienie zgodnie z tradycją żydowską. Odrzucono jednak teorie o żydowskim pochodzeniu nieznanego mężczyzny, z racji tego, że nie był obrzezany.
3 lata przed śmiercią tajemniczego mężczyzny, na plaży koło Sydney znaleziono ciało Singapurczyka Josepha George Marshalla. Przyczyną śmierci było samobójstwo poprzez zażycie trucizny. Obok ciała leżały... Rubajjaty.
Victor z Aveyron
Znaleziony we Francji niedaleko miasteczka Saint-Sernin-sur-Rance w departamencie Aveyron w dniu 8 stycznia 1800 roku. Wcześniej był dwukrotnie schwytany w sąsiednim departamencie Tarn, ale za każdym razem uciekał. Szacowano, że w 1800 miał około 12 lat. Przebywał w lesie i był prawdopodobnie wychowywany przez zwierzęta. Na jego ciele naliczono ok. 40 blizn. Chłopiec nie umiał mówić i zachowywał się jak dzikie zwierzę.
Na rozkaz ministra spraw wewnętrznych Lucjana Bonaparte został przywieziony do Paryża, gdzie zajmował się nim przez wiele lat Jean Marc Gaspard Itard, francuski lekarz specjalizujący się w leczeniu głuchoniemych. Opisy sukcesów i porażek wychowawczych, które odnotował Itard miały wpływ na teorie i praktykę wychowania oraz wniosły nowe dane do dyskusji nad dylematem „natura czy wychowanie”.
Victor nigdy nie nauczył się mówić. Znał jedynie kilka słów, na przykład lait (fr. „mleko”), mon Dieu (fr. „mój Boże”). Początkowo robił duże postępy w życiu społecznym i uczył się wypełniać polecenia. Po pięciu latach jego rozwój uległ zatrzymaniu. Zmarł w roku 1828.
