7. Andrzej Fonfara
Jedna z największych nadziei Polskiego boksu. Człowiek, który niemal całą karierę boksował w Stanach Zjednoczonych. Wyrobił tam sobie bardzo dobrą markę, pokonując m.in. Anthony′ego Russella, Byrona Mitchella i przede wszystkim Glenea Johnsona. Później znokautował byłego mistrza świata WBC kategorii średniej Meksykanina Julio Césara Cháveza Juniora, co otwarło mu drogę do kolejnych dużych walk. Niestety później dość niespodziewanie "Polski Książę" przegrał z Amerykaninem Joe Smithem Jr tracąc pas WBC International, a potem uległ w rewanżowym pojedynku z Adonisem Stevensonem. Niebawem ma zawalczyć w Polsce.
6. Benny Goldberg
Mało kto zna historię Polaka żydowskiego pochodzenia, noszącego przydomek „Waleczna szczęka”. Goldberg był mocno bijącym mańkutem z wagi koguciej. Urodził się w 25 grudnia 1918 roku w Warszawie, ale wychował się w Detroit. Do Ameryki wyjechał w wieku dwóch lat i to tam nauczył się boksować. Znakomity amator, a potem zawodowiec. Między 1937 a 1946 rokiem stoczył ponad 40 walk, z których wygrał zdecydowaną większość. Był pierwszym pogromcą fenomenalnego Manuela Ortiza. Na amatorskim ringu wygrał z kolei z mistrzem olimpijskim Jackiem Wilsonem. Nigdy nie został mistrzem świata, bo w czasach, w których walczył, liczba pasów przypadających na jedną kategorię wagową nie przekraczała – tak jak dzisiaj – liczby zasługujących na nie bokserów.
5. Krzysztof Głowacki
Dla popularnego Główki bez wątpienia największym sukcesem było spektakularne zwycięstwo nad niemiecką legendą kategorii cruiser Marco Huckiem. Głowacki zdobył wtedy pas mistrza świata WBO. Pół roku później potrafił pokonać dwóch przeciwników na raz – chorobę i Steve’a Cunninghama. Pas oddał Ołeksandrowi Usykowi, ale patrząc, gdzie dziś jest Ukrainiec – i za tamten występ można go chwalić.
4. Krzysztof Włodarczyk
Świetny technicznie zawodnik, obdarzony bardzo mocnym ciosem z obu rak, ale zbyt statyczny. Jego walki nigdy nie były zbyt porywające, przez co nie zrobił kariery w USA. Niemniej oddajmy cesarzowi co cesarskie - wygrał ze Stevem Cunninghamem, zdobywając pas IBF, był też mistrzem WBC, kiedy w Atlas Arenie odprawił z kwitkiem Giacobbe Fragomeniego. Jego walka z Rachimem Czachkijewem była jedną z najlepszych w historii naszego zawodowego boksu. Potrafił sponiewierać mistrza olimpijskiego i znokautować twardego jak skała Ismaila Abdoula. Bardzo długo był w posiadaniu wspomnianego pasa WBC.
