Danuta Szaflarska (6.02.1915 – 19.02.2017)
Legenda polskiej sceny, odtwórczyni ponad 100 ról filmowych i około 80 ról teatralnych. Karierę aktorską
zakończyła dopiero na rok przed śmiercią, w imponującym wieku 101 lat. Rozpoczęła ją w wyjątkowo niesprzyjającym momencie. 14 września 1939 roku, na 3 dni przed sowiecką inwazją na Polskę, debiutowała w wileńskim Teatrze na Pohulance. Już drugie z rzędu przedstawienie przerywały salwy sowieckiej artylerii. Po 1941 roku wróciła do Warszawy, występowała wyłącznie w teatrach konspiracyjnych. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim.
Po wojnie jej kariera aktorska ruszyła pełną parą. W latach 40. uważano ją za pierwszą amantkę polskiego kina. Danuta Szaflarska grała w filmach takich jak „Skarb” i „Zakazane piosenki” Leonarda Buczkowskiego, „Dolina Issy” Tadeusza Konwickiego, „Pajęczarki” Barbary Sass czy „Pokłosie” Władysława Pasikowskiego.
Była bardzo lubiana przez Polaków, którzy cenili zarówno jej sceniczne talenty, jak i osobowość i temperament. W teatrze występowała przede wszystkim w rolach komediowych.
Danuta Szaflarska pozostaje najdłużej żyjącą i pracującą aktorką w historii polskich scen i kina.
Marek Ostrowski (22.11.1959 – 06.03.2017)
Wyśmienity lewy obrońca Pogoni Szczecin i ważny element reprezentacji Antoniego Piechniczka. Starsi kibice zapamiętają go ze świetnego występu w Grecji, gdzie reprezentacja wygrała 4:1. W trudnym momencie to Ostrowski dał Polakom prowadzenie. Ten mecz otworzył im drogę do MŚ 86’. Dwa miesiące przed śmiercią miał zawał, zmarł podczas snu.
Wojciech Młynarski (26.03.1941 – 15.03.2017)
Poeta, twórca tekstów piosenek, wykonawca piosenki autorskiej, reżyser i satyryk. Debiutował w 1960 roku w teatrze klubu studenckiego „Hybrydy”, w 1963 roku, podczas drugiej edycji festiwalu w Opolu jego piosenki zwyciężyły w dwóch głównych kategoriach, w kolejnych edycjach festiwalu Młynarski również odnosił sukcesy. Stale współpracował z wieloma kabaretami literackimi. Choć nie należał do czołowych działaczy opozycji demokratycznej, niewątpliwie jej sprzyjał. W latach 1976-1977 na jego twórczość obowiązywał zapis cenzorski, ponownie objęto go zakazem działalności scenicznej w 1986 roku. W 1988 roku dostał nagrodę kulturalną „Solidarności” za piosenkę „Róbmy swoje”, która stała się rodzajem hymnu peerelowskich opozycjonistów.
Młynarski miał gigantyczny wpływ na polską scenę estradową. Uważany za mistrza w tworzeniu literackich tekstów piosenek. Jego utwory wykonywali m.in.: Ewa Bem, Anna German, Edyta Geppert, Halina Frąckowiak, Kalina Jędrusik, Krystyna Prońko, Łucja Prus, Zbigniew Wodecki czy Andrzej Zaucha.
Wojciech Młynarski został pochowany w Alei Zasłużonych na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim.
Paweł Zarzeczny (26.01.1961 – 25.03.2017)
„Odszedł ostatni kolorowy ptak dziennikarstwa sportowego” – napisał Janusz Basałaj i nie sposób nie przyznać mu racji. 25 marca 2017 roku skończyła się pewna epoka w polskim dziennikarstwie. W wieku 56 lat na zawał serca zmarł Paweł Zarzeczny.
„Zawsze byłem najlepszy” – to tytuł jego książki, ale i podsumowanie jego twórczości i życia. Życia bogatego w sukcesy, chwile, gdy był na szczycie, ale również w ogromne tragedie, jak zabójstwo jego matki przez ojca, problemy z alkoholem czy poważne choroby, które w końcu doprowadziły do śmierci.
Jedni go uwielbiali, innych denerwował, ale nikt nie mógł przejść obok tekstów Pawła (publikowanych również na naszych łamach) obojętnie. Wszędzie, gdzie się pojawiał, natychmiast skupiał na sobie całą uwagę. I zawsze miał gotową odpowiedź na każde pytanie.
Sam o sobie mówił, że był megalomanem. Ale jednocześnie zawsze wstawiał się za słabszymi. Był człowiekiem tak pełnym sprzeczności, jak to tylko możliwe.
Pogrzeb Zarzecznego na warszawskim cmentarzu Bródno¬wskim zgromadził tłumy dziennikarzy, znajomych, kibiców Legii i przede wszystkim fanów Zarzecznego. Pożegnał go „Sen o Warszawie”.
