Siadam i wspominam... Nie mam zbyt wielu lat, ale wspomnienia zawsze łapałam garściami. 6 lat minęło od śmierci osoby, która dawała mi szczęście. Mój dziadzio, który pierwszy tłumaczył mi, co to są litery, jak się je czyta, jak składa zdania.
Dziadziuszek, który siedząc w swoim starym, zniszczonym, bujanym fotelu wyciągał zza kaftanika taśkę z pieniędzmi, świgał mi do rąk kilka blaszaków i kazał biec do kiosku po nowy egzemplarz "Gazety Lubuskiej".
Ja oczywiście biegłam - a właściwie - ukradkiem uciekałam z podwórka i tyle co sił miałam w nogach gnałam do tego małego, żółciutkiego kiosku po drugiej stronie ulicy. Mama zawsze dawała mi za to niezły ochrzan, możecie mi wierzyć. Przecież szosa była taka ruchliwa, a ja tam chodziłam zupełnie sama. Co do dziadka - zawsze się cieszył, że udało mi się wrócić całej i zdrowej. Wręczając mu gazetę wiedziałam, co będzie się działo.
Zawsze mówił "Dziecko, tylko tu piszą prawdę", po czym siadał wygodnie, poprawiając poduszkę pod pupą. Gdy już przeczytał od deski do deski wyciągał nożyczki i zaczynała się prawdziwa frajda, no przynajmniej dla mnie. Najpierw wycinałam literki z artykułów, które wskazał mi dziadzio, a potem ten mądry człowiek godzinami tłumaczył mi jak je układać w słowa, zdania. Do dziś fascynuje mnie język polski, każde słowo... Lubuska i dziadek nauczyli mnie mojej największej pasji - pisania. Dziękuję Wam serdecznie.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
