Nie płacz po mnie

- Od Unii chcieliśmy 25 tys. zł. Na szczęście przeczytaliśmy regulamin pożyczki. To jest firma systemu argentyńskiego! My z niej zrezygnowaliśmy, ale tam przed drzwiami była kolejka - opowiada niedoszła klientka z Sulechowa.

Nie płacz po mnie

Do zielonogórskiego biura Unii prowadzą kręte schody. Na drzwiach obrazkowy plakat: stówa i dwieście złotych na wirażu. - Szybka gotówka to coś dla mnie - myślę, wchodząc w skórę klientki, która na gwałt potrzebuje 20 tys. zł na rozwój firmy męża.
Na ścianie biura wisi jakiś dyplom w ramce. Są też eleganckie biurka, za nim dwie panie. Wybieram tę w sukni z odważnym dekoltem. Pyta o zarobki i cel pożyczki. Decyzja o jej przyznaniu zapada w czasie 24 godzin. Pieniądze będą po 11 dniach. Do ręki.
Chcę wziąć dla męża kopię umowy. Ale nie dostanę jej "na wynos" - chyba że dam w zastaw dokument tożsamości. Ksera w biurze nie ma, z tego w sąsiednich biurach nie mogę skorzystać. Umowę kontraktu i regulamin czytam więc na miejscu. Są najeżone trudnymi zdaniami, ale dociera do mnie, że na pieniądze poczekałabym sobie dłużej niż 11 dni. Bo to czas, w którym mam dostać jedynie promessę pożyczki, czyli jej obietnicę na papierze. Pieniądze rozdziela komisja regulaminowa.
- To "argentyna" - mówię. - Pieniądze dostanie ten, kto w swojej grupie przebije innych wysokością raty. Czyli wygra pożyczkę?
- Tak - odpowiada pani z sąsiedniego biurka.
- Nie. To nie wygrana, a przydział - mówi jej koleżanka.
A ja mówię: - Dziękuję.

Już pisaliśmy o Unii

O Unii Rozwoju i Wspierania Finansowego (wcześniej działała pod szyldem Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Regionalnego) pisaliśmy w artykule "Pożyczki bez wypłaty" ("GL" z 20 września br.). Opisaliśmy tam przypadek gubinianki chcącej pożyczyć od Unii 50 tys. zł. Wpłaciła 2,8 tys. zł i nic za to nie dostała. Znała jedynie siedzibę zielonogórskiego biura przy ul. Boh. Westerplatte, które wtedy już było zamknięte na głucho. Teraz firma reaktywowała się pod nowym adresem. Ulicę dalej.