Ośno Lubuskie - historie, które zapierają dech

Miejscowość po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach w 1252 roku jako "civitas forensi Osna". W dokumentach biskupstwa lubuskiego 1342 i 1350 roku, widnieje wciąż jako "Osna". W wykazie z 1405 roku też odnotowano "ecclesia in Osno" z późniejszym dopiskiem ".... nunc Drosna dicitur". Zniemczona forma "Drosena", "Drozzen", "Drosin" występuje w dokumentach miejskich od lat 20. XIV wieku. Niemiecka nazwa pochodzi zapewne od określenia przyimkowego "an der Ossen" (nad Osną). Pierwotna nazwa słowiańska ma charakter topograficzny i pochodzi od wyrazu "Osa" - osina, osika.

Ofiara wojen i pożarów
W 1432 roku miasto było atakowane przez Husytów, a w 1477 przez księcia Jana Żagańskiego. Od 1626 roku Ośno objęte było wojną trzydziestoletnią. W 1656 roku zajęte zostało przez konfederatów wielkopolskich, w latach 1674 - 75 przez Szwedów. W latach 1759 - 60 kwaterowały tu wojska rosyjskie, a w 1806 roku zajęte zostało przez Francuzów. 2.02.1945 roku zajęte zostało przez Rosjan.

Zabudowane drewnianymi, krytymi słomą domami miasto spłonęło w 1517 roku. Z pożaru w 1596 roku ocalało jedynie 17 domów. Miasto paliło się jeszcze w 1614, 1815, 1829 i 1848 roku. W 1945 roku zniszczone zostało w 70 proc.

Hop w szklankę piwa

Do głównych zajęć mieszkańców Ośna należało piwowarstwo, które rozwinęło się zapewne już w średniowieczu. Piwowarzy ośniańscy otrzymali w 1542 roku monopol na zaopatrywanie karczem w całej Ziemi Torzymskiej. W 1565 roku było w mieście aż 857 warzelni. Jednakże już w 1572 roku margrabiowie zbudowali własny browar i wykupili karczmy, w rezultacie czego ilość warzelni w mieście spadla o połowę. W 1800 roku jednak było nadal 57 browarów, które zaopatrywały 45 karczem. Istniało też wówczas 57 gorzelni.

Broń się sam

Mieszczanie zobowiązani byli do obrony miasta. Na przeglądzie w 1599 r. stawiło się 348 zbrojnych mieszczan. Podczas przeglądu w 1610 r. zbuntowali się, gdyż od stu lat nie pełnili żadnych powinności wojskowych. Bractwo strzeleckie istniało do 1562 r. i zostało reaktywowane w 1606 r. w latach 1714 - 93 w mieście znajdował się garnizon wojskowy, złożony z 1 lub 2 kompanii piechoty. Głównie... inwalidów.

Brandenburski orzeł

Na pieczęci miejskiej z 1393 roku figuruje orzeł brandenburski bez żadnych znaków. Począwszy od XVIII wieku rada miejska posługiwała się pieczęcią i herbem przedstawiającym czarnego orła w złotym polu. W księdze z 1939 roku herb wygląda tak: czerwony orzeł brandenburski na srebrnym polu. Jednakże barwami miasta pozostały kolory: biało - czerwono - żółty. W 1950 roku profesor Dworaczek zaproponował herb w postaci dwudzielnej tarczy, na której umieszczono połowę białego orła i czerwoną różę jako symbol ogrodniczych tradycji miasta. W praktyce przyjęło się używać herbu w jego najwcześniejszej postaci: czerwony orzeł na białym tle.

(więcej informacji na stronie www.osno.pl)