Miskanty
Miskanty to bardzo okazałe trawy. Dorastają nawet do 2 m wysokości, ale są także mniejsze odmiany (choć i one osiągają ok. 80-90 cm wys.). Mają ładne, przewieszające się liście, niekiedy poprzecznie paskowane (np. odmiana miskanta chińskiego Zebrinus). Pięknie też kwitną, tworząc wiechowate kwiatostany, często o różowym lub czerwonawym zabarwieniu. Przekształcają się one w równie ozdobne, puszyste i srebrzyste owocostany. Ciekawe poskręcany kwiaty ma np. odmiana miskanta chińskiego Bouclé.
W ogrodach najczęściej uprawia się miskant chiński (Miscanthus sinensis) oraz jego liczne odmiany. Ta trawa tworzy okazałe kępy, ale nie jest ekspansywna. Inaczej wygląda sprawa z również spotykanym miskantem cukrowym (Miscanthus sacchariflorus). Wyglądem ogólnym bardzo przypomną miskant chiński, jednak w przeciwieństwie do niego tworzy liczne podziemne rozłogi i szybko się rozrasta. Sadząc go, warto zadbać o bariery korzeniowe, tym bardziej że roślina jest odporna na mniej sprzyjające warunki uprawowe.
Miskanty są dość łatwe w uprawie. Lubią słońce i żyzną, przepuszczalną oraz lekko wilgotną ziemię. Są odporne na suszę oraz mróz (zabezpieczyć warto tylko młode miskanty chińskie).
Kotrzewy
Kostrzewy mają bardzo dużo gatunków, a wiele z nich rośnie dziko w Polsce. W ogrodach uprawia się kilka gatunków. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na kostrzewę siną, zwaną też popielatą (Festuca cinenera, Festuca glauca). Jest to niewysoka trawa (do ok. 25-30 cm), tworząca regularne, kuliste kępy. Jej liście mają charakterystyczne szaroniebieskie zabarwienie (wyjątkiem jest odmiana Golden Toupee o żółtozielonych liściach). Kostrzewa sina kwitnie dość wcześnie (maj-lipiec). Kiedy jej kwiatostany pożółkną i przestaną być ładne, warto je ściąć.
Ta trawa doskonale nadaje się m.in. na skalniaki i do uprawy w donicach. Ale ładnie też wygląda w zestawieniach z innymi trawami.
Kostrzewa sina lubi dość specyficzne warunki – musi mieć słońce i przepuszczalną, raczej ubogą ziemię (może być nawet piaszczysta). Nie należy jej nawozić, doskonale znosi suszę i jest odporna na mróz.
Drżączki
W ogrodach uprawia się głównie dwie rośliny o tej wdzięcznej nazwie. Jest to drżączka średnia, która również rośnie w Polsce dziko oraz drżączka większa, uprawiana jako roślina ozdobna. Obydwa gatunki mają bardzo ładne kłoski, które drżą nawet przy delikatnym wietrze. Obie osiągają podobne rozmiary (ok. 50 cm wys.), ale drżączka większa ma zdecydowanie bardziej okazałe kłoski. Jest ona jednoroczna, w odróżnieniu od wieloletniej drżączki średniej.
Obie te trawy najlepiej rosną w słonecznych lub lekko ocienionych miejscach, na żyznych i przepuszczalnych ziemiach (drżączka średnia radzi sobie też na gorszych). Teoretycznie są odporne na susze, ale wtedy gorzej kwitną, więc jeśli dłużej nie pada, warto je podlewać.
Dmuszek jajowaty
Pod tą wdzięczną nazwą kryje się równie wdzięczna roślina. To niska trawa, która w naturze rośnie w rejonie Morza Śródziemnego. Jest jednoroczna. Ma długie, wąskie liście, pokryte srebrzystymi włoskami. Jednak jej najbardziej ozdobną częścią jest jajowaty, bardzo gęsty i puszysty białokremowy kwiatostan. Jej botaniczna nazwa „Lagurus” oznacza zajęczy ogon i właśnie z nim kojarzy się kwiatostan dmuszka. Bardzo często jest on wykorzystywany w suchych bukietach, ale również w ogrodzie wygląda bardzo ładnie. Można go posiać wiosną na skalniakach, rabatach, wzdłuż ścieżek, a także do donic.
Dmuszek ma niewygórowane wymagania. Musi mieć słońce i raczej ubogą, koniecznie przepuszczalną ziemię (np. piaszczystą). Dobrze znosi suszę i nie trzeba go nawozić (na zbyt żyznej ziemi będzie miał dużo liści, ale niewiele kwiatów).
